همشهری آنلاین، فاطمه عباسی: همان موقع که جناب فردوسی سرود: «بسی رنج بردم در این سال سی/ عجم زنده کردم بدین پارسی» هیچ فکرش را نمی‌کرد که نسل دهه ۸۰ و ۹۰ زبان و ادبیات مختص به‌خودشان را داشته باشند و از کلماتی استفاده کنند که نسل قبل حتی متوجه‌اش هم نشود. یا نسل ۶۰ و ۷۰ آنقدر کلمات انگلیسی و عربی قاطی این زبان شیرین فارسی کرده باشند که به سختی بشود یک پاراگراف فارسی خالص پیدا کرد. شاید اگر این شاعر بزرگ حالا زنده بود اینطور می‌سرود که: «بسی رنج بردم در این سال سی/ که رنج برده باشم فقط، مرسی!»
زبان فارسی که یکی از کهن‌ترین زبان‌های زنده دنیاست، در طول سال‌ها دستخوش تغییرات زیادی شده و به همین دلیل است که عده‌ای از زبان شناسان و کارشناسان در این حوزه، نگران این گنجینه ارزشمند و میراث فرهنگی ما ایرانیان هستند و هر کاری می‌کنند که ما درست صحبت کنیم و فارسی را پاس بداریم.
یکی از کارهای قابل تقدیر شهرداری تهران در همین زمینه، نصب بیلبوردهایی در سطح شهر است که روی این بیلبوردها به ما آموزش داده شده که به جای کلمات انگلیسی که در زبان ما مصطلح شده یا کلمات عجیب و غریبی که خودمان ساخته‌ایم، از کلمات درست و حسابی فارسی استفاده کنیم.
بیشتر بخوانید:
امروز - ۲۵ اردیبهشت - به‌نام روز «پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی» نامگذاری شده تا حواسمان بیشتر به زبان مادری‌مان باشد تا زحمات یعقوب لیث صفاری که بنیانگذار سلسله صفاریان بود و این زبان را در کشورمان رسمی اعلام کرد و در راه اعتلای آن بسیار کوشید و همچنین ادیبان و شاعران بزرگ فارسی که در مسیر حفظ و گسترش این میراث غنی تلاش کردند، به هدر نرود.