همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی: فارغ از اینکه تیم ملی در جام ملت‌های آسیا چه نتایجی بگیرد و تورنمنت را چطور تمام کند، ما احتمالا یک رکورد را در قطر به نام خودمان به ثبت خواهیم رساند؛ حد نصاب طولانی‌ترین نشست‌های خبری مربیان! وقتی مصاحبه‌های یورگن کلینزمن و روبرتو مانچینی یا حتی مربیان کم‌نام و نشان حاضر در تورنمنت را می‌خوانیم، معمولا سر و ته داستان را در چند خط تمام کرده‌اند اما امیرخان قلعه‌نویی در هر نشست خبری اگر داستان‌های ۲۰سال پیش را برای هزارمین بار باز نکند و از ظلمی که در دوره قبلی هدایت تیم ملی در حقش شد سخن نگوید، سالن را ترک نخواهد کرد. یک چیز دیگر هم هست؛ تغییر نگرش تیم به فوتبال هجومی. این یکی را هم امیر در هر کنفرانس تکرار می‌کند و پیش از بازی سوریه هم تکرار کرد: «خوشحالم که در یک دوره کوتاه زمانی موفق شدیم نگرش تیم ملی را هجومی کنیم.» یک نفر هم نیست بپرسد آقا مگر روی دروازه کره و ژاپن آتش‌بازی کرده‌اید که این همه کلیدواژه فوتبال هجومی را تکرار می‌کنید؟ در این یک سال کدام رقیب بزرگ را در هم کوبیدید که مدام این حرف‌ها را به زبان می‌آورید؟ بعدش هم مگر تیم ملی در دوران مارک ویلموتس ۱۴گل به کامبوج نزد؟ آخرش چه اتفاقی افتاد؟ مگر فوتبال تهاجمی بدون اندیشه‌های دفاعی کافی است؟ حالا بگذریم که تیم ملی در دوران دراگان اسکوچیچ هم نمایشی هجومی داشت و از قضا نتایج خوبی هم گرفت. خب البته امیرخان کلا آن مقطع را به یاد نمی‌آورد!
بعد از وقفه‌ای طولانی و استراحتی ۸روزه، بالاخره تیم ملی ایران به مسابقات جام ملت‌های آسیا برمی‌گردد. شاگردان امیر قلعه‌نویی در آخرین بازی مرحله یک‌هشتم نهایی، باید به مصاف سوریه بروند. این بازی روی کاغذ برای ایران بسیار آسان به‌نظر می‌رسد، چرا که سوریه را باید در زمره بازندگان سنتی و همیشگی مقابل تیم کشورمان به شمار آورد. با این حال جام ملت‌ها وارد مراحل حذفی شده و در چنین مسابقاتی، نخستین اشتباه به منزله آخرین اشتباه خواهد بود. شاید مقایسه این مسابقه که از قضا روز چهارشنبه هم برگزار می‌شود، با مراسم چهارشنبه‌سوری پر بیراه نباشد؛ جشن آخر سال که گاهی با اشتباه و سهل‌انگاری به سوگی بزرگ تبدیل می‌شود و خاطره تلخش تا سال‌ها در ذهن باقی می‌ماند.
این جام شما را نمی‌ترساند؟
قبلا هم نوشتیم که یکی از آفت‌های آمدن ژاپن به این طرف جدول آن است که شاید همه هوش و حواس‌ها معطوف به رویارویی احتمالی تیم ملی با سامورایی‌ها در مرحله یک‌چهارم نهایی شود. به این ترتیب ممکن است بازیکنان با همه توان و تمرکز در بازی با سوریه حاضر نشوند و تیم ملی تاوان سختی بدهد. با این حال چیزی که طی روزهای گذشته این نگرانی را تشدید کرده، برخی اتفاقاتی است که در این جام رخ داد. کیفیت تیم‌ها به هم نزدیک شده است و خیلی از رقبایی که آسان به‌نظر می‌رسیدند، برای مدعیان دردسر درست کرده‌اند. ببینید که اردن و عراق با کره‌جنوبی و ژاپن چه کردند و بعد هم تقابل آنها با هم چقدر نزدیک و تماشایی از کار در آمد. ببینید که تاجیکستان چه نمایش جانانه‌ای مقابل امارات ارائه داد. حتی اندونزی که ۴گل از استرالیا خورد و ظاهرا آسان حذف شده، آنقدرها تیم دست و پا بسته‌ای نبود و این موضوع را از روی آمار می‌شد فهمید. این بازی‌ها، انگار تورنمنت تیم‌های پرشور است؛ حریفان متوسطی که از هم الهام می‌گیرند و به نوعی خودباوری مضاعف رسیده‌اند. در نتیجه بازی امروز برای ملی‌پوشان نباید تفاوتی با مصاف مقابل ژاپنی‌ها داشته باشد. وقتی شکست احتمالی مقابل هر دو تیم یک فرجام دارد، چرا باید انرژی متفاوتی برای آنها گذاشت.
در قواره قهرمانی باش!
یکی از مسائلی که اغلب کارشناسان در مورد آن اجماع دارند، این است که به هر دلیلی تا اینجای مسابقات جام ملت‌های آسیا مدعیان اصلی کسب عنوان قهرمانی در قواره‌های مورد انتظار نشان نداده‌اند. ژاپن به عراق باخت و کره‌جنوبی برای اینکه به ژاپن نخورد، شروع به پخش امتیاز کرد! عربستان و قطر هم رقبا را با فاصله کم برده‌اند و فقط استرالیا دست‌کم در بازی آخر با اندونزی نتیجه قاطعی گرفت. این نمایش‌های نه‌چندان مقتدرانه، منتقدان داخلی را به قهرمانی ایران امیدوارتر کرده است. برای جدی شدن این ماجرا، ایران باید از آغاز همین مراحل حذفی نمایشی مقتدرانه داشته باشد و در جلد مدعی اول فرو برود. یک پیروزی خوب و محکم مقابل سوریه می‌تواند شاگردان قلعه‌نویی را ترسناک‌تر کند و به آنها روحیه‌ای مضاعف ببخشد.