او زمینه این مهم را تقویت اخلاق در سیاست و گذشت و فداکاری و متانت و تواضع دانست.
رضایی تاکید کرد: حداقل در ایران تجربه نشان داده است که عوامل نفوذی هم در نهادهای حکومتی هستند و هم در فعالان سیاسی و همه باید مواظب اخبار و تحلیل‌های درست از نادرست باشند.
او ملاقات کمیته وی‍ژه مجلس با کروبی را واجد فوایدی از جمله اینکه به این نوع گزارش‌ها باید سریعا رسیدگی شود، دانست و افزود: مشاهده می‌کنید که تعامل از سوی دو طرف هم واقعیت را مشخص کرده یعنی صحت و سقم این گزارشات برای خود آقای کروبی هم مشخص نیست و هم ضرورت رسیدگی به این نوع مسائل را بالا برده است.
به‌طوری‌که اعضای کمیته مجلس مصمم هستند که به این نوع مسائل سریع‌تر رسیدگی کنند. رضایی آنگاه پرسش‌هایی مطرح کرد مبنی بر اینکه چرا این نوع اقدامات و تعاملات در بین فعالان سیاسی و دولتمردان بیشتر نمی‌شود و سیاستمداران ایران با یکدیگر حالت قهر و دعوا دارند.
چرا حوزه رقابت و همکاری هنوز در ایران کاملا تفکیک و تقویت نشده است و روحیه خود محوری و فردگرایی در ایران از شدت بالایی برخوردار است و ملت ایران و نظام اسلامی چه مقدار باید هزینه این رفتارها را بپردازد؟ آیا کشور بزرگی مثل ایران را می‌توان بدون همکاری و تعامل و تفاهم در کنار رقابت و دمکراسی پیش برد؟ تا چه زمان ملت ایران باید شاهد نبرد قهرمانان خود با یکدیگر باشد؟
او سپس نوشت: ولی نباید همه مشکلات را از ناحیه فعالان و دولتمردان دانست بلکه محیط فرهنگی جامعه ایران هم یک محیط احساسی و عاطفی است که این نوع رفتارها را در جامعه تشویق می‌کند. در حقیقت این تماشاگران هستند که به این قدرت نمایی‌ها دامن می‌زنند.
رضایی در ادامه فاش کرد: دست‌های مرموزی در پشت 2 عامل فوق یعنی روحیه تکروی و محیط احساسی سیاست وجود دارد که خواهان تعامل و تفاهم فعالان سیاسی و دولتمردان ایران نیست.