مدفن سید ابو جعفر ملقب به ثائر بالله برادرزاده ناصرالکبیر (الاطروش) در این بقعه قرار دارد. سید ابوجعفر آخرین شخصیت علوی بود که در گیلان قیام کرد.
این بقعه دارای پلانی مستطیل شکل به طول 11 متر و عرض 8 متر است و در چهار طرف بقعه ایوان‌هایی کتابی به عرض143 سانتیمتر وجود دارد.
در حاشیه ایوان‌ها، ستون‌هایی با سرستون‌های چکش برگردان شده در فواصل مختلف دیده می‌شود.
ورودی بنا در سمت شمال قرار دارد و ایوان آن با دیوارهای نرده‌ای مشبک احاطه شده که در میان این، جداره مشبک در وردی جای گرفته است.
ازاره این اتاق به ارتفاع 73 سانتیمتر، با کاشی‌های آبی شش گوش پوشیده شده است.
صندوق حرم با تزیینات کنده‌کاری و کتیبه‌هایی از آیات قرآن به خط نسخ، به دستور محمدسلطان (سلطان محمد کیا) ساخته شده و تاریخ 855 قمری بر آن دیده می‌شود.
حرم دارای یک در دو لنگه به ابعاد 110 در 163 سانتیمتر است که در سمت شمال آن جای دارد.
در دو طرف درگاه ورودی، دو ستون چوبی با کتیبه وجود دارد که بر روی آنها نام سازنده و کاتب نوشته‌ها به چشم می‌خورد.
خط کتیبه، اثر محمدکاظم کاتب طالقانی و سازنده ستون‌ها استاد قلی توبنجانی و تاریخ ساخت آن به عصر مظفرالدین شاه قاجار وسال 1319قمری باز می‌گردد.
قدیمی‌ترین کتیبه موجود در این بقعه مربوط به سال 842 قمری اثر استاد علی بن استاد ابراهیم تمجانی است که به دستور سید محمد کیا و یحیی قاضی و نایب احمد و کاتب المعروف حاجی محمد ساخته شده و تعلق آن را به کیاییان محرز می‌سازد.
بقعه سید ابوجعفر ثائری ابیض در سال 1377 توسط سازمان میراث فرهنگی با شماره 2052 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.