به گزارش همشهری‌آنلاین، هفته گذشته پرسپولیس با یک پیروزی شورانگیز و فراموش‌نشدنی صدر جدول را از استقلال پس گرفت. از قرار معلوم تاکنون کام‌بک از باخت ۳گله در تاریخ سرخپوشان نظیر نداشته است و به این ترتیب آنها فراز جدیدی را رقم زدند؛ روزی که فارغ از هر اتفاقی که در ادامه رخ بدهد، قطعا برای هواداران پرسپولیس فراموش‌نشدنی خواهد بود. با این حال بی‌گمان این خاطره درخشان‌تر خواهد شد، اگر آن بازگشت باشکوه در نهایت با قهرمانی قرمزها همراه شود.
از این نکته که بگذریم، پرسش اینجاست که چطور پرسپولیس به چنین فرمی رسید و توانست ضمن جبران اختلاف امتیازی‌اش با استقلال، فوتبالی بازی کند که مردم از تماشای آن لذت ببرند و خاطراتی چنین ماندگار خلق شود؟ حتما بخشی از پاسخ به تقویت تیم مربوط می‌شود. دیگر جای شکی باقی نمانده که خریدهای زمستانی مثل عبدالکریم حسن، اوستون اورونوف و عیسی آل‌کثیر تا چه اندازه به پرسپولیس کمک کرده‌اند. به هر حال فوتبال را در نهایت بازیکن بازی می‌کند و مهم است که چه‌کسی در زمین باشد. با این حال همه‌چیز همین نیست.
صد البته یحیی گل‌محمدی مربی خوبی بود و کارنامه‌اش این مسئله را به روشنی نشان می‌دهد اما اواخر نیم‌فصل اول اینطور به‌نظر می‌رسید که تیم او دچار دلمردگی و کاهش انگیزه شده است. پرسپولیس بعضی بازی‌های نه‌چندان دشوار را یا نمی‌برد یا سخت می‌برد. به‌عنوان مثال می‌توان آمار سرخپوشان در ۳بازی پیاپی با نساجی، هوادار و استقلال‌خوزستان را در ۲نیم‌فصل اول و دوم مقایسه کرد. تیم یحیی در این ۳بازی ۲بار برنده شد و یک‌بار مساوی کرد، ۷امتیاز به دست آورد و ۴گل به ثمر رساند. این در حالی است که تیم اوسمار ویرا در دور برگشت مقابل این ۳رقیب صاحب ۳پیروزی و ۹امتیاز شد و ۸گل هم به ثمر رساند. این تفاوت در جزئیات هم جاری است. تیم یحیی در این ۳مسابقه مجموعا ۲۹شوت داشت که ۹تای آنها داخل چارچوب بود، درحالی‌که تیم اوسمار ۵۴شوت داشته که ۲۲تا از آنها داخل چارچوب رقبا شلیک شده است.
اگرچه حتما باید خیلی بیش از اینها صبر کرد تا عیار اوسمار مشخص شود اما حقیقت آن است که پرسپولیس او دست‌کم نسبت به نیم‌فصل آخر یحیی جذاب‌تر و جسورتر است. آمارهای تهاجمی تیم به وضوح این داستان را روشن می‌کند و افزایش روحیه جنگجویی در تیم هم در دل نمایش‌هایی همچون برتری ۱۰نفره مقابل نساجی یا این کام‌بک تاریخی مقابل استقلال‌خوزستان کاملا آشکار می‌شود.