گروه دیپلماتیک - همهشری آنلاین: دلال, نایمه و امینه نصر سه خواهر فلسطینی هستند که از سال ۱۹۴۸ تا امروز در مهاجرتی اجباری و سایه به سایه ویرانی و مرگ روزگار گذرانده‌اند، زندگی تراژیکی که نشان می‌دهد نحسی روز نکبت برای فلسطینی‌ها چند دهه است که همچنان ادامه داشته است.
وب‌سایت العربی جدید نوشته: این سه خواهر فلسطینی ساکن روستای جولس در شمال فلسطین اشغالی هستند. طبق اطلاعات رسمی فلسطینی، گروههای شبه نظامی صهیونیستی خانواده آنها را نیز در سال ۱۹۴۸ همانند بیش از ۷۰۰ هزار فلسطینی دیگر مجبور کردند تا به نوار غزه کوچ کنند. برای دلال، سال ۱۹۴۸ سال نکبت بود، زمانی که مجبور شد صدها کیلومتر را با مادر و دو برادرش، نمر و نعیم، پیاده طی کند تا به نزدیکترین مکان امن در نوار غزه برسد.
روزهای غم انگیز دلال
دلال که امروز ۸۴ سال دارد و مادر شش فرزند است می‌گوید که هرگز نتوانسته درد و رنج آن روزها را فراموش کند. او توضیح می‌دهد که چگونه اجساد مردان و زنان در خیابان‌ها افتاده بود و نیروهای صهیونیستی مجروحانی را که تلاش می‌کردند تا به نقطه امنی برسند هدف قرار می‌دادند. دلال می‌گوید: «همه سعی می‌کردند زنده بمانند (...) هیچکس مسلح نبود. ما زنان، کودکان و افراد مسن بی‌دفاع بودیم و هنوز هم بی‌دفاع هستیم.»
دلال و خانواده ۵نفره‌اش اما تلاش کردند با واقعیت جدید و دشواری که بر آنها تحمیل شده بود کنار بیایند، با این باور که پس از چند هفته یا ماه به شهر خود که از آن آواره شده بودند، باز خواهند گشت. اما سال‌ها گذشت و نه دلال و نه هیچ یک از پناهندگان فلسطینی قادر به بازگشت به خانه های خود نبودند، و صهیونیست‌ها حق غیرقابل انکار آنها برای بازگشت را انکار کردند.
داستان نعیمه
نعمیه خواهر وسطی که حالا ۷۴ سال دارد به العربی جدید می‌گوید: «سال‌های زیادی، از خانواده‌ام داستان‌هایی درباره مهاجرت و اینکه زندگی خانواده‌ام پیش از آوارگی چقدر شاد و پایدار بوده، شنیدم، اما انتظار نداشتم که من خودم هم یک فاجعه را تجربه کنم. اما این اتفاق برای من افتاد،زمانی که جنگ بین اسرائیل و کشورهای عربی در سال ۱۹۶۷ آغاز شد. ما مجبور شدیم از دیر البلح به شهر مواصی در خان یونس نقل مکان کنیم و در طول شش روز جنگ اسرائیلی-عرب در سال ۱۹۶۷ در آنجا بمانیم. ده‌ها هزار نفر از مردم پیاده فرار می‌کردند. نمی‌توانم تپش قلبی را که دچارش شده بودم را فراموش کنم؛ همینطور منظره‌ی تمام آن اجسادی که در خیابان‌ها رها شده بودند. آنچه شاهدش بودم وحشتناک بود. مطمئن بودم که از آن واقعه جان سالم به در نخواهیم برد.»
نعیمه که مادر ۶ فرزند است توضیح می‌دهد که نگرانی‌هایش فقط برای خودش نیست بلکه بخشی از ترس و اضطراب‌اش برای ماهیت فلسطینی‌اش است. نعمیه می‌گوید: «هر بار که زنده می‌ماندیم مصرانه می‌خواستیم که ماهیت فلسطینی خود را حفظ کنیم... در طول چند دهه، فلسطینی‌ها در غزه به جهان ثابت کردند که که سزاوار زندگی هستند.»
روایت امینه
امنیه خواهر کوچکتر نعیمه و دلال نیز سال‌ها چنین داستان‌هایی را از خواهران و مادرش مریم شنیده بود. این روایت‌ها به نوعی به او کمک کردند تا با احساسات و وحشت آوارگی و فاجعه روبرو شود، از هفتم اکتبر سال ۲۰۲۳ میلادی شرایطی به مراتب دشوارتر از آنچه که شنیده بود پیش آمده است. امنیه مجبور شد دهم اکتبر سال ۲۰۲۳ خانه خود را ترک کند و امیدوار بود چند ساعت بعد به خانه اش بازگردد. او پس از این که متوجه شد محله مسکونی‌اش در غرب شهر غزه به طور کامل توسط ارتش رژیم صهیونیستی تخریب شده بود، به دیر البلح فرار کرد.
امینه ۶۱ ساله و مادر ۸ فرزند پس از دو ماه زندگی در خانه‌ای در دیر البلح در پی حمله صهیونیست‌ها به شهر رفح در جنوب نوار غزه فرار کرد. امینه به العربی جدید می‌گوید: «در رفح به محض اینکه وارد چادر شدم فاجعه‌ای را که پدران و پدربزرگانم روایت می‌کردند را به یاد آوردم به گریه افتادم. من حالا در همان شرایط سختی زندگی می‌کنم که خانواده ام در گذشته تجربه کرده بودند. احساس می‌کنم این یک رنج بی‌پایان است.»