و به‌راستی چه رازی است بر استواری این بنای رفیع از پس این تاریخ پر فراز و نشیب؟ کدام آب بر این آتش‌های افروخته ریخته شد که این هویت سربلند برای همه‌مان حفظ شده است؟ همبستگی، اتحاد، همدلی، تکیه بر نقاط مشترک، عفو و بخشش، سماحت و گذشت، بیرون کردن کینه‌ها و... رازهای ماندگاری این سرزمین بوده‌اند.
امروز هم اگر بپذیریم شعله‌ای از اختلاف میان‌مان افروخته شده و آنها که چشم به ذلت ما دارند بر شعله آن می‌دمند باید به این سؤال پاسخ بگوییم که چگونه باید بر این آتش آبی افکند؟ مصاحبه اخیر من با خبرگزاری ایرنا هرچند نادرست تعبیر شد اما واقعیت آن است که آنچه به‌دنبال آن بودم نه اعلام آمادگی برای کار با دولت به معنای دنبال پست و مقام بودن که آمادگی برای یافتن راه‌حل‌هایی برای رسیدن به وفاق و دوستی در جامعه بود.
در زندگی شخصی و کاری خود همواره کوشیده‌ام پیرو اصول و بنیادهای اندیشه‌ای خود باشم و پیوندهایم را بر مبنای اصولم ساخته‌ام. اگر امروز در اردوگاهی هستم به‌علت تطابق آن با آرمان‌ها و اصولی چون نظام، انقلاب، ایران و ملت و مردم و پاسداشت خون شهداست.
اما امروز که برای رسیدن به وضع مطلوب نیازمند گذشت و دلجویی هستیم و اختلافات اگر به‌صورت پیش رونده درآیند کیان ما را تهدید کند،لازم است همه با هم و در کنار هم بکوشیم .
این کلام نه به‌معنای تغییر اندیشه و روش که به معنای گذشتن از خود برای اهداف عالیه این ملت است. این کشور میراث تاریخی ماست و جمهوری اسلامی ثمره تلاش جمعی، ایثار و فداکاری همگانی و خون‌بهای عزیزان‌مان. این دستاوردها نه متعلق به گروهی است نه به فرد پس برای حفظ آن، دگرخواهی و میهن‌خواهی را جایگزین خودخواهی‌ها می‌کنیم.
گذشتن از خواست‌ها و امیال سخت است اما اگر با نگاهی به گذشته‌هایمان و گردنه‌هایی که با همدلی از آن گذشته‌ایم به پیش‌رو نگریم، آنگاه می‌توانیم در کنار هم و با هم به پیش برویم.
امروز ازخودگذشتگی، ذنب لایغفر نیست، لجاجت و عصبیت خطایی نابخشودنی برای امروزمان است و در هر جایی که هستیم چه کسانی که در دولت‌اند و چه در هر جایگاه دیگر باید برای این آرمان بکوشند. نیازی به جابه‌جایی نیست؛ هر جا که هستیم آنجا را پایگاهی برای دلجویی و همدلی کنیم. ان‌شاءالله