همشهری آنلاین، گروه مجلات؛ در سه دهه پایانی قرن نوزدهم میلادی عکاسی از ارواح بسیار پر رونق شــد. برای مردمی که جنگ داخلی را از ســر گذرانده و داغدار عزیزانشان بودند، فرصت داشتن یک عکس با از دست رفتگان بســیار مهم و جذاب بود. عکاسانی هم تخصصشان عکاسی از ارواح بود!
معروف‌ترین عکس آن دوره، تصویری از مری تاد لینکن با روح همسرش آبراهام لینکلن، شانزدهمین رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا، است. اولین عکاس این رشته تخصصی، موملر بود. ویلیام اچ. موملر عکاس روح آمریکایی بود که در نیویورک و بوستون کار میکرد. در آن زمان دوربینهای عکاسی ابزارهای جدیدی بودند و کسی از نحوه کار آنها خیلی سر در نمی آورد. عوامل مختلفی ممکن بود روی نگاتیوهای این دوربینها اثر بگذارد و یک تصویر شبحگونه ایجاد کند، اما موملر تصویرهایی را ثبت میکرد که یک شبح با جزئیات بسیار شبیه به افراد واقعی در آن وجود داشتند.
افرادی زیادی تلاش کردند تا بتوانند مچ موملر را بگیرند، اما حتی زمانیکه یکی از عکاسان معروف و بنام آن زمان به استودیو مولر رفت تا ببیند چه کلکی در کار اوست، نتوانست چیز مشکوکی پیدا کند. ویلیام موملر، عکاس معروف روح اولین بار وقتی قصد داشت یک عکس از خودش بگیرد، اولین تصویر از یــک روح را ثبت کرد. او گفت این شبح پسر عموی فوت شده اش بوده و با این ادعا در صدر اخبار قرار گرفت.
موملر از افرادی که میخواســتند به همراه روح یکی از عزیزانشــان تصویری را داشته باشند، عکاسی میکرد. امروز مشــخص شــده کــه کار موملر کلاهبرداری بــوده، در آن زمان هم پای او به دادگاه کشیده شد اما توانست تبرئه شود. خیلی ها او را متقلب میدانستند با این حال عده ای بودند که او را کامال باور داشــتند.
مثلا زنی سفارش یک عکس با روح پسرش را داد که به جنگ رفته بود، اما بعد از گرفتن عکس پســرش از جنگ بازگشته بود. آن زن موملر را مقصر نمیدانســت و این مسئله را کار روح شریری میدانست که قصد گمراه کردن او را داشته است.
موملر برای روزنامه نگاری هم ابداعاتی داشت. او پس کنارکشــیدن از عکاسی ارواح تکنیکی را ابداع کرد به نام فرایند موملر که اجازه چاپ اولین عکسها روی روزنامه را مــیداد. این کار دنیای روزنامه نگاری را دگرگون کرد.
اما راز موملر چه بود؟
دوربین های قدیم نیاز به زمان نوردهی بالایی برای ثبت تصویر داشــتند. یعنی شما باید برای ثبت عکس چند ثانیه بدون حرکت می ایســتادید تا تصویرتان ثبت شود. اگر در این هنگام حرکت میکردید تصویر شــما تار میشــد. اگر زمان نوردهــی را برای ثبــت برخی از تصویرها افزایش دهیــد و ســوژه در تصویر حرکت کند حالت شــبح‌گونه و محوی به خود میگیرد.
اما تصویرهایی که موملر و بقیه همکارانش میگرفتند به این صورت نبود. احتمالا کلکی که آنهــا میزدند اســتفاده از نگاتیوهایی بود که قبال برای مدت اندکی نوردهی شده بودند. راه دیگر به کار بردن تاثیر بازتاب نور روی نگاتیو است. نور هم میتواند اثــری روی نگاتیوها بگذارد و چیزی شــبیه به اشباح را در نگاتیو ثبت کند. اما ایجاد تصویرهایی که به وضــوح چهره یک انســان را در خود نشان میدهند به این روش ممکن نیســت.
احتمال دارد عکاســان این سبک از تکنیک نوردهی دوبــاره از نگاتیوها استفاده میکردند. عکاسی از ارواح معمولا در فضای بسته استودیو انجام میشد اما این تصویر یکی از معدود تصویرهای این سبک است که در سال ۱۹۲۴ در فضای باز گرفته شده است. در این تصویر خانواده باکستون با روح پسر از دست رفته شان یک عکس گرفته اند.
این روایت در مجله دانستنیها شماره ۲۶۰ منتشر شده که در این لینک قابل دسترسی است.