همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی
بعد از کش‌وقوس‌های فراوان سرانجام باشگاه پرسپولیس رضایتنامه عبدالکریم حسن را برای حضور در الوکره قطر صادر کرد. به این ترتیب یکی از کشدارترین پرونده‌های تابستان در حالی به پایان رسید که این ماجرا دست‌کم یک نکته مهم در دل دارد.
جدایی با شرایط مطلوب
به استناد اخبار رسمی که خود باشگاه منتشر کرده، الوکره بابت دریافت رضایتنامه حسن یک‌میلیون‌و۳۰۰هزار دلار به پرسپولیس پرداخته و غیر از آن تعهد کرده یک اردوی رایگان برای سرخپوشان برپا کند. همچنین در قرارداد منعقدشده آمده است درصورتی که الوکره به مقام قهرمانی لیگ ستارگان دست پیدا کند، ۱۴۰هزار دلار دیگر به‌حساب سرخپوشان واریز خواهد شد. اگرچه حسن مدافع چپ خوبی برای پرسپولیس بود اما علاقه شدید او به جدایی و حضور دوباره در کشورش باعث می‌شد کارایی این بازیکن کاهش پیدا کند. در نهایت هم اگر جزئیات منتشرشده در خبر درست باشد، پرسپولیس با شرایط خوبی این بازیکن را واگذار کرد و حالا بودجه مناسبی دارد تا مهره باکیفیت دیگری را جانشین کند.
مسئله اساسی کیفیت
نکته مهم این ماجرا اما چیز دیگری است؛ اینکه بازیکن اگر توانایی و کیفیت کافی داشته باشد، مورد توجه قرار می‌گیرد و مشتریان پروپاقرص پیدا می‌کند. باشگاه الوکره برای جذب حسن به آب و آتش زد، همانطور که همزمان اخبار زیادی در مورد پیشنهادهای رنگارنگ برای جذب اوستون اورونوف منتشر می‌شود. گاهی ادعا می‌شود برای این بازیکن حتی پیشنهاد ۳میلیون دلاری هم به‌دست پرسپولیس رسیده است. حتی اگر این اخبار و اعداد اغراق‌آمیز باشند، می‌دانیم که اورونوف مورد توجه است و پرسپولیس به‌راحتی می‌تواند او را هم با رقم بالا بفروشد، هرچند به دلایل فنی و منطقی چنین اراده‌ای در باشگاه وجود ندارد.
فوتبالیست‌های ایرانی چقدر می‌ارزند؟
حالا این سؤال منطقی به‌وجود می‌آید که چند درصد از بازیکنان داخلی شاغل در لیگ ایران چنین ارزشی دارند؟ نمی‌خواهیم همه را به یک چوب برانیم اما این روزها نفراتی با دستمزدهای ۴۰، ۵۰ یا ۶۰میلیارد تومانی بین باشگاه‌های لیگی جابه‌جا می‌شوند که بسیار بعید است یک باشگاه خارجی حاضر باشد حتی یک‌سوم این رقم را خرج جذب آنها کند. به‌تازگی فکت‌های تامل‌برانگیز زیادی منتشر می‌شود در مورد اینکه خیلی از بازیکنان شاغل در ۵ لیگ معتبر اروپا هم کمتر از برخی بازیکنان لیگ برتر ایران پول می‌گیرند. همه اینها به‌خاطر دولتی و شبه‌دولتی بودن فوتبال کشور است. منابع مالی اغلب باشگاه‌ها از اموال عمومی تامین می‌شود، دل کسی نمی‌سوزد و در نتیجه بازیکن یک‌میلیاردی، ۲۰میلیارد دستمزد می‌گیرد. سؤال اما اینجاست که آیا همین بازیکن می‌تواند خارج از کشور حتی پیشنهاد ۲۰۰هزار دلاری برای خودش دست و پا کند؟ در بسیاری از موارد اینطور نیست. خیلی از بازیکنان گران‌قیمت لیگ برتر هرگز نمی‌توانند پیشنهاد خارجی داشته باشند و اگر پیشنهادی هم در کار باشد پایین‌تر از این حرف‌هاست. بارها هم دیده‌ایم این آقایان با نخستین چراغ سبز تیم‌های عربی چمدان‌هایشان را بسته‌اند و در اغلب اوقات هم فورا دیپورت شده‌اند. بله، برای بازیکنانی مثل مهدی طارمی، سردار آزمون و مهدی قائدی پیشنهاد خارجی وجود دارد که باشگاه را هم منتفع می‌کند اما تعداد این نفرات در فوتبال ایران واقعا انگشت‌شمار است و بقیه خیلی‌خیلی بیشتر از استحقاق‌شان پول می‌گیرند.