همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی
نمایش‌های پرسپولیس در هفته‌های اخیر طراوت کافی را نداشته و همزمانی آن با چند نتیجه بد در لیگ و آسیا، کم‌کم صدای انتقادات را بلند کرده است. چنین عملکردی حتما دلایل زیادی می‌تواند داشته باشد و متهم ردیف اول هم سرمربی تیم است اما به‌نظر می‌رسد یکی از مصایب تیم، عملکرد هافبک‌های میانی آن باشد. شاید باور نکنید اما آمار می‌گوید همه هافبک‌های میانی پرسپولیس روی هم در این فصل، چه در لیگ و چه آسیا، فقط یک پاس گل ارسال کرده‌اند؛ کارنامه‌ای غم‌انگیز که نشان می‌دهد چرا حال خیلی از هواداران پرسپولیس پای مسابقات این تیم خوب نیست.
کرنر صادقی و دیگر هیچ
در مسابقات این فصل لیگ برتر کلا در مقابل نام بازیکنان پرسپولیس ۶پاس گل ثبت شده. هر یک از ۳مهاجم پرسپولیس یعنی علی علیپور، عیسی آل‌کثیر و لوکاس ژوآئو یک پاس گل داده‌اند، ۲مدافع تیم یعنی محمدحسین کنعانی‌زادگان و سهیل صحرایی هم نفری یک پاس گل داده‌اند و تنها هافبکی که اسمش در این فهرست به چشم می‌خورد سعید صادقی است؛ کسی که کرنر ارسالی او برای ایوب عملود در بازی با تراکتور منجر به ثبت گل مساوی شد. در آسیا هم پرسپولیس کلا ۲گل زده که هر دو را وحید امیری ساخته؛ یکی مقابل پاختاکور که پاس پشت زیبای وحید به علیپور منجر به گل شد و دیگری هم اوت دستی این بازیکن در بازی با الغرافه قطر که فرشاد فرجی آن را تبدیل به گل کرد. آیا باور می‌کنید این همه هافبک پرسپولیس، از سروش رفیعی و یاسین سلمانی و محمد خدابنده‌لو تا عناصر دفاعی‌تر همچون سعید مهری و مسعود ریگی هیچ نقش مستقیمی در ثبت گل‌های این فصل تیم نداشته‌اند؟
افت فردی
حتما یکی از دلایل ثبت این آمار بد، افت فردی بازیکنان است. شاخص‌ترین بازیکنی که این اواخر اسمش زیاد به گوش رسیده، سروش رفیعی بوده است؛ بازیکنی متشخص و دوست‌داشتنی که در بحث فنی، هر روز کفه منتقدانش سنگین‌تر می‌شود. تصور کنید او در لیگ برتر ۱۸ماه است گل نزده و ۱۳ماه است پاس گل نداده! میلاد سرلک هم که از این فصل دوباره به پرسپولیس برگشته، هیچ نشانی از دوران اوجش ندارد. در مورد وینگری مثل فرشاد احمدزاده هم خیلی‌ها می‌گویند فوتبالش تمام‌شده و بازگشت چندین باره‌اش به پرسپولیس در این مقطع، اتفاق مثبتی نبود.
سردرگمی تیمی
بخش دیگری از این داستان هم به‌خاطر تاکتیک‌های کادرفنی است. چیزی که به‌صورت غالب در پرسپولیس دیده می‌شود، حذف هافبک‌های میانی از جریان بازی است. خیلی اوقات دیده می‌شود مدافعان پرسپولیس به‌طور مستقیم و بلند توپ را برای مهاجمان یا وینگرها ارسال می‌کنند و به این ترتیب مجالی برای بازیسازی هافبک‌ها باقی نمی‌ماند. از سوی دیگر دگرگونی‌های بی‌پایان در ترکیب اصلی هم فرصت هماهنگی بازیکنان و افزایش هارمونی آنها را از بین برده است. درنهایت هم گاریدو گاهی از بازیکنان در پست‌های غریبه استفاده می‌کند که کارایی آنها را کاهش می‌دهد. مثلا می‌دانیم امید عالیشاه بازیکن مؤثری برای پرسپولیس است و مخصوصا وقتی لب خط مورد استفاده قرار می‌گیرد، زهرش بیشتر می‌شود اما این فصل او را بیشتر در میانه میدان دیده‌ایم؛ سرگردان و پریشان. همه اینها دست به‌دست هم داده تا شاهد چنین شرایطی در پرسپولیس باشیم.
۵۰درصد آف!
پرسپولیس در این فصل کم مشکل داشته، مصدومیت گاه و بیگاه بازیکنانش هم حسابی برای این تیم دردسر درست کرده است. خیلی در مورد اوستون اورونوف صحبت می‌شود و البته این هفته‌های اخیر غیبت محمدحسین کنعانی‌زادگان هم به تیم ضربه زده. با این حال یک مورد عجیب، به ایوب عملود مربوط می‌شود؛ مدافع راست مراکشی که با کلی امید و آرزو جذب شد تا جای خالی دانیال اسماعیلی‌فر را پر کند. ایوب البته فوتبالیست بدی نیست اما دائما مصدوم بوده و عجیب اینکه سیر آسیب‌دیدگی‌هایش هم مشخص نیست. به‌عنوان مثال او پیش از بازی با الغرافه مصدوم و غایب بود، به این مسابقه رسید و دقایقی هم بازی کرد ولی دوباره آسیب دید و دیدار بازی با گل‌گهر را از دست داد! در شرایطی که پرسپولیس تا قبل از بازی با تیم سیرجانی در ۱۲مسابقه معادل ۱۰۸۰دقیقه به میدان رفته، ایوب فقط ۴۹۶دقیقه در میدان حاضر بوده و بیش از نیمی از مسابقات تیمش را از دست داده است.