همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی
یک بازی بدون برد دیگر در آسیا، احتمالا بدترین چیزی بود که پرسپولیسی‌ها می‌توانستند به آن فکر کنند، اما چنین اتفاقی در واقعیت رخ داد. قرمزها که از ۳بازی ابتدایی صاحب ۲تساوی و یک باخت شده بودند، حتی الغرافه قطر را هم نبردند تا صعودشان از گروه غرب در لیگ نخبگان آسیا دشوارتر از قبل شود. بدتر از این نتیجه اما تداوم عملکرد نامشخص شاگردان گاریدو بود؛ سرمربی اسپانیایی پرسپولیس که حالا دفاع‌کردن از او روزبه‌روز سخت‌تر می‌شود.
روندی که متوقف شده
اوایل حضور گاریدو در پرسپولیس، در سبک بازی این تیم نوعی پیشرفت دیده می‌شد. بعد از بازی اول مقابل ذوب‌آهن و نیز مسابقه بسیار دشوار مقابل تراکتور، این روند به چشم آمد. شاید شروع کار، از برتری ۲بر صفر مقابل فولاد بود، پس از آن حتی در جریان شکست یک بر صفر مقابل الاهلی عربستان هم فوتبال خوب پرسپولیس جلب نظر کرد و تحسین شد، برد مقابل آلومینیوم ادامه کار بود و نهایتا در دربی تهران شاهد بلوغ تاکتیکی تیم گاریدو بودیم؛ برتری در بازی با رقیب سنتی با تقریبا ۹۰دقیقه فوتبال مسلط. از آنجا به بعد اما انگار روند پرسپولیس متوقف و بلکه معکوس شده است. در این مدت شاید فقط در دقایقی از بازی با السد بود که دوباره پرسپولیس خوب را دیدیم وگرنه این تیم حتی در جریان پیروزی بر رقبایی مثل چادرملو و شمس‌آذر هم نمایش خوشایندی نداشت. بازی آسیایی با پاختاکور به‌معنای واقعی کلمه افتضاح بود و قرمزها شانس آوردند یک امتیاز گرفتند؛ مثل همین دیدار با الغرافه که به‌راحتی می‌توانست با شکست پرسپولیس به پایان برسد.
دور گندوز بگردید
یک بحث این است که پرسپولیس سخت موقعیت درست می‌کند و این داستان سر و شکل منظمی هم ندارد. مثلا در همین بازی، فرشاد فرجی ۲بار روی ضربات کاشته صاحب فرصت شد و نهایتا روی پرتاب اوت‌دستی گل زد. حتی اگر اغماض کنیم و در فاز تهاجمی به این تیم نمره قبولی بدهیم، بحث مهم‌تر دیگر این است که چرا سرخپوشان این تعداد موقعیت گل به رقبا می‌دهند. در همین ۲بازی اخیر مقابل استقلال خوزستان و الغرافه قطر، الکسیس گوندوز دست‌کم ۵موقعیت صددرصد گل را مهار کرده است. اگر این توپ‌ها به گل تبدیل می‌شد، پرسپولیس نه‌تنها همین یک امتیاز را نمی‌گرفت، بلکه ممکن بود نتیجه سنگینی رقم بخورد که رسما تیم را وارد فاز بحران کند. به یاد داشته باشید قرار نیست یک دروازه‌بان همیشه تا این حد نجات‌بخش باشد. در روز معمولی‌تر گوندوز، قطعا پرسپولیس بابت این سبک بازی تاوان سنگین‌تری خواهد داد.
سرگیجه
از بحث روند تیمی و ساختار دفاعی که بگذریم، یک‌سری شبهات پرتکرار هم در مورد تصمیمات گاریدو وجود دارد که کم‌کم دارد کارد را به استخوان هواداران می‌رساند. دیگر همه دارند عادت می‌کنند که ترکیب پرسپولیس در هر بازی نسبت به مسابقه قبلی دست‌کم ۴ یا ۵تغییر داشته باشد. این روند واقعا جالب نیست و بعید است به تیم کمک کند. بازیکنانی که کنار هم به میدان می‌روند باید حداکثر شناخت را از هم داشته باشند. وسط زمین و همینطور در خط حمله تا به حال بارها از ترکیب‌های مختلف استفاده شده و به‌نظر می‌رسد خود گاریدو هم نمی‌داند چه می‌خواهد. اگر این سیستم چرخشی برای حفظ انرژی بازیکنان درنظر گرفته شده، عجیب است که مسن‌ترین بازیکن تیم یعنی وحید امیری از آن مستثنا می‌شود. از سوی دیگر حضور برخی بازیکنان در زمین که عملکرد ضعیف یا ناآمادگی آنها حسابی توی ذوق می‌زند، به سؤال دنباله‌دار هواداران از گاریدو تبدیل شده است. حالا دیگر بخشی از سرسخت‌ترین حامیان سروش رفیعی هم کیفیت این بازیکن را زیر سؤال می‌برند، شرایط میلاد سرلک هم مشابه است و همینطور مرتضی پورعلی‌گنجی که در نیمه اول بازی با الغرافه مرتکب اشتباهات زیادی شد اما سرمربی او را در زمین نگه داشت تا سرانجام زهرش را به تیم بریزد و گل مساوی تیم قطری را بسازد! خلاصه اینکه با این وضعیت، موج فزاینده تردیدها علیه توانایی گاریدو در رهبری پرسپولیس شکل گرفته است.