به گزارش همشهری آنلاین به نقل از بی بی سی: اگرچه این کمک جدید خبر خوبی برای پژوهشگران است، اما دردی از تغییرات اقلیمی دوا نمی کند.
همجوشی هسته ای فرایندی است که در ستاره هایی مثل خورشید اتفاق می افتد. بر عکس بعضی سیاره ها که اتم ها در فرایندی به نام «شکافت» تجزیه می شوند، همجوشی هسته ای هسته های اتم را با هم ترکیب می کند. این اتفاق انرژی بیشتری در مقایسه با فرایند شکافت رها می کند و هیچ اتلاف هسته ای سطح بالایی ندارد.
همچنین یک راکتور همجوشی کربن تولید نمی کند و خطر ذوب هسته ای را به دنبال نخواهد داشت. همجوشی می تواند انرژی را بدون توجه به شرایط باد یا نور روز تولید کند و نیازی به اورانیوم غنی شده که برای سلاح هسته ای مورد استفاده قرار می گیرد ندارد.
با این حال، بعید است که همجوشی هسته ای نقش مهمی در مبارزه با تغییرات آب و هوایی ایفا کند.
طی دهه های اخیر، ابزارهای همجوشی و همچنین توانایی دانشمندان برای محدود کردن پلاسمای هیدروژن داغ ارتقا یافته است.
گام بزرگ بعدی، پروژه بزرگی به نام ITER است که ۳۵ کشور را به خود مشغول کرده. هدف ITER به آزمون گذاشتن توانایی ما در محدود کردن پلاسما به مدت کافی و چگالی و حرارت به اندازه کافی است.
اما ITER یک ایستگاه برق نیست. این پروژه یک تجربه و آزمون است. درواقع قرار است یک نیروگاه همجوشی پیش‌نمایشی به نام DEMO ساخته شود، اما بعید است ITER تا سال ۲۰۳۵ به این هدف دست یابد.
نقشه راه همجوشی اروپا فرض را بر این گذاشته که برای دستیابی به DEMO باید تا سال ۲۰۵۰ یا حتی بیشتر منتظر بود. وعده‌ای که برای سال ۲۰۴۰ داده شده هم خیلی خوش‌بینانه است. یک نیروگاه DEMO نیاز به حل مشکلاتی دارد که ITER نمی تواند از پس آن برآید. انرژی ITER به شکل نوترون ها تولید می شود که به دیواره داخلی راکتور صدمه می زند، اما DEMO باید آن انرژی را به الکتریسیته تبدیل کند.
یکی از بزرگ ترین چالش ها این است که یک راکتور همجوشی باید سوخت خودش را تولید کند. برای این کار ۲ نوع هیدروژن به نام های دیتریوم و تریتریوم نیاز است. دیتریوم در آب دریا فراوان است اما تریتریوم در زمین کمیاب است، زیرا در هلیوم محو می شود. DEMO برای تولید سوخت جدید تریتیوم نیاز به ترکیب نوترون های پلاسما با لیتیوم دارد که به این فرایند «پرورش تریتیوم» می گویند.
در سال ۲۰۱۸، گروه بین المللی تغییرات آب و هوا(IPCC) گزارش موسوم به «۵/۱ درجه» را منتشر کرد که در آن گفته شده بود که دنیا باید تا سال ۲۰۵۰ میزان گازهای گلخانه ای را به صفر(گزارش صفر خالص) برساند تا گرمایش زمین به ۵/۱ درجه محدود شود.
حتی اگر یک تکنولوژی جدید انرژی سبز مثل همجوشی پیش از سال ۲۰۵۰ ساخته شود، باز هم تا هدف «گزارش ۵/۱ درجه» بسیار فاصله دارد. موضوع به صفر رساندن گازهای گلخانه ای بر این فرض استوار است که این گازها از اکنون تا سال ۲۰۵۰ به طور مداوم در حال کاهش باشند.
گازهای گلخانه ای باعث شده که تعادل گرمایش و سرمایش در سراسر جهان به هم بخورد. در نتیجه در بعضی مناطق شاهد تابستان های بسیار داغ خواهیم بود و در بعضی مناطق ساکنان آن زمستان های بسیار سرد را تجربه خواهند کرد.
بر اساس تحقیقاتی که انجام شده، همجوشی هسته ای ممکن است موفق نشود. برخلاف تلاش های تحقیقاتی پژوهشگران، هنوز هم ممکن است یک مانع پیش بینی نشده در این مسیر وجود داشته باشد.
هر سیاست اقلیمی که بتواند مقبول باشد، نیاز به سرمایه‌گذاری های کلان در بخش های مختلف، از گرمایش خانگی گرفته تا حمل و نقل جاده ای و کشاورزی دارد. حتی کربن‌زدایی کامل از شبکه برق تنها بخشی از راه حل است. «گزارش صفر خالص» کمیته تغییرات آب و هوا همه اینها را برای سیاستگذاران آشکار کرده است، با این حال، عبارت «همجوشی هسته ای» فقط یک بار در ۲۲۷ صفحه آمده است. ایده یک نوشداروی مستقل چیزی جز یک خیال ساده انگارانه نیست.
با این حال، همجوشی به عنوان یک منبع انرژی، در یک جامعه «پساکربن» می تواند به عنوان یک فرضیه مورد توجه قرار بگیرد. پس بهتر است که بودجه این کار تامین شود، چون ممکن است که این تحقیقات و تلاش ها منجر به کاهش گازهای گلخانه ای شود. در واقع، تحقیق در مورد همه تکنولوژی های جدید، مثل ذخیره سازی کربن صنعتی به کاهش گازهای گلخانه ای کمک می کند.
در عین حال، جذابیت تکنولوژی همجوشی باعث می شود که ذهن خیلی ها از سیاست های اشتباه دولت در زمینه تغییرات آب و هوایی پرت شود. کمیته تغییرات آب و هوایی ۲۵ هدف را تعیین کرده است که بر اساس آن باید اطمینان حاصل شود که انگلیس تا سال ۲۰۵۰ به یک جامعه «صفر خالص» می رسد. با این حال، دولت در حال حاضر فقط به دنبال یکی از این ۲۵ هدف است.