۱۵تن به‌جای ۸.۸
محققان با استفاده از مدل‌سازی کامپیوتری به بررسی حداکثر اندازه دایناسورها پرداخته‌اند و تی‌رکس(Tyrannosaurus) معروف را به‌عنوان مثال بررسی کرده‌اند. از آنجا که اندازه‌های شگفت‌انگیز بسیاری از دایناسورها منبعی بی‌پایان از شگفتی هستند، این پرسش مطرح شد که چگونه این حیوانات به این اندازه‌ها درآمده‌اند. تیم تحقیقاتی عواملی مانند جمعیت، نرخ رشد، طول عمر و موارد دیگر را درنظر گرفت. دیرینه‌شناسان از طریق مدل‌های کامپیوتری دریافتند که بزرگ‌ترین تی‌رکسی که وجود داشته، می‌توانسته ۷۰درصد بزرگ‌تر از بزرگ‌ترین نمونه‌های شناخته‌شده فعلی باشد. اگر این، صحت داشته باشد، این حیوان به‌جای ۸.۸ تن، شاید ۱۵ تن و به‌جای ۱۲ متر، ۱۵ متر بوده است.
دندان‌های آهنی
دکتر جردن ملون، یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: «مطالعه ما نشان می‌دهد که برای حیوانات فسیلی بزرگ مانند تی‌رکس، واقعاً هیچ ایده‌ای از سوابق فسیلی درباره اندازه‌های مطلقی که ممکن است به آن رسیده باشند، نداریم. فکر کردن به تی‌رکس ۱۵ تنی جذاب است، اما از دیدگاه بیومکانیکی یا بوم‌شناسی نیز پیامدهای جالبی دارد.» در همین حال، یک مطالعه جداگانه نشان می‌دهد که تی‌رکس ممکن است دندان‌هایی با پوشش آهن داشته باشد که به آنها کمک می‌کرده، طعمه‌های خود را پاره کنند. محققان کشف کرده‌اند که لبه‌های دندانه‌دار دندان‌های اژدهای کومودو با آهن پوشیده شده‌اند که ممکن است سرنخ‌هایی درباره چگونگی کشتن و خوردن طعمه‌ها توسط دایناسورها ارائه دهد.
بیشتر بخوانید:
چالش فسیل‌ها
دکتر آرون لبلانک، نویسنده اصلی این مطالعه از کالج کینگ لندن، گفت: «اژدهای کومودو دندان‌های منحنی و دندانه‌دار برای پاره‌کردن و دریدن طعمه‌های خود دارد؛ درست مانند دایناسورهای گوشتخوار. ما می‌خواهیم از این شباهت استفاده کنیم تا بیشتر در مورد نحوه غذا خوردن دایناسورهای گوشتخوار بدانیم و بفهمیم آیا در دندان‌های آنها هم مانند اژدهای کومودو از آهن استفاده شده است. متأسفانه، با فناوری که درحال حاضر داریم، نمی‌توانیم ببینیم که آیا دندان‌های فسیلی دایناسورها دارای سطوح بالای آهن بوده‌اند یا خیر. ما فکر می‌کنیم تغییرات شیمیایی که در طول فرایند فسیل‌سازی رخ می‌دهد، میزان آهن موجودی را که در ابتدا وجود داشته است، مخفی می‌کند.»