همشهری‌آنلاین - سیدسروش طباطبایی‌پور: و چه باشکوه است اگر ترکیب شهر رمضان را با بوی بهار، به فال نیک بگیریم و به رسم پیشواز از بهار طبیعت، به بهار رمضان هم شادباش بگوییم و آنطور که سهیل محمودی گفت، علاوه بر خانه‌تکانی بهارانه، دل‌هایمان را نیز از غبار بروبیم: «بیا که خانه‌تکانی کنیم دل‌ها را / از انجماد کسالت، بهار نزدیک است!»
-
بیش‌تر بخوانید:
می‌بخشم؛ چون انسانم!
ارادتی بنما تا سعادتی ببری
نسخه‌ای که برای ورود به این‌ماه شریف، پیشنهاد می‌شود، نسخه جناب حافظ است، آنجا که گفت: «طفیل هستی عشق‌اند آدمی و پری / ارادتی بنما تا سعادتی ببری»
اینگونه به‌نظر می‌رسد که در دنیای مادی، تلاش، کارساز و راهگشاست و ما را به آرزوهایمان می‌رساند، در دنیای معنوی، برای رسیدن به سعادت و خوشبختی، باید ابراز ارادت کرد، بیان بندگی به معشوق! شاید نماز، روزه، احسان و اعمالی که در این‌ماه مهربان پیشنهاد شده، نشانه‌هایی از بیان ارادت عاشق به معشوق است.
از علی آموز اخلاص عمل!
راهکار دیگر غبارروبی از دل، زندگی به سبک علی(ع)، صاحب این‌ماه شریف است، اخلاص... اخلاص! آنجا که مولوی جان، برگ برنده آن بزرگ‌مرد را اخلاص دانست: «از علی آموز اخلاص عمل / شیر حق را دان منزه از دغل» عبادت علی (ع)، عبادتی عاشقانه بود، تنها و تنها برای خود خود خدا! و در این مسیر، تلاش می‌کرد تا خودش را از فریب و نیرنگ هم پاک گرداند.
خوشا آنان که دائم در نمازند!
پیشنهاد آخر، از زبان باباطاهر عریان است، آنجا که خداوند را در دلش مهمان می‌کند و می‌گوید: «خوشا آنان که دائم در نمازند / بهشت جاودان بازارشان بی» عبادت دائمی، لحظه‌هایی رخ خواهد داد که مرام و مسلک خداوند، همواره در دلت مهمان باشد و تو نیز چون او، لبخند بزنی، مثل او ببخشی، خداگونه حقوق دیگران را رعایت کنی و...
کاش در این ماه مهمانی خدا، خداوند را مهمان دل‌هایمان کنیم تا بهشتی جاودان، جایگاهمان باشد.
________
*مصراعی از شعر سهیل محمودی