به گزارش همشهری‌آنلاین، در باب گرانفروشی بازیکنان ایرانی زیاد صحبت شده و این داستان از زوایای متعددی قابل بررسی است. با این حال بگذارید یک داستان کوتاه و جالب برایتان نقل کنیم که خودش به‌اندازه ۱۰۰جلد کتاب، موضوع را روشن خواهد کرد. صغیر و کبیر می‌دانند که جنجالی‌ترین انتقال تاریخ فوتبال ایران کوچ مهدی هاشمی‌نسب از پرسپولیس به استقلال در سال۱۳۷۹ بود.
آن انتقال در ازای دستمزدی ۱۰۰میلیون تومانی انجام شد که تازه برای ۳فصل هم بود. قیمت دلار در زمان آن انتقال ۸۰۰تومان بود، پس به‌عبارتی دیگر هاشمی‌نسب با ۱۲۵هزار دلار استقلالی شد. اگر همین رقم را در نرخ امروز ارز ضرب کنیم، به عدد ۷میلیاردو۵۰۰میلیون تومان خواهیم رسید. این یعنی پرسروصداترین انتقال تاریخ فوتبال ایران با چنین عددی انجام شد که برای ۳فصل بود و سالی ۲.۵میلیارد می‌شد!
بله؛ ما هم می‌دانیم که در این فاصله فوتبال در همه جای دنیا تجاری‌تر و گران‌تر شده است. دستمزدها بالاتر رفته و در اروپا هم نمی‌شود قراردادهای امروز را با چند دهه قبل مقایسه کرد اما باید بپذیریم این میزان از فاصله واقعا عقلانی نیست. یک بازیکن معمولی که شاید همسایه سر کوچه هم او را نشناسد، با چه منطقی باید ۴۰-۳۰ میلیارد دستمزد بگیرد؟ روشن است که این موضوع ریشه در دولتی یا شبه‌دولتی بودن فوتبال ایران دارد. باشگاه‌ها اگر واقعا از جیب خودشان پول می‌دادند و محکوم بودند که مخارج را با مداخل جبران کنند، اینطور ریخت‌وپاش نمی‌کردند و پول زیر دست و پای بازیکنان متوسط نمی‌ریختند. امروز اما سفره‌ای پهن است و همه دور هم در حال لقمه برداشتن از آن هستند. هزینه این سفره را هم مردم ایران به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم پرداخته‌اند و این غم‌انگیزترین بخش ماجراست.