به گزارش همشهری آنلاین، هرچند در روستای وه‌رگه‌ویر فقط سه خانواده یعنی ۶ نفر زندگی می‌کنند، اما تعداد اهالی روستا بیشتر از اینهاست که البته به گفته کدخدای روستا در گذشته به دلیل نبود امکانات کافی از روستا مهاجرت کرده و به مریوان یا سنندج رفته‌اند.
محمدسعید ایزدی به همشهری می‌گوید: «ما سه برادر در روستا زندگی می‌کنیم و تعداد بچه و نوه‌هایمان روی هم رفته ۴۷، ۴۸ نفری می‌شود، ولی بچه‌ها و نوه‌ها به شهرها مهاجرت کردند. گاهی حتی فقط دو نفر در روستا می‌مانیم و گاهی هم جمعیت روستا به ۲۰ نفر می‌رسد.»
هدف گردشگری
روستای وه‌رگه‌ویر کوچک است ولی در فصل بهار و تابستان مقصد گردشگران به حساب می‌آید. این روستا از توابع شهرستان سروآباد است و به گفته محمدسعید ایزدی، تمام امکاناتی که در شهرستان سروآباد وجود دارد، اینجا در روستا هم هست. کدخدای روستا می‌گوید: «ما تلفن، آب، برق و گاز و امکانات خوبی داریم. فقط جاده اصلی روستا هنوز آسفالت نشده است.»
او تاکید می‌کند: «در فصل بهار و تابستان گردشگران زیادی به اینجا می‌آیند و ما هم دوست داریم در روستا بمانیم و اینجا زندگی و به گردشگران خدمت کنیم.» ایزدی توضیح می‌دهد که در گذشته مدرسه‌ای در روستا نبود، اما حالا مدرسه دارد و اگر حتی یک دانش‌آموز هم در روستا ساکن باشد برای او معلم می‌فرستند.
دسترسی به پشت جاده
محمدسعید ایزدی ۴ فرزند پسر و ۶ فرزند دختر دارد. خودش متولد سال ۱۳۲۸ است و حسین یکی از فرزندانش را در سال‌های قبل از دست داده. او مشکل اصلی روستا را صعب‌العبور بودن بخشی از جاده روستا می‌داند. محمدسعید ایزدی در این باره می‌گوید: «اینجا سرزمین آبا و اجدادی ما است، ولی مشکل اصلی امروز اهالی روستا جاده است که دسترسی به پشت جاده وجود ندارد و اگر قصد چنین کاری را داشته باشیم، با مکافات عبور می‌کنیم. می‌خواهیم مانند گذشته دامداری کنیم ولی ارتفاع در پشت جاده حدود ۱۵۰ متر است و امکان این کار را نداریم.»
شغل اصلی اهالی روستا کشاورزی و دامداری است. قبلا کشاورزی در این منطقه رونق زیادی داشت، اما به گفته او، با ساخت سد خاکی داریان باغات و زمین‌های کشاورزی اهالی روستا آسیب دید. این سه برادر باغ‌های کوچکی هم دارند که محصول انار، انجیر، انگور، زردآلو، پرتقال و سیب تولید دارند.
ماجرای یک کتیبه
به گفته کدخدا، قدمت روستای وه‌رگه‌ویر به بیش از ۵۰۰ سال می‌رسد. محمدسعید ایزدی با بیان اینکه چندی قبل کتیبه‌ای در این روستا کشف و قدمت آن نزدیک به ۴۰۰ سال تخمین زده شد، می‌گوید: «این کتیبه در شهرستان مریوان نگهداری می‌شود.»