به گزارش همشهری آنلاین، حسن قشقاوی؛ نماینده مجلس شورای اسلامی در روزنامه همشهری نوشت:
۱-هرچه سیستم کاری در ساختار سیاسی و حقوقی ما به دور از شبهه و ابهام باشد و به سمت شفافیت برود و به شکلی باشد که بتوان آن را در معرض ارزیابی عموم قرار داد، وضعیت موجه و مطلوب‌تری خواهیم داشت. در چنین شرایطی دیگر نیازی نیست که افراد ولو با حسن‌نیت بخواهند به اقداماتی به نام افشاگری دست بزنند و مطالبی را در راستای شفاف‌سازی به مردم مخابره کنند تا فضای مجازی و امنیت روانی را تحت‌تأثیر خود قرار دهند. در یک ساختمان شیشه‌ای که رفتار و اقدامات در مقابل دید و رصد مردم است، دیگر نیازی به پدیده‌ای مثل افشاگری نیست که افرادی بیایند و لایه‌های پنهان را بیان کنند.
۲-در همین راستا نکته مهم دیگر از این قرار است که افرادی موسوم به افشاگر که در چند سال گذشته در سپهر رسانه‌ای ما بروز و ظهور جدی داشته‌اند این اطلاعات را از کجا تهیه کرده‌اند و بر چه مبنایی مسائلی را در فضای مجازی پخش می‌کنند؟ همواره در برابر «فساد»، «شفافیت» قرار دارد؛ این افراد باید مشخص کنند که این مطالب را با چه پشتوانه‌ای و بنا بر چه مسائلی رسانه‌ای کرده‌اند. به‌هرحال نماز سالم در وضوی سالم است و این سؤال همواره وجود دارد که ادعاهای افشاگرانه در طول این سالیان از کجا آمده و با چه قصدی بیان شده است؟
۳-بنابراین منابع این اخبار، نوع دسترسی به آنها و صحت‌شان باید روشن شود؛ والا این امور موجب برهم خوردن امنیت روانی می‌شود و نگاه‌های غیرحقیقی نسبت به افراد را فراهم می‌آورد. کشور ما دارای قانون و ساختار مشخص حقوقی است و بهتر است در راستای دیجیتالیزه و رایانه‌ای‌شدن امور، وضعیت به سمت همان خانه شیشه‌ای برود تا دیگر با چنین پدیده‌هایی با عنوان افشاگری مواجهه نداشته باشیم.
۴-از طرفی، وقتی سیستم کاری در باب فعالیت‌های مختلف روشن نباشد، بستر به این سمت می‌رود که ما مکررا بشنویم که فلان گروه قصد ضربه وارد آوردن به فلان شخص را دارد یا نقد و افشا علیه فلان مسئول یک پروژه است. به‌عنوان شخصی که سال‌ها در سمت سفیر در خارج از کشور فعالیت داشته‌ام، باید بگویم با وجود مخالفتم با لیبرالیسم و سکولاریسم غربی، در هیچ‌یک از کشورهای اروپایی مثل فنلاند و بلژیک چیزی به‌عنوان افشاگر وجود ندارد که بیاید و به تعبیر و گمان خودش دست به شفافیت بزند و بعد رسانه‌ای کند و مردم عادی اخبار را از او پیگیری کنند.
۵-قابل توجه اینکه، این امر تا حدی به عملکرد ضعیف ادوار مجلس نیز بازمی‌گردد که قانون و مقررات مشخصی در قبال شفافیت و عمل افشاگری ندارد؛ والا معنا ندارد که کسی بیاید در رسانه و فضای مجازی مطالبی را به‌عنوان افشاگری بیان کند. همین اقدام تا حد زیادی می‌تواند خودش موجبات فساد را فراهم آورد. صحیح این است که ساختار، خود با فراهم آوردن سازوکار «خودافشاگرانه» فرصت را به‌دست برخی افراد ندهد که بخواهند مطالبی را که صحت و سقم‌شان مشخص نیست به‌عنوان افشاگری و شفاف‌سازی در سطح جامعه مخابره کنند.