گروه دیپلماتیک - همشهری آنلاین: «اگر از من بپرسید خطرناک‌ترین و مرگبارترین سلاحی که اسرائیل در جنگ غزه استفاده می‌کند چیست، پاسخ من بمب، گلوله یا حتی سلاح هسته‌ای نیست. به اعتقاد من مرگبارترین سلاح صهیونیست‌ها زمان است.»
بهزاد الأخرس پزشک فلسطینی که سال‌ها درباره آسیب های دوران کودکی و سلامت روانی افراد تحقیق می‌کند در مطلبی در تارنمای میدل ایست آی می‌نویسد: از ماه‌ها پیش، نیروهای اسرائیلی با وجود مخالفت‌های گسترده جهانی و درخواست برای برقراری آتش بس به حملات بی وقفه خود علیه غزه ادامه داده‌اند. این کار باعث عادی سازی جنگ وحشیانه صهیونیست‌ها شده است. برای اثبات این ادعا کافی است نگاهی به تیتر صفحات خبری روزنامه‌ها و خبرگزاری‌های دنیا بیندازید. در اغلب موارد مشاهده می کنید که اخبار مربوط به جنگ غزه به‌طور قابل توجهی کم شده و به موازات آن توجه جامعه جهانی نیز به امور دیگری معطوف می‌شود.
اسلحه زمان در دست صهیونیست‌ها
استراتژی تل‌آویو در اینجا حفظ سطح ثابتی از خشونت در طول زمان است و این تصور را ایجاد می‌کند که هیچ چیز نمی‌تواند جنگ را از مسیر خود منحرف کند به‌ویژه اینکه مقام‌های صهیونیستی مرتبا تکرار می‌کنند که جنگ و محاصره تا زمانی که تل‌آویو آن را ضروری بداند ادامه خواهد داشت.
ارتش صهیونیستی در این مدت به بیمارستان‌ها، مدارس و پناهگاه های آوارگان فلسطینی حمله کرده است. هر حمله به ایجاد پایه برای حمله بعدی کمک می کند، زیرا محکومیت های خشمگینانه منجر به هیچ اقدامی نمی شود. زمان می گذرد، و اسرائیل به یک محله غیرنظامی دیگر حمله می کند، یک اردوگاه دیگر، یک بیمارستان دیگر.
هیچکدام از این اقدامات نه تنها آشکارا انجام می شود که نیروهای ارتش رژیم صهیونیستی در شبکه های اجتماعی به چنین اقداماتی افتخار هم می کنند. تمام اینها بازتاب دهنده استراتژی حفظ مداوم سطح خشونت است.
ببینید:
لحظه زخمی شدن ۲ خبرنگار در حمله به غزه
نانی که خورده نشد و بار سنگین پدر بودن در غزه
اشغال اذهان و ایجاد حس ناامیدی
به نوشته الاخرس، یکی از ترسناک‌ترین نمونه‌های استراتژی مرگبار صهیونیست‌ها، مطالبی است که توسط نظامیان اسرائیلی در رسانه‌های اجتماعی منتشر شده و بازنشر می‌شود؛ لبخندهایی که هنگام هدف قرار دادن غیرنظامیان برلب دارند، جوک‌هایی که در هنگام تخریب مجتمع‌های مسکونی فلسطینیان برای هم تعریف می‌کنند. این فقط برای تفریح نیست. این یک تکنیک برای کشتن، تخریب و اشغال است، نه تنها اشغال فیزیکی یک منطقه بلکه اشغال اذهان جامعه جهانی.
در این استراتژی افرادی که در برای فلسطینی ها به پا خواسته و برای پایان دادن جنگ تظاهرات می‌کردند، احساس ناامیدی می‌کنند. تصور کنید که در هفته های اول حمله نسل کشی اسرائیل چه احساسی داشتید، همراه با میلیون ها نفر دیگر در سراسر جهان در حمایت از آتش بس فوری راهپیمایی می کردید. بعد از بازگشت به خانه، می بینید که اسرائیل یک برج مسکونی دیگر را بمباران کرده است، و می بینید که شمار کشته شدگان فلسطینی از ده ها تن به چند صد نفر و چند هزار نفر رسیده است. احساس عصبانیت می کنید و به راهپیمایی بعدی باز می گردید. اما این چرخه بارها و بارها تکرار می شود، در حالی که رسانه های غربی همچنان روایت صهیونیست‌ها را تکرار می کنند و شما احساس ناتوان بودن می کنید، اسرائیل زمان را به سلاحی علیه شما و در واقع فلسطینیان تبدیل می کند.
روشی مرگبارتر از کشتار مستقیم
این پزشک فلسطینی در ادامه یادداشت خود در میدل ایست آوی می‌نویسد: وقتی چیزی از بیرون تغییر نمی کند، افراد به‌طور ناخودآگاه تمایل پیدا می‌کنند که به یک تجربه درونی آورده و دیدگاه خود را تغییر دهند. شوک و عصبانیت به ناامیدی منجر می شود، که گاهی اوقات حتی می تواند منجر به سرزنش قربانی شود، یا آرزوی اینکه خونریزی فوری به هر طریقی که ممکن است ـ حتی از طریق بازگشت به بدبختی قبل از جنگ محاصره و اشغال متوقف شود. اینگونه است که خواسته های جهانی برای یک فلسطین آزاد می‌تواند تغییر شکل دهد. و این دقیقا هدف نهایی اسراییل است و به همین علت است که از زمان به عنوان یک سلاح استفاده می کند. ایجاد این وضعیت ناامیدی در میان مدافعان فلسطین حتی از جنایت‌های امروز غزه ویرانگرتر است.
در برابر اسلحه زمان چه باید کرد؟
در چنین شرایطی آگاهی از روش‌هایی که صهیونیست‌ها در پیش گرفته اند یک سپر محافظ است که می‌تواند در برابر این استراتژی مرگبار به‌طور کارآمدی عمل کند. الاخرس می‌نویسد: «اشکالی ندارد اگر گاهی اوقات احساس ناامیدی می‌کنید اما به خودتان یادآوری کنید که نباید عقب بکشید. در حالی که جنگ ادامه دارد انگیزه خود را برای اعتراض به این جنایت‌ها، راهپیمایی، بازنشر شواهد و اطلاعات مربوط به این نسل کشی، تحریم صهیونیست‌ها و حامیانش، صحبت کردن و به اشتراک گذاشتن روایت فلسطینی‌ها از این جنگ را فراموش نکنید.»