همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی
در شرایطی که تیم ملی ایران می‌توانست با پیروزی برابر ازبکستان خودش را به صدر جدول این گروه از مسابقات انتخابی جام‌جهانی۲۰۲۶ برساند، مسابقه موردنظر با تساوی بدون گل به پایان رسید. تیم ملی البته به واسطه اخراج مستقیم صالح حردانی چیزی حدود ۳۰دقیقه با یک بازیکن کمتر به بازی ادامه داد و چه بسا اگر VAR پنالتی دقایق پایانی را بر نمی‌گرداند، حتی می‌توانست با ۳امتیاز کامل به تهران برگردد. با این حال فارغ از تمام این مسائل، آنچه مسلم است اینکه کمتر هواداری «راضی» از پای تلویزیون بلند شد. بیایید چند نکته نه‌چندان خوشایند را در مورد شرایط فعلی تیم ملی مرور کنیم.
این سومین تساوی پی‌درپی ایران برابر ازبکستان بود؛ تیمی که در گذشته معمولا به راحتی برابر ایران شکست می‌خورد و می‌رفت دنبال کارش. ۳مساوی پیاپی با این حریف، جای بحث و تامل دارد و نمی‌تواند تصادفی باشد؛ مخصوصا با توجه به کل‌کل و فضای حیثیتی که بر رقابت دو تیم حاکم شده است. از یاد نبریم که سرمربی ازبکستان به‌دلیل بیماری در بازی با ایران غایب بود و اوستون اورونوف، بهترین ستاره آنها هم تنها در ۲۰دقیقه پایانی توانست به میدان برود.
تیم ملی ایران هر عیب و ایرادی که داشته باشد، غالبا از پتانسیل بالایی برای گلزنی بهره می‌برد. حتی نقش مربیان هم در این زمینه خیلی حیاتی نیست، چرا که با اجتماع باکیفیت‌ترین بازیکنان تیم در خط حمله مواجهیم؛ مشخصا مهدی طارمی و سردار آزمون و با فاصله‌ای محسوس، امثال علی قلی‌زاده، مهدی قائدی و محمد محبی. شما اینها را در زمین رها هم که بکنی، ظرفیت بالایی برای گلزنی دارند. با این حال تیم ملی ایران در ۴بازی اخیرش تنها ۲گل زده؛ یکی مهدی طارمی برابر قرقیزستان و دیگری مهدی قائدی مقابل امارات. ۲بازی پیاپی ایران برابر ازبکستان با تساوی بدون گل به پایان رسیده و این نمی‌تواند اتفاق جالبی باشد. فاصله کیفی نمایش‌های طارمی در تیمی مثل اینتر با تیم ملی ایران، روزبه‌روز بیشتر می‌شود و به تازگی در برخی مسابقات، او را خیلی کم‌اثر می‌بینیم. اینها باید برای کادرفنی تیم ملی «مسئله» باشد.
بحران اصلی تیم ملی اما «کیفیت» است. مخاطب بیشتر از کنفرانس‌های آتشین، به بازی سرگرم‌کننده در زمین نیاز دارد. او از شعور سلیقه برخوردار است و چون وقت می‌گذارد و بازی‌ها را می‌بیند، به خوبی می‌تواند بفهمد کدام فوتبال برایش جذاب بوده و کدام یکی نه. تیم ملی مدت‌هاست که زیبا بازی نمی‌کند و حس رضایت را به بیننده نمی‌دهد. تکلیف این بازی که روشن بود، تیم ملی در دیدار خانگی قبلی با ازبکستان هم خوب نبود، نمایش ملی‌پوشان برابر قرقیزستان صدای تماشاگران را در آورد و در این فاصله آنها اگرچه امارات را با گل انفرادی مهدی قائدی شکست دادند، اما تیم ملی حتی در همان بازی هم فوق‌العاده کار نکرد. اغلب آمار و ارقام به جا مانده از آن دیدار به سود ایران نیست؛ ازجمله مالکیت (۶۰ به ۴۰) یا تعداد پاس‌ها (۴۵۴ به ۳۱۰) یا حتی آیتم موردعلاقه امیر قلعه‌نویی یعنی کرنرها (۵ به ۲) که همه به سود امارات بود. همین امارات اما در مسابقه اخیرش در خانه در حالی با کره‌شمالی یک بر یک کرد که تیم حریف یک پنالتی از دست داد. همه اینها یعنی تیم ملی با داستان کیفیت پایین مواجه است و اگرچه گروه بسیار آسان ایران و سهولت رسیدن به جام‌جهانی ۴۸تیمی فعلا باعث شده کادرفنی تحت هر شرایطی منطقه امن داشته باشد، اما با این سطح فنی باید نگران آینده باشیم.