همشهری آنلاین- زهرا رفیعی: بیشتر حیوانات تلاش می‌کنند که خود را از دست شکارچیان و رقبا پنهان کنند اما برخی نمی‌توانند و یا نمی‌خواهند چنین کنند. آنها با ویژگی‌های منحصر به فرد خود از استتار دوری می‌کنند. این تنوع در استراتژی‌های بقا نشان‌دهنده انعطاف‌پذیری و تکامل پیچیده حیوانات در پاسخ به محیط زیست خود است. چند نمونه از دلایل عدم استتار در حیوانات را در ادامه می‌خوانید:
حیوانات با زره طبیعی
جوجه‌تیغی: جوجه‌تیغی‌ها دارای خارهای تیز و محافظی هستند که از آنها در برابر شکارچیان محافظت می‌کند. این حیوانات در برابر گونه‌های کمتری از سپر دفاعی خود استفاده می‌کنند. به جز پلنگ، کمتر حیوانی تمایل به مواجه شدن با خارهای خارهایشان به عنوان یک ابزار دفاعی قوی عمل می‌کند.
لاک‌پشت‌ها: لاک‌پشت‌ها دارای پوسته‌ای سخت و مقاوم هستند که آنها را در برابر حملات شکارچیان محافظت می‌کند. این پوسته به عنوان یک زره طبیعی عمل می‌کند.
اتفاقا، حتما ما را ببینید
دوزیستان سمی: قورباغه‌های سمی اغلب رنگ‌های روشن و چشمگیری دارند که به عنوان علامت هشدار برای شکارچیان عمل می‌کند. این رنگ‌ها هشدار می‌دهند که «ما را نخورید». به این استراتژی آپوسماتیسم (Aposematism ) می‌گویند.
مارهای مرجانی: این مارها نیز دارای رنگ‌های روشن و الگوهای متمایزی هستند که نشان‌دهنده سمی بودن آن‌هاست و به شکارچیان هشدار می‌دهد که از آنها دوری کنند.
حیوانات اجتماعی
میمون‌ها و بوزینه‌ها: بسیاری از گونه‌های میمون‌ها و بوزینه‌ها در گروه‌های بزرگ زندگی می‌کنند و به جای استتار، بر قدرت گروهی و مراقبت‌های جمعی تکیه دارند تا از خود در برابر خطرات محافظت کنند.
فیل‌ها: فیل‌ها به دلیل جثه بزرگ و زندگی گروهی، نیازی به استتار ندارند. قدرت و اندازه بزرگ آنها باعث می‌شود که شکارچیان به ندرت به آنها نزدیک شوند.
محدودیت‌های محیطی
نهنگ‌ها و دلفین‌ها: در برخی محیط‌ها، استتار موثر غیرممکن است برای مثال، حیوانات در محیط‌های اقیانوس باز، مانند نهنگ‌ها و دلفین‌ها، بیشتر به سرعت و ساختارهای اجتماعی متکی هستند تا استتار.