همشهری آنلاین: آنچه گذشت: از میراث علی حاتمی هرچه می‌گذرد، روح‌فزاتر می‌شود؛ انگار از این دُرد باید آن همه درد و آن همه داد می‌رفت و می‌گذشت تا عیار عیاری و طره طراری این زاده میدان منیریه عیان همه دیدگان و بیان همه گویندگان شود. چه وقتی ۴۰ سال پیش خوشنویس را به خونخواهی روی ایوان گراند هتل روبه‌روی لاله‌زار خون‌فشان نه به‌خودخواهی که به خونخواهی نگه داشت، این باور نبود که این حرف‌ها نقل محافل و این حال‌ها بغض محافل شود. از بای بسم‌الله تا تای تمت آنچه ساخت گویی جانی بود که از آستین جانانه فدیه گرفته بود. نه جایزه نسیه و نه نقد نقد به کارش نرسید. هدیه جان‌سپاری و جان‌نمایی‌اش از
«حسن کچل» تا «دلشدگان» را از ملتی گرفت که روز وفاتش خیابان‌ها را بند کردند و کوچه‌ها را بستند.
به یاد ۸۰ سالگی بلبل خوش‌الحان سینمای ایران، عباسعلی حاتمی، زاده ۲۴ مرداد از سال۱۳۲۳ در تهران این چند خط را که در یاد و جان مردم حک شده در اینجا آورده‌ایم.