همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی
بررسی فضای بعد از برتری ۴بر یک تیم ملی مقابل قطر در انتخابی جام‌جهانی نشان می‌دهد بین برخی هواداران فوتبال، حتی همین پیروزی بزرگ هم آنقدرها باعث افزایش محبوبیت ملی‌پوشان نشده و اختلافات و انتقادات تا حدی برقرار بوده است. بی‌گمان یک‌سری مسائل ریشه‌ای در پدیدآمدن این فضا مؤثر بوده است اما حتی اگر از آنها بگذریم هم دست‌کم ۳اقدام ساده می‌تواند منجر به افزایش محبوبیت اعضای تیم ملی شود اما آنها به شکل عجیبی این قواعد بدیهی را رعایت نمی‌کنند و کار می‌رسد به جایی که حتی بعد از پیروزی‌های بزرگ هم به جای لذت و سرخوشی، صدای اعتراض و اختلاف است که به گوش می‌رسد.
فروتنی به وقت کامیابی
واقعا، واقعا، واقعا لازم نیست اعضای تیم ملی بلافاصله بعد از هر بردی که به‌دست می‌آورند، سراغ انتقام‌جویی و تسویه‌حساب بروند. نمونه روشن آن را بعد از همین بازی با قطر دیدیم. امیر قلعه‌نویی، سرمربی تیم ملی در نشست خبری بعد از مسابقه به رئیس سازمان صداوسیما اعتراض می‌کند که چرا به منتقدانش تریبون می‌دهد؟ تا ۴۸ساعت بعدتر و با مصاحبه تلویزیونی از خود امیر این فضا ادامه دارد. سردار آزمون هم از همان دوبی یقه هادی طباطبایی، کارشناس شبکه۳ هنگام پخش این بازی را می‌گیرد که چه گفته و چرا گفته؛ آقا مگر شما در زمین نبودی؟ کی شنیدی حرف‌های این بنده‌خدا را اصلا!؟ مسلما فروتنی و تواضع بعد از کسب کامیابی، آن موفقیت را بین ناظران شیرین‌تر و ارزشمندتر خواهد کرد. اگر اعضای تیم ملی به جای این انتقام‌جویی مستمر کمی افتادگی پیشه کنند، حتی آنهایی که دلشان خیلی با این تیم نیست هم واکنش مهربانانه‌تری ارائه خواهند داد، وگرنه اینکه در هر فرصتی فریاد «من آنم که رستم بود پهلوان» سر بدهید، این گره کور را باز نمی‌کند.
قبول ضعف هنگام ناکامی
همانقدر که فروتنی در موضع موفقیت زیباست، قبول کم‌وکاستی به وقت ناکامی هم قشنگ است و افکار عمومی را نرم می‌کند. دوستان ما اما در این مورد هم کارنامه چندان درخشانی ندارند! تیم ملی تا پیش از دیدار با قطر، نمایش‌های چندان خوبی در مرحله انتخابی جام‌جهانی نداشت اما اغلب آقایان حاضر نبودند بدون نیش و کنایه چنین واقعیتی را بپذیرند. به‌عنوان مثال، امیر قلعه‌نویی بعد از پیروزی یک بر صفر تیم ملی مقابل قرقیزستان در ورزشگاه فولادشهر که واقعا با ارائه فوتبال بدی همراه بود، به طعنه گفت: «عذر می‌خواهم که بردیم و کلین‌شیت کردیم!» در چنین مواقعی معمولا حضور دستیاران امیر در رسانه‌ها برای توجیه و دفاع از عملکرد تیم ملی هم پررنگ می‌شود، غافل از اینکه دقیقا همین جملات ستایش‌آمیز وضع را خراب‌تر می‌کند و اتفاقا اگر آنها سکوت کنند یا با پذیرش اشتباه فقط قول بدهند کیفیت تیم بهتر شود، خیلی از مشکلات حل خواهد شد.
پرهیز از خودستایی
در نهایت هم زبان‌مان مو در آورد از بس گفتیم و تکرار کردیم این همه از خودتان تعریف نکنید! این احتمالا یکی از جهانشمول‌ترین قواعد فرهنگی است؛ اینکه آدم‌ها افراد «خودستا» را دوست ندارند. اگر مزیت و فضیلتی دارید، اجازه بدهید دیگران آن را یادآوری کنند. بخش چشمگیری از بدبختی‌های این تیم ملی به‌خاطر همان لقب خودخوانده «نسل طلایی» است. تازه به همین هم راضی نیستند؛ علیرضا جهانبخش بعد از سومین توقف پیاپی تیم ملی ایران مقابل ازبکستان، قیاس بازیکنان ما و آنها را خنده‌دار توصیف کرد و امید نورافکن هم پس از برتری مقابل قطر مدعی شد «اکرم عفیف در حد و اندازه‌های ما نیست». آقا نکنید، نگویید، خیلی از مردم از چنین رفتارهای متکبرانه‌ای خوش‌شان نمی‌آید. اصلا «سکوت» چه بدی دارد که گاهی آن را امتحان نمی‌کنید؟