همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی
اوسمار ویرا بعد از برتری ۲بر صفر مقابل هوادار جمله جالبی به زبان آورد: «می‌دانستم چنین مسابقه سختی در پیش داریم. این بازی ۲سال مرا پیر کرد.» به‌احتمال فراوان اشاره او به ۲۵دقیقه آغازین نیمه‌دوم است که سرخپوشان فقط با یک گل از حریف پیش بودند و هوادار با حملات فراوان، شانس‌های گلزنی به‌وجود می‌آورد. شاید اگر قرمزها از انبوه موقعیت‌های گلشان در وقت اول استفاده می‌کردند، نیمه‌دوم تا این حد به آنها فشار نمی‌آمد اما چنین اتفاقی رخ نداد تا قرمزها دقایق سختی را پشت سر بگذارند. اگرچه نهایتا گل دوم عیسی آل‌کثیر به داد پرسپولیس رسید و خیال این تیم را راحت کرد اما یک‌بار دیگر ثابت شد پرسپولیس اوسمار در نیمه‌های دوم نسبت به وقت اول عملکرد ضعیف‌تری دارد. این موضوع قبلا در مسابقات دیگری همچون بازی با گل‌گهر، ملوان و نساجی هم به چشم آمده بود. اینکه چرا چنین اتفاقی رخ می‌دهد، می‌تواند ۳دلیل داشته باشد.
افت بدنی
به‌نظر می‌رسد برخی بازیکنان پرسپولیس در نیمه‌های دوم با افت بدنی مواجه می‌شوند. اگرچه تمرینات بدنسازی سرخپوشان در این سال‌ها موفق بوده و امتحان خودش را به خوبی پس داده اما برخی بازیکنان که از میانه‌های راه به این تیم اضافه شده‌اند، به وضوح در این زمینه مشکل دارند. بهترین مثال، اوستون اورونوف ازبک است که از میانه‌های نیمه‌دوم همه مسابقات آشکارا کم می‌آورد و اغلب اوقات تعویض می‌شود. این موضوع کم و بیش شامل عیسی آل‌کثیر هم می‌شود. به هر حال اینها بازیکنان اثرگذار تیم هستند و خستگی آنها، نفس پرسپولیس را هم می‌گیرد.
وزن کمتر جانشین‌ها
پرسپولیس اگرچه تیم پرستاره‌ای به شمار می‌آید اما حقیقت آن است که فاصله بازیکنان اصلی و ذخیره این تیم کم نیست. اغلب بازیکنان مؤثر سرخپوشان در همان ارنج ابتدایی جا می‌گیرند و اگر همه صحیح و سالم در اختیار تیم باشند، شاید فقط یک وحید امیری به‌عنوان بازیکن تعویضی استاندارد در نیمه‌های دوم قابل اتکا باشد که او هم در حوالی خط پایان فوتبالش قرار گرفته است. در غیراین صورت خیلی سخت است تصور کنیم حضور بازیکنی مثل سعید صادقی در زمین گره از کار قرمزها باز کند؛ کما اینکه اصلا خروج او از ترکیب اصلی یکی از دلایل بهبود کیفیت پرسپولیس نسبت به نیم‌فصل اول بوده است! در پیشانی خط حمله هم پرسپولیس همین مشکل را دارد و تنها گزینه جانشینی با عیسی آل‌کثیر، جوانی به اسم ابوالفضل بابایی است. در نتیجه خیلی ساده می‌شود گفت پرسپولیس در همان نیمه‌های اول باید سرنوشت مسابقات را تعیین کند اما آنجا هم به قدری فرصت‌سوزی اتفاق می‌افتد که باز هواداران ناچار می‌شوند کل نیمه‌دوم را با اضطراب دنبال کنند!
استرس
در نهایت اینکه پرسپولیس در کورس بسیار فشرده قهرمانی با استقلال قرار دارد و طبیعتا در هر مسابقه هر چه رو به سوت پایان پیش می‌رویم، سرخپوشان با اضطراب مضاعفی برای حفظ برتری خود مواجه می‌شوند. این استرس به‌طور منطقی روی کیفیت کار تیم تأثیر می‌گذارد و از طراوت فوتبال سرخپوشان می‌کاهد.