همشهری - سعیده مرادی: خانه نصیرالدوله (آصفی) از خانه‌های به جامانده از دوره قاجار است که ساخت آن به اوایل دوران ناصرالدین شاه می رسد. این عمارت سال ۱۳۸۲ به ثبت ملی رسید.
خانه‌ای اعیان نشین در قلب تهران
در همسایگی خانه‌موزه مدرس، خانه نصیرالدوله آصفی واقع شده که۳۲۰۰مترمربع مساحت دارد و نمونه شاخصی از یک خانه اعیان‌نشین آن روزگار است. در معماری آن می‌توان عناصر تزیینی دوره قاجار را مشاهده کرد. برای دسترسی به این خانه ۲ در وجود دارد؛ یک در کوچک و یک در بزرگ که در انتهای کوچه است. در گذشته از در کوچک تنها به دلایل خاص و در روزهای به‌خصوص استفاده می‌شد و در بزرگ برای رفت‌وآمد کالسکه‌ها بود.
عمارتی با مستاجران متعدد
خانه نصیرالدوله ۲ طبقه دارد. عمارت شاه‌نشین روبه‌روی حیاط و دو بادگیر بزرگ در اطراف آن دیده می‌شود. انتهای بادگیرها به زیرزمین خانه متصل بوده و کارکرد آنها خنک کردن هواست. سمت چپ حیاط اتاق‌هایی حجره‌مانند وجود دارد که در سال‌های اخیر تغییرات زیادی را به خود دیده اند، حتی تا نیم قرن پیش در این خانه، حدود ۲۰ تا ۳۰ خانوار در اتاقک‌های کوچک مستأجر بودند و مالک از آنها اجاره می‌گرفت. ارسی بزرگ این خانه یکی از نفیس‌ترین ارسی‌های خانه‌های سنتی است که هنوز هم سرجایش باقی مانده، اما آنقدر فرسوده است که به‌سختی می‌توان آن را جابه‌جا کرد. بر ارسی شاه‌نشین هم عبارت بسم‌الله دیده می‌شود. در عمارت شاه‌نشین همه نوع تزئینات معماری به کار رفته، از آیینه‌کاری همراه با گچبری گرفته تا تزیین ستون با رنگ‌های مختلف و المان دوطبقه‌ای با سقف چوبی که حالا آن را موریانه خورده است. روبه‌روی بنای اصلی آن سوی حیاط، آب‌انبار بزرگی بوده و در کنارش راه‌پله‌ای به‌سمت حمام سنتی خانه راه پیدا می‌کند.
نشانی: خیابان امیرکبیر، کوچه شهید علیرضا جاویدی، کوچه مدرس