همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی
حاشیه غیرمنتظره بازی پرسپولیس و تراکتور، مصاحبه توفانی شجاع خلیل‌زاده بعد از پایان مسابقه بود. مدافع و کاپیتان تراکتور که انگار اصلا از اول برای دعوا آمده بود، جملات عجیبی خطاب به خبرنگاران به زبان آورد، با آنها درگیری شدید و توهین‌آمیز لفظی پیدا کرد و چه‌بسا اگر وساطت اطرافیان نبود، کار به کتک‌کاری هم می‌کشید. خلیل‌زاده در این مصاحبه به دفاع از عملکرد تیم ملی در جام‌ملت‌های آسیا پرداخت، فضای انتقادی فعلی را با حمایت طولانی‌مدت از کارلوس کی‌روش مقایسه کرد و بعد هم به نتایج عجیب و غیرمنصفانه‌ای رسید که اوجش اتهام‌زنی به «همه» رسانه‌ها بود. او بازنده بزرگ مهم‌ترین مسابقه هفته هفدهم لیگ برتر بود.
چرا قابل دفاع نیست؟
فرم اظهارات شجاع آنقدر زشت و زننده است که اصلا کار به تحلیل محتوا نمی‌کشد. شما با این لحن و ادبیات حتی اگر مطلقا حق بگویید هم زیر سؤال هستید و کسی را تحت‌تأثیر قرار نمی‌دهید. آدمی که از استدلال و منطق بهره می‌برد و به آنچه می‌گوید باور دارد، اینطور فریاد نمی‌زند و بر دیگران خشم نمی‌گیرد. اگر شجاع آرام و سنجیده سخن می‌گفت، شاید بدون تعارف می‌شد ۳۰یا حتی ۴۰درصد حرف حق از بین مطالبش بیرون کشید. با این حال مصاحبه پرعصیان او این فرصت را از بین برد. با وجود همه انتقادات بحق از امیر قلعه‌نویی، طبیعتا فضای پس از حذف تیم او از جام‌ملت‌ها قابل مقایسه با عافیت و معافیت کی‌روش بعد از حذف از همین تورنمنت یا ناکامی در جام‌جهانی نبوده است. اینها را می‌شود به نقد کشید، اما وقتی شجاع به خبرنگاران می‌گوید «ضعف دفاع تیم ملی ربطی به شما ندارد»، قشنگ تیر خلاص را بر شقیقه خودش شلیک می‌کند. اگر اشکال تیم ملی به مردم و رسانه‌ها مربوط نیست، پس به چه‌کسی ربط دارد؟ لابد کره‌ای‌ها و ژاپنی‌ها و عربستانی‌ها نادان هستند که بعد از ناکامی عذرخواهی می‌کنند و از این قبیل حرف‌ها نمی‌زنند. وقتی شما اینطور می‌زنید به جاده خاکی، دیگر جای دفاعی باقی نمی‌ماند.
روزگار تلخ
بخشی از طغیان شجاع خلیل‌زاده هم احتمالا ریشه در روزگار صعب و سختی دارد که او پشت سر می‌گذارد. همه می‌دانند که این بازیکن دوست داشت به پرسپولیس برگردد، اما جدایی‌اش از جمع سرخپوشان پیش از فینال لیگ قهرمانان آسیا از نظر هواداران به گناهی نابخشودنی تبدیل شد و او پشت خط ماند. به این ترتیب خلیل‌زاده فرصت بازنشستگی با برچسب یک پرسپولیسی محبوب را هم از دست داد. در چنین فضایی، آقای مدافع با تیم اوج‌گرفته تراکتور به آزادی آمده بود تا شاید درون زمین از تیم سابقش انتقام بگیرد، اما این مجال هم به‌وجود نیامد. در روزی که خود خلیل‌زاده ضعیف بود و در تمام طول بازی با این و آن درگیر می‌شد، تراکتور مثل بازی رفت به پرسپولیس باخت. وضع خلیل‌زاده در تیم ملی هم مشخص است. او و کنعانی‌زادگان به بازی‌نکردن‌شان در جام‌جهانی اعتراض داشتند، اما از فرصتی که در جام‌ملت‌ها در اختیارشان قرار گرفت، به‌خوبی استفاده نکردند و ضعف ساختار دفاعی به پاشنه آشیل اصلی تیم ملی ایران تبدیل شد. در چنین شرایطی عجیب نیست که شجاع به سیم آخر می‌زند.