به گزارش همشهری‌آنلاین، اگرچه صعود تراکتور به مرحله‌حذفی لیگ قهرمانان آسیا (سطح دوم) حتی پیش از بازی برگشت با الوکره هم قطعی شده بود، کم و کیف تساوی این تیم در خانه نماینده قطر، با انتقادات زیادی مواجه شد. تراکتور در این دیدار به شکلی غافلگیرکننده ۳بر یک از حریفش عقب افتاد و تنها با درخشش و دبل دقایق پایانی مهدی هاشم‌نژاد بود که از شکست گریخت. این تیم اساسا نیازی به انتقاد از بیرون ندارد، چرا که خود دراگان اسکوچیچ، سرمربی تراکتور در پایان مسابقه به انتقاد از کیفیت کار شاگردانش پرداخت و جبران شکست را تنها اتفاق مثبت بازی دانست. در جریان این توقف غیرمنتظره اما، دست‌کم ۲بازیکن تراکتور نمایش بسیار ضعیفی داشتند؛ ۲نفری که از قضا سروصدای زیادی دارند و فراوان در کانون توجهات قرار می‌گیرند، اما اشتباهات این اواخرشان بیش از حد شده و به وضوح از دوران افت و افول آنها حکایت دارد؛ علیرضا بیرانوند و شجاع خلیل‌زاده.
نه نگو، بخور!
۷گل خورده در ۳بازی؛ این آمار آخرین مسابقات ملی و باشگاهی علیرضا بیرانوند است؛ دروازه‌بان پرحاشیه‌ای که به جرأت می‌توان گفت در ۲سال اخیر تعداد بازی‌های خوبش به انگشتان یک دست هم نرسیده است. شاید خود او و برخی هواداران افراطی‌اش علاقه‌ای به پذیرفتن این واقعیت نداشته باشند، اما بیرانوند رسما در حال سپری کردن دوران افت است؛ به قدری شدید و طولانی که حالا کم‌کم بعضی‌ها دوران فروغش را هم به حضور مدافعان میانی باصلابت پرسپولیس یا سیستم دفاعی کارلوس کی‌روش نسبت می‌دهند. بیرانوند در حالی ۳گل از الوکره خورد که روی گل دوم مرتکب یک اشتباه فنی بسیار فاحش شد و روی گل سوم هم مثل خیلی از توپ‌های این دو فصل، دستش از تعقیب بموقع توپ کوتاه ماند! قبل‌تر، او از هر کدام از تیم‌های زیر متوسط قرقیزستان و کره‌شمالی ۲گل خورد و البته به یاد بیاورید که چگونه در ۲بازی خانگی مقابل پرسپولیس و ذوب‌آهن، روی تنها توپ‌های شلیک‌شده به سمت دروازه‌اش مغلوب شد. این وضع بیرانوند در شرایطی است که در مسابقه حذفی با گل‌گهر سیرجان، حسین پورحمیدی به میدان رفت و چون ۲گل خورد، هواداران تراکتور از روی سکو برای اعتراض به او اسم بیرو را صدا زدند!
فقط ژست؟
از آن سو اما وضعیت شجاع خلیل‌زاده هم در تیم‌های ملی و باشگاهی همینطور است. اخراج ناشیانه این مدافع ۳۵ساله در بازی با کره‌شمالی که ورق مسابقه را برگرداند، تا مدت‌ها سوژه نقد بود و خیلی‌ها می‌پرسیدند آیا سرمایه‌گذاری روی این بازیکن برای حضور او در جام‌جهانی بعدی آن هم در ۳۷سالگی منطقی است؟ در همین دیدار با الوکره او روی گل اول حریف مرتکب گاف وحشتناکی شد و عملا به آنها پاس گل داد. در همان بازی لیگی با ذوب‌آهن هم در مرحله اول، ضربه سر بسیار بد و ناشیانه شجاع باعث شد توپ به بازیکنان حریف برسد و مجید علیاری تنها گل بازی را بزند. نرخ اشتباهات خلیل‌زاده واقعا زیاد شده که این البته با توجه به سن و سال او، چندان هم عجیب نیست. آیا واقعا بنا کردن کاخ آرزوهای تیم ملی و تراکتور روی این نسخه از شجاع و بیرانوند، کار درستی است؟