این عکس‌ها پرتره‌هایی بودند از20 هنرمند نقاش که اسامی برخی از آنها به شرح زیر است: فرح اصولی، جمشید حقیقت‌شناس، احمد مرشدلو، کریم نصر، پرویز کلانتری، ابراهیم جعفری، نیلوفر قادری نژاد و... که در آن عکس‌ها هنرمند در حالی که در آتلیه خود نشسته، یک قاب شیشهای روبه‌روی چهره خود دارد و مشغول نقاشی روی آن سطح شیشه ای‌است.
آنچه مشخص است آن است که هنرمندان کاملا در فضای نقاشی خود هستند و مشغول ژست گرفتن نبوده‌اند؛ یعنی در حالی که نقاش کاملا در ناخودآگاه خود مشغول کار بوده است، عکاس عمل عکاسانه خود را انجام داده است.
در چند سال اخیر کمتر عکاسانی بودند که اختصاصا به پرتره نگاری از هنرمندان بپردازند در حالی که این امر بسیار به مستند‌سازی و ثبت روند هنر معاصر کمک می‌کند.
از این عکاسان تنها می‌توان به نام‌های مریم زندی و فخرالدینی اشاره کرد. مریم زندی در عکس‌هایش کوشیده است که به شخصیت هنری و درونی هنرمند نزدیک شود و برای رسیدن به هدف خود از نشانه‌های تصویری و ترکیب‌بندی‌های خاص بهره می‌گیرد اما فخرالدینی با نگاهی متفاوت و کلاسیک به چهره نگاری هنرمندان پرداخته است و بیشتر وجه تصویری عکس برایش اهمیت داشته تا شخصیت پردازی.
آیدین رهبر نیز در عکس‌های خود سعی بر این داشته که چهره هنرمند از ورای اثر هنری او، پشت قاب نقاشی او دیده شود. در نگاه اول وقتی به آثار او می‌نگری لذت تصویری خاصی حس می‌شود؛ چهره‌هایی غرق در رنگ و سطح و خط که نگاهشان به دوربین نیست و غرق در کارند. فرح اصولی نقش اسلیمی می‌زند و کریم نصر از اعماق سطوح، خیره به رنگ‌هایش است.
جمشید حقیقت‌شناس مشغول ترسیم صور فلکی‌اش است و مرشدلو خود در میان آدم‌هایش نشسته است و... . شاید رهبر، ایده این نمایشگاه را از یکی از فیلم‌های مستندی که از پیکاسو ساخته شده گرفته باشد.
در این فیلم پیکاسو روی یک سطح شیشهای شروع به نقاشی می‌کند و دوربین دقیقا در مقابل او مشغول تصویر‌برداری است و ما در این فیلم شاهد روند نقاشی کردن پیکاسو هستیم اما نگاه آیدین رهبر خیلی واضح نیست. او گاهی سعی بر این داشته است که به شخصیت هنرمند نزدیک شود و در بعضی از عکس‌ها مانند پرتره مرشدلو به هدف خود نزدیک شده است. این در حالی است که در مثال دیگر که پرتره کریم نصر است موفق عمل نکرده است.
این عکس‌ها نه مشخصا به مستند کردن شخصیت هنرمند و یا اثر هنری او می‌پردازد و نه نگاه کلاسیک فخرالدینی را دارد؛ می‌توان گفت رهبر در این عکس‌ها بیشتر با نگاهی شاعرانه به موضوع خود که چهره‌نگاری از هنرمندان نقاش است نگاه می‌کند. عکس‌های این نمایشگاه بیشتر حس و حال خوبی داشتند تا اینکه بیانگر نگاه جست‌وجوگر یک عکاس باشند.