به گزارش همشهری‌آنلاین، نامه وداع جواد، چکیده کل دوران حضور او در استقلال بود؛ توأم با مسئولیت‌ناپذیری و دشمن‌تراشی سرانجام شکست در دربی کار خودش را کرد و جواد نکونام برای نوشتن نامه خداحافظی دست به قلم شد؛ نامه‌ای که می‌توان متن آن را چکیده‌ای کامل و تمام‌عیار از کیفیت حضور این مربی روی نیمکت استقلال در یک سال و چندماه گذشته دانست. حتی اگر شما از تعقیب‌کنندگان جدی فوتبال ایران نباشید، با خواندن همین نامه می‌توانید به تصویری نسبی از روحیات جواد در استقلال دست پیدا کنید؛ سرشار از مسئولیت‌ناپذیری و توهم توطئه.
نکونام در نامه خداحافظی‌اش نوشته اوساسونا را در اوج رها کرد تا به عشق استقلال راهی این تیم شود. کاری به این نداریم که آیا ۳۲سالگی را می‌توان دوران «اوج» یک فوتبالیست دانست یا نه. سؤال مهم‌تر اما این است که او چرا با این همه عشق، شب دربی استقلال را رها کرد و راهی فوتبال کویت شد.
نکونام در این نامه با استناد به عذرخواهی عجیب مهدی تاج مدعی شده فصل گذشته توانست استقلال را قهرمان لیگ کند و صرفا مغلوب گل آفساید گولسیانی شد. به این ترتیب او نشان داد آن همه محاسبات گوناگون که ثابت می‌کرد اشتباهات داوری فصل گذشته در مسابقات سرخابی‌ها چندان هم به سود پرسپولیس نبوده، همچنان اهمیتی برایش ندارد.
نکونام در پایان این نامه هم تأکید کرده: «می‌روم، چون دارند به‌خاطر من استقلال را از بین می‌برند.» شبیه این جمله را در سال‌های گذشته از بسیاری دیگر از مربیان استقلال شنیده‌ایم. امیر قلعه‌نویی که اصلا خوراکش زدن همین حرف‌ها بود و هست. منصوریان، مجیدی و فکری هم مشابه این مطالب را به زبان آورده‌اند. این روحیه در حالی تبدیل به یک سنت در استقلال شده که به‌نظر می‌رسد موتور دشمن‌تراشی در استقلال طی ماه‌های گذشته، خود جواد نکونام بوده است؛ از درگیری با علی خطیر و شکرگزاری به‌خاطر برکناری او تا دعوا با سمیعی و اختلاف با امثال علی سامره، آتیلا حجازی، داود حقدوست و حتی مهدی هاشمی‌نسب. تیمی که شما را با این روحیه داشته باشد، خودبه‌خود هزار تا دشمن پیدا می‌کند برادر!