به گزارش همشهری‌آنلاین، بازی‌های فینال لیگ لیگ برتر والیبال، یک اتفاق مهم داشت؛ معرفی یک پاسور جوان. ایلشن داوودی‌پور نام آشنایی در والیبال نیست اما می‌تواند به نام بزرگی تبدیل شود. در شب قهرمانی فولادسیرجان و در شبی که بازی آخر فینال برگزار شد و جذابیت چندان بالایی نداشت، این ایلشن بود که با هنرنمایی‌اش چشم‌ها را خیره کرده بود. مصدومیت مهدی مهدوی، پاسور شهداب یزد، محمدرضا تندروان، سرمربی این تیم را مجبور کرد تا در هر دو بازی فینال ایلشن را به زمین بفرستد.
فصل پیش هم اتفاق افتاده بود و در هر بازی که مهدوی توانایی بازی نداشت، ایلشن خودی نشان داده بود اما حضور در بازی‌های فینال و نمایش چشمگیر او در این فصل چیز دیگری بود. داوودی‌پور علاوه بر پاس‌های استثنایی‌اش، اعتماد به نفس مثال‌زدنی هم دارد. به هر حال بازی کردن در فینال و مقابل تیمی که بازیکنان بزرگ زیاد دارد، کار راحتی نیست چه برسد بخواهی به جای دادن پاس به بازیکن خودی توپ را روی دست محمد موسوی بزنی. بازی خوب ایلشن با یک سؤال بزرگ همراه بود. او ۲۰ساله است و مسئله این است که چرا در تیم جوانان که سال۲۰۲۳ قهرمان جهان شد، جایی نداشت.
سال پیش ایلشن به اردوی جوانان دعوت شده بود ولی خیلی طول نکشید که خط خورد. والیبالی‌های گلستان و باشگاه شهداب در آن مقطع اعتراض‌های زیادی به این اتفاق داشتند و مدعی بودند رضا مومنی‌مقدم، سرمربی تیم جوانان به‌خاطر اینکه پسر خودش پندار در تیم باشد، ایلشن را کنار گذاشته است. از مسابقات قهرمانی جوانان جهان ۸-۷ماه بیشتر نگذشته و حالا با پاس‌هایی که ایلشن در فینال داد، داغ شهدابی‌ها و گلستانی‌ها تازه شده و البته شاید خود او بیشتر از موضوع شاکی باشد. ایلشن هم قهرمانی با تیم ملی در مسابقات جهانی را از دست داد و هم اینکه نتوانست مثل بازیکنان آن تیم از سربازی معاف شود و مجبور است ۲فصل را در تیم نظامی بازی کند.
شاید مومنی‌مقدم در دفاع از تصمیمی که در آن مقطع گرفت بگوید این بازیکن در مقایسه با پسرش در اردوها ضعیف بوده اما چطور می‌شود یک بازیکن در مدت کوتاه تا این حد تغییر کند؟ مدافعان ایلشن از چند سال پیش مدعی بودند که او پاسور آینده‌دار ایران است و حتی می‌تواند جانشین سعید معروف باشد. البته که آنها حق هم داشتند. او هر وقت فرصت بازی داشته، بهترین بوده، به‌خصوص زمانی که برای تیم ملی نوجوانان در مسابقات جهانی توپ می‌زد.