به گزارش همشهری آنلاین، جدای از تمام انتقاداتی که به روند تاکتیکی استقلال پرستاره وارد است، حواشی پیرامون این بازی نه تنها آبی‌های پایتخت، که کل فوتبالدوستان را دلزده کرد. این جدال بیش از ۱۰۰ دقیقه به طول انجامید و از توهین بدتر، سنگ و بطری‌هایی بود که از هر دو سمت ورزشگاه به طرف بازیکنان و کادرفنی هر دو تیم پرتاب می‌شد. چرا؟ دلیل آن هرچه باشد، به بازی هفته سوم و نبرد دو تیم همنام مربوط نمی‌شود.
عدم تمایل فولادی‌های برای دراختیار گذاشتن ورزشگاه اختصاصی خود از چندین روز قبل آشکار شد و در ساعات منتهی شروع به مسابقه به اوج خود رسید. از دیر باز شدن سامانه بلیت فروشی گرفته تا اظهارات عجیب مدیرعامل فولاد علیه جواد نکونام و البته مورد آخر که شاهکار بود؛ جلوگیری از ورود تجهیزات VAR به استادیوم!
در هرکدام از این موارد، اعضای محترم باشگاه فولاد می‌توانند پاسخگو باشند و ما نیز منتظر شفاف سازی آنها هستیم اما اگر حمل به تهمت نباشد، قطعا فضایی که فولادی‌ها پیش از بازی ایجاد کردند، در مسموم شدن جو سکوها نقش به سزایی داشت. ادعایی وجود ندارد که اهواز شهر دوم استقلال، پرسپولیس یا هر تیم دیگری است اما چه زمانی به یاد دارید آبی‌های پایتخت به این دیار خونگرم سفر کرده باشند و با سنگ از اتوبوس آنها پذیرایی شود؟ التهاب سکوها باعث شد هواداران دو تیم مسابقه پرتاب بطری به راه بیندازند و هیچکس نمی‌توانست جلوی آنها را بگیرد.
بله، شاید این حق مسلم فولاد بود که نخواهد تیم دیگری از ورزشگاهش استفاده کند و حتی با باشگاه همشهری‌شان اختلاف هم دارد اما هوشنگ نصیرزاده و یحیی گل محمدی باید شکرگزار باشند که پنجشنبه شب در ورزشگاه کسی دچار جراحت نشد چرا که نقش این دو در تحریک هواداران با مصاحبه و استوری، کمتر از بقیه اشخاص نبود. درواقع آتشی که فولادی‌ها درست کردند، دامن هزاران فرد دیگر را گرفت و آنها باید به خودشان بیایند خدای نکرده روزی نرسد که آثار این نفرت پراکنی به خودشان برگردد. ای کاش کمی مهربان‌تر بودیم؛ همه.