همشهری، علی مهدیان؛ کارشناس حوزه و دانشگاه: مجلس دوازدهم یک مجلس چندصدایی است و نه یکدست؛ مجلسی البته با غلبه نیروهای انقلابی و با طعم جدی گلایه و اعتراض نسبت به مجلس قبل.
امیدهای زیادی به این مجلس می‌توان داشت؛ امید به شکل‌گیری یک «عقل جمعی» و آرمانجو بر بستر اخلاق و انصاف که توان ترمیم نواقص دوره‌های قبل را داشته باشد؛ امیدهای ناشی از حضور مردم و استقامت آنها که امکان مطالبه‌گری و اندیشه‌ورزی و مدددادن به وکلا و مدیران را نشان می‌دهد. مردم یک قدرت بی‌نهایتند که هنوز خیلی‌ها نمی‌دانند چطور می‌توان آن را به‌کار انداخت و خاک را با اراده عمومی‌شان کیمیا کرد و گره‌های مختلف کشور را با آنها حل‌وفصل نمود. اما این توان بی‌نهایت هست و هر بار خود را به‌مثابه یک گره‌گشای بی‌همتا به همه دنیا نشان می‌دهد. آری، امیدها بسیار است.
اما نگرانی‌هایی هم وجود دارد که نمی‌توان به آنها بی‌توجه بود.
بالاخره رفتارهای بسیاری از کسانی که امروز نماینده مجلس شده‌اند، قبل از این، پیش چشم ماست.
حق داریم نگران باشیم؛ نگران «اخلاق» و «عقلانیت» که اگر نباشد، اختلافات و جدال‌ها بر سر مسائل کم‌اهمیت و دست‌چندم می‌تواند باعث ضعف در تصمیم‌گیری، دادن پالس ضعف به دشمن و تلخی کام مردم شود.
حق داریم نگران باشیم؛ «نگران عوام‌گرایی» و دنبال جهل‌ها و غفلت‌ها راه‌افتادن و حرام کردن راهبردهای رهبری که پرتکرار در بیان ایشان روشن است.
جریانی که «مجلس انقلابی» را به بدترین و زشت‌ترین اتهامات متهم می‌کرد، جریانی که به جای پیش‌بردن راهبرد جهاد تبیین، از اعتراض و گلایه مردم برای رأی‌آوردن استفاده می‌کرد، احتمال دارد با تصمیمات و سخنان نامعقول، کام مردم و کام سیاست را تلخ و این حرکت عظیم مردمی را با کندی مواجه کند.
این بیم‌ها نتیجه چیست؟
حتما ضعف عمل مدیران در ملموس‌کردن مجاهدت‌هایشان مؤثر است، اما هیچ‌چیز مثل سکوت و تعلل و انفعال و کاهلی بخشی از خواص و موظفین به جهاد تبیین، در شکل‌گیری این نگرانی‌ها دخیل نیست. شاید اگر خواص حضوری جدی‌تر و زودتر و بهنگام‌تر و محکم‌تر در صحنه می‌داشتند، نتایج دیگری نیز حاصل و این نگرانی‌ها کمتر می‌شد. این نکته را باید جدی گرفت. این، آن نکته مهمی است که گردن همه مسئولیت می‌آورد و مثل نان‌شب برای امروز کشور ضرورت دارد.