به گزارش همشهری‌آنلاین، یکی از جابه‌جایی‌های بین ۲نیم‌فصل حضور مسعود شجاعی روی نیمکت هوادار بود. به این ترتیب هافبک پیشین اوساسونا و تیم ملی ایران بعد از مدتی کار غیررسمی و هدایت تیم از روی سکوها، از ابتدای دور برگشت به‌طور رسمی روی نیمکت تیم تهرانی نشست. آن اوایل همه‌چیز برای مسعود خوب بود؛ تیمش نتایج بدی نمی‌گرفت، فوتبال تهاجمی و خوبی بازی می‌کرد و البته رفتار و شخصیت خود شجاعی هم همه را به وجد آورده بود. با این حال هرچه به پایان فصل نزدیک شدیم، شرایط تغییر کرد.
در این بازه زمانی، ضعف‌های دفاعی وحشتناک هوادار بیش از پیش به چشم آمد و این تیم پشت سر هم شکست خورد. آنها جام حذفی را با باخت شوکه‌کننده ۵بر صفر برابر گل‌گهر از دست دادند و در لیگ هم ۵بازی آخر را بدون پیروزی پشت سر گذاشتند. هوادار در این ۵مسابقه فقط صاحب یک تساوی برابر ملوان شد و ۴دیدار دیگر را باخت. شاگردان مسعود شجاعی در ۶بازی پایانی فصل مجموعا ۱۸گل خوردند و در ۲بازی آخر لیگ برابر تیم‌های پایین جدولی نساجی و استقلال خوزستان ۸بار دروازه‌شان باز شد. همه اینها تصورات بسیار خوش‌بینانه ابتدایی در مورد مسعود شجاعی را زیر سؤال برد و شاید به‌خود او هم نشان داد مربیگری تا چه اندازه حرفه دشواری است.