همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی
در هفته‌ای که پرسپولیس با سرمربی جدیدش مقابل آلومینیوم اراک شکست خورد، استقلال توانست با پیروزی بر نفت آبادان در یک بازی خانگی، صدرنشینی‌اش را در جدول رده‌بندی تثبیت کند و فاصله‌اش با رقیب سنتی را هم به ۵امتیاز برساند. روی کاغذ همین مسئله باید باعث رقم خوردن بیشترین شادی در اردوگاه آبی‌ها باشد و آنها از وضعیت موجود لذت ببرند اما گویا قرار نیست اینطور باشد. نمودار پرنوسان رابطه جواد نکونام و علی خطیر، بار دیگر در موقعیت نزولی قرار گرفته و شاهد شدیدترین اختلافات بین آنها و نزدیکان‌شان هستیم؛ چنان که نشست خبری بعد از بازی با نفت به محل تاخت‌وتاز حیرت‌انگیز و کم‌سابقه سرمربی استقلال علیه مدیرعامل این باشگاه تبدیل شد. آنچه مسلم است چنین فضایی نه‌تنها اجازه لذت بردن از صدرنشینی را به استقلالی‌ها نمی‌دهد، بلکه بیم آن می‌رود که مبادا همین حواشی خودساخته در ادامه مسیر تیم را زمین بزند.
یکی خاموش، یکی روی آتشبار
بی‌گمان قضاوت در مورد هیچ اختلافی بدون آگاهی از همه جنبه‌های داستان، ممکن و منطقی نیست. این موضوع در مورد شرایط جاری باشگاه استقلال هم صدق می‌کند. دشوار است که به کلی حق را به نکونام یا خطیر بدهیم و دیگری را کاملا مقصر بدانیم؛ مخصوصا که اطلاع‌رسانی دقیق و درستی هم در این مورد رخ نمی‌دهد. با این حال چیزی که در این مقطع مخاطبان فوتبال شاهد آن هستند طغیان بی‌محابای جواد نکونام و سکوت سنگین خطیر است. البته که این سکوت لزوما به‌معنای محق بودن مدیران استقلال نیست اما به هر حال آنها حداقل در فضای عمومی و رسانه‌ای از دامن زدن به التهابات خودداری می‌کنند. شاید استدلال جواد نکونام این باشد که او با افشای اختلافات دنبال حفظ منافع استقلال است و مانع از کارشکنی‌های پنهانی می‌شود، اما حتی در این صورت هم فرمولی که این مربی اتخاذ کرده نتیجه‌ای غیر از به هم ریختن روح و روان هواداران ندارد، آن هم بدون اینکه کاری از دست‌شان ساخته باشد.
حوصله‌ای که کم‌کم سر می‌رود
گفتیم که حتما نکونام هم در پاره‌ای از موارد حق دارد اما تبدیل شدن هر نشست خبری او به موقعیتی برای شورش علیه کادر مدیریتی باشگاه کم‌کم حوصله مخاطبان را هم سر می‌برد. بسیاری از آنها شاید در دفعات اول یا دوم حق را به سرمربی معترض بدهند اما از یک جا به بعد این فضا برایشان تکراری و ملال‌آور می‌شود؛ شبیه اتفاقی که برای یحیی گل‌محمدی در پرسپولیس رخ داد و حتی در برخی مواقع انبوه موفقیت‌های این مربی را هم تحت‌الشعاع قرار داد. یحیی پرسپولیس را قهرمان لیگ و حذفی کرد، به فینال آسیا برد و ۲پیروزی در دربی تهران در فاصله یک‌ماه به جا گذاشت اما باز هم وقتی حجم بهانه‌گیری‌ها کاهش نیافت، بخشی از پایگاه اجتماعی‌اش را از دست رفته دید. سؤال اینجاست که آیا قرار است نکونام دستاوردی از این بیشتر در استقلال داشته باشد؟ او قرار است چقدر موفقیت به‌دست بیاورد که به این همه جنگ اعصاب و طعنه و کنایه بیارزد؟
همیشه برنده نیستی!
حتما یکی از ضربه‌گیرهای مهم جواد نکونام در هفته‌های گذشته، نتایج خوب استقلال بوده است. با این حال نباید فراموش کنیم همیشه هم قرار نیست تیم او پیروز باشد. به هر حال فوتبال است. گاهی شاید توپ به دلخواه ما نچرخد، نتیجه مطلوب رقم نخورد و تازه آن زمان است که سرمربی استقلال متهم خواهد شد به اینکه با حاشیه‌هایی که ساخت روند تیم را تغییر داد. لااقل با همین فلسفه هم که شده، شاید بهتر باشد جواد کمی فیتیله را پایین بکشد.