همشهری آنلاین- زهرا رفیعی: دیده شدن رودک عسلخوار در مناطق مرکزی ایران به دلیل از بین رفتن زیستگاههای طبیعی بسیار نادر بحساب می‌آید. این گونه در سراسر کشور در معرض انقراض است.
زیستگاه: رودک عسلخوار نه تنها در مناطق گسترده‌ای از ایران، از بیابان‌ها و مناطق نیمه‌بیابانی گرفته تا جنگل‌ها و دشت‌ها، یافت می‌شود بلکه در مناطق وسیعی از شبه‌قاره هند، آسیای مرکزی، آفریقا و خاورمیانه زندگی می‌کند.
ویژگی‌های ظاهری
اندازه: ۶۰ تا ۷۰ سانتی‌متر طول بدن، ۲۰ تا ۳۰ سانتی‌متر طول دم
وزن: بین ۷ تا ۱۴ کیلوگرم
رنگ: بخش بالایی بدن رودک عسلخوار سفید یا خاکستری روشن و بخش‌های پایینی سیاه است.
عادات: رودک عسلخوار همه‌چیزخوار است و از حشرات، جوندگان، پرندگان، تخم‌ها و میوه‌ها و حتی خزندگانی مثل مارهای بسیار سمی هم تغذیه می‌کند. اما همانطور که از نامش پیداست، علاقه خاصی به عسل دارد در نتیجه در تعارض با جوامع محلی زنبوردار است. رودک عسلخوار می‌تواند با حیوانات بزرگتر و خطرناک‌تر از خود نیز مبارزه کند. شب‌گرد است و می‌تواند برای پیدا کردن غذا یا ساختن پناهگاه به سرعت زمین را بکند. این گونه تک‌زی است، ولی ممکن است در گروه‌های کوچکی که حداکثر سه عضو داشته باشد، زندگی کند. به علت ایجاد بوهای بسیار تند و تهوع‌آور از غده‌های زیر دم، داشتن دندان‌های تیز و آرواره‌های قوی، پوست کلفت و چرم مانند و حالت تهاجمی به او لقب جنگجوی بدون رقیب داده‌اند. رودک قادر است در پوست خود که بسیار شل است بچرخد و با این عمل می‌تواند حتی حیوانی را که پشت گردنش را گرفته است گاز بگیرد. ۵ تا ۸ سال در طبیعت و تا ۱۸ سال در اسارت زندگی می‌کنند.
وضعیت حفاظتی: رودک عسلخوار به دلیل گستردگی پراکندگی‌اش و تطابق بالای آن با محیط‌های مختلف، در حال حاضر در خطر انقراض نیست. با این حال، تخریب زیستگاه‌ها و شکار غیرمجاز می‌تواند به تهدیداتی برای جمعیت‌های محلی آن منجر شود.
چرا به رودک عسلخوار گورکن می‌گویند؟
نام "گورکن" به دلیل عادت‌ها و مهارت‌های فوق‌العاده‌ی رودک عسلخوار در حفاری و کندن زمین به او داده شده است. در زبان فارسی، واژه "گور" به معنی حفره یا چاله و "کن" به معنی کندن است. این حیوان به طور قابل توجهی مهارت در کندن زمین دارد و از این توانایی برای یافتن غذا و ایجاد پناهگاه استفاده می‌کند.