همشهری آنلاین: برخی از این فیلم‌های شکست‌خورده اصلا در حد و اندازه‌ای نبودند که فرصت اکران در سینما نصیبشان شود و شاید پخش از تلویزیون یا نمایش در پلتفرم‌های نمایش آنلاین برایشان کافی باشد. اما این فیلم‌ها چطور ساخته می‌شوند و چطور سر از اکران درمی‌آورند؟ چه راهی بهتری برای نمایش این فیلم‌ها هست تا هم به ترافیک اکران دامن نزنند و هم به نمایش درآیند؟
بودجه دولتی
اگر هزینه تولید برخی فیلم‌ها از منابع عمومی تامین نشود، مسلما سرمایه‌گذار خصوصی برای ساخت بسیاری از این فیلم‌ها پا پیش نمی‌گذارد و روی سرمایه‌اش ریسک نمی‌کند. تا وقتی بودجه دولتی هست، فیلم نفروش هم هست چون نیازی به فروش ندارد.
پخش از تلویزیون
اگر فیلمی فارغ از هزینه‌ای که صرف ساختش می‌شود باید به دلایل سیاسی و استراتژیک ساخته شود، چرا این کار به تلویزیون واگذار نشود. تلویزیون می‌تواند با نهادهای سفارش‌دهنده فیلم‌های سفارشی همکاری کند و به جای فیلم، مینی‌سریال یا فیلم تلویزیونی بسازد و هم کیفیت تولیداتش را بالا ببرد و هم مخاطب بسیار بیشتری برای این نوع فیلم‌ها فراهم کند.
هر گردی گردو نیست
برخی فیلم‌های خصوصی هم در اکران شکست می‌خورند چون از ابتدا نه فیلمنامه درستی دارند و نه گروه بازیگران جذابی و نه کارگردان و تهیه‌کننده‌ای که توانایی ساخت فیلم جذاب داشته باشد. این فیلم‌ها با پول‌هایی که منشاء مشکوک دارند امکان ساخت پیدا می‌کنند و اگر نظارت دقیق‌تری روی اقتصاد سینما وجود داشته باشد، هیچ‌کدام از آنها نه ساخته می‌شوند و نه رنگ پرده را می‌بینند.
بدشانسی
گاهی هیچ‌چیز مشکوکی وجود ندارد. نه پول دولتی و نه پول مشکوک بخش خصوصی و نه قصد تبلیغ و ترویج موضوعی خاص. یک بدبیاری طومار فیلم را در هم می‌پیچد و باعث می‌شود که فیلمی با وجود فیلمنامه قابل قبول و گروه بازیگران شناخته‌شده و کارگردانی استاندارد، در گیشه شکست بخورد و موفق نشود که هزینه تولیدش را برگرداند.