به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از سان، دانشمندان در نزدیکی نپتون و اورانوس، موفق به کشف سه جرم آسمانی شدند، که پیش از دیده نشده بودند. این اجرام همگی قمر هستند و با استفاده از یک تکنیک تصویربرداری خاص پیدا شدند.
یکی از قمرهای جدید، در حال گردش به دور اورانوس پیدا شد. سیاره آبی-سبز اورانوس در حال حاضر دارای ۲۷ قمر تایید شده است و قمر جدید برای اولین بار در ۲۰ سال گذشته برای این سیاره کشف شده است.
دو قمر جدید دیگر در اطراف نپتون دیده شدند. این سیاره در حال حاضر دارای ۱۴ قمر تایید شده از جمله قمری به نام تریتون است که تقریبا به اندازه ماه ما و دارای آتشفشان‌های فعال است. یکی از قمرهای نپتون جدید به عنوان کم‌نورترین قمر کشف‌شده توسط تلسکوپ‌های زمینی شناخته می‌شود.
این اکتشاف جدید را مرکز سیاره‌های کوچک در اتحادیه بین‌المللی نجوم اعلام کرده است. اسکات اس شپرد، دانشمند بنیاد علوم کارنگی می‌گوید: «سه قمر تازه کشف‌شده، کم‌نورترین قمرهایی هستند که تاکنون با استفاده از تلسکوپ‌های زمینی، در اطراف این دو سیاره غول پیکر یخی پیدا شده‌اند. برای آشکار کردن چنین اجسام کم نوری، نیاز بود که تصاویر به روش خاصی پردازش شوند.»
قمر جدید اورانوس به طور موقت «S/۲۰۲۳ U۱» نامیده شده است. تصور می شود که این قمر جدید، کوچکترین قمری باشد که به دور این سیاره می‌چرخد. در نهایت، S/۲۰۲۳ U۱ طبق سنت نامگذاری قمرهای اورانوس، نامی شکسپیری خواهد داشت.
شپرد، قمر S/۲۰۲۳ U۱ را در نوامبر سال گذشته هنگام استفاده از تلسکوپ در رصدخانه لاس کامپاناس شیلی کشف کرد. در دسامبر ۲۰۲۳، او مشاهدات بعدی را برای تایید این کشف انجام داد. او از تلسکوپ بزرگ ماژلان برای کشف یکی از قمرهای جدید نپتون استفاده کرد.
تیمی از محققان شامل دیوید تولن از دانشگاه هاوایی، چاد تروخیلو از دانشگاه آریزونا شمالی و پاتریک سوفیا لیکاوا از دانشگاه کیندای به شپرد کمک کردند تا دومین قمر نپتون را تایید کند. هر دوی این اجرام برای اولین بار در سال ۲۰۲۱ مشاهده شدند، اما به عنوان قمرهای جدید برای سیاره تایید نشده بودند.
درخشان‌ترین قمر نپتونی در حال حاضر S/۲۰۰۲ N۵ نامیده می‌شود و حدود ۲۳ کیلومتر عرض دارد. S/۲۰۲۱ N۱ نام دومین قمر جدید کوچکتر است که ۱۴ کیلومتر عرض دارد. در نهایت، طبق سنت، هر دو قمر به نام یکی از ۵۰ الهه دریایی یا نرئیدها در اساطیر یونان نامگذاری خواهند شد.
دانشمندان برای اکتشاف قمرها از چندین تکنیک تصویربرداری نوردهی فشرده استفاده کردند. شپرد توضیح داد: «از آن‌جایی که قمرها فقط در چند دقیقه نسبت به پس‌زمینه ستارگان و کهکشان‌ها حرکت می‌کنند، نوردهی طولانی منفرد برای گرفتن تصاویر عمیق از اجرام متحرک ایده‌آل نیست.
با لایه‌بندی این نوردهی‌های متعدد، ستاره‌ها و کهکشان‌ها با دنباله‌هایی در پشت آن‌ها ظاهر می‌شوند و اجرام در حال حرکت مشابه سیاره میزبان به‌عنوان منابع نقطه‌ای دیده می‌شوند و قمرها را از پشت نویز پس‌زمینه در تصاویر بیرون می‌آورند.
یافتن قمرهای جدید می‌تواند چیزهای بیشتری درباره تاریخ منظومه شمسی به ما بیاموزد.