همشهری آنلاین - گروه سیاسی: اسماعیل حسین‌زهی عضو فراکسیون ورزش مجلس یازدهم در یادداشتی برای همشهری نوشت:
حوزه ورزش در فهرست موضوعات مختلف اجتماعی و فرهنگی حداکثر فاصله را با سیاست دارد و انگیزه‌های شخصی و جمعی و مدیریت حاکم بر امور ورزشی نیز باید از سیاست‌زدگی فاصله بگیرند. این دیدگاه کلی یک علت منطقی اصلی دارد و آن جلوگیری از آسیب دیدن روحیه ورزشی است. ورزش قرار است مجالی برای ترویج شعار همزیستی مسالمت‌آمیز ملت‌ها و بهانه پیوند آنها با یکدیگر باشد تا در فضایی شاد، پرتحرک و سلامت‌محور، صلح و آرامش برای ملت‌ها به ارمغان بیاورد.
این دیدگاه‌ها و رویکردهای کلی مورد پذیرش جامعه جهانی در موضوع ورزش متأسفانه از سوی نهادهای بین‌المللی متولی ورزش که فدراسیون‌های ورزشی باشند هم مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرد و ورزش، ورزشکاران و هیأت‌های ورزشی را وارد مناقشات تلخ سیاسی می‌کند.
ورزشکاران نماینده ملت‌ها هستند و تصمیمات مندرج در فضای سیاسی نباید مخل موضوع ورزش شود. جمهوری اسلامی ایران در مسابقات پارالمپیک فرانسه مورد یکی از این سیاسی‌کاری‌ها قرار گرفت و یکی از ورزشکاران ایرانی به‌علت در دست گرفتن یک پرچم مذهبی از مدالش محروم شد. این در حالی است که ورزشکار ایران رکورد پارالمپیک را شکست و ناقوس شکسته شدن رکورد المپیک هم به صدا درآمد. صادق بیت‌سیاح خطای خاصی مرتکب نشد. هر ورزشکاری که پیروز می‌شود یک نوع شادی از خود بروز می‌دهد. او نیز پرچم اباعبدالله‌الحسین(ع) را به دوش گرفت ولی از مدال محرومش کردند که این کار به‌هیچ‌وجه پذیرفتنی نیست.
در همین بازه زمانی برگزاری مسابقات المپیک و پارالمپیک در فرانسه، اگر قرار به بهانه‌جویی بود باید کشور هند نیز به‌علت ارسال موشک به اسرائیل با رفتارهای سلبی ورزشی مواجه می‌شد، ولی برای جمهوری اسلامی به کمترین بهانه‌ای پرونده تشکیل می‌دهند و مدال ورزشکار را پس می‌گیرند.
برخوردهای سیاسی با ورزش از سوی فدراسیون‌های بین‌المللی خیلی سریع به ورطه تبعیض افتاده و سوگیری پیدا کرده است. در سال‌های اخیر روسیه به‌علت جنگ با اوکراین از کلیه مسابقات ورزشی تعلیق شده که شاخص‌ترین مصداق رفتارهای دوگانه در بحث ورزش بوده است. آمریکا هر چند وقت یک‌بار به برخی از کشورها هجمه می‌برد ولی محروم نمی‌شود.
متأسفانه ورزش جهانی آلوده شده است. اکثریت روسای فدراسیون‌های ورزشی از یک کشور خاص انتخاب می‌شوند و هنگام رأی‌گیری برخی کشورهای دیگر نیز همراه همان یک کشور می‌شوند. جمهوری اسلامی و اندک‌شماری از کشورهای دیگر اسیر تصمیمات این فدراسیون‌ها می‌شوند و چنین مسائلی بروز می‌کند. کشورهای بی‌طرف و کشورهایی که حامی مستضعفان در سطح جهان هستند، با موارد کم‌اهمیت از دور رقابت‌ها حذف می‌شوند.
ورزش محیط پاک و امن طلب می‌کند و نباید آلوده به امر سیاست شود. اگر تصمیم‌گیران رویدادهای ورزشی مدعی بودند علت اقدام‌شان بحث فنی است، می‌شد درباره آن گفت‌وگو کرد ولی بحث آنها فنی نبود؛ آقایان حتی بدون اینکه اخطاری بدهند، تشکیل جلسه دادند و ورزشکار ما را محروم کردند.
جمهوری اسلامی ایران با آگاهی از این واقعیت تلخ باید دیپلماسی خود را قوی‌تر کند. وزارت امور خارجه و وزارت ورزش و جوانان در ابعاد مختلف همکاری‌های بین‌المللی باید این تصمیمات اشتباه را به نهادهای بین‌المللی متذکر شوند و با دیپلماسی خیلی قوی‌تر هزینه چنین اقداماتی را در منظر افکار عمومی سنگین کنند.