و در این بمباران بیش از 100استرالیایی کشته شدند. بروم که شهری ساحلی در منطقه کیمبرلی است در غرب استرالیا واقع شده است و قبل از مهاجرت انگلیسی‌ها، مسکن قبیله بومی «یاوورو» بود.
مهاجران انگلیسی بسیاری از بومیان استرالیا ازجمله یاووروها را نابودکردند و برجایشان نشستند. امپراتوری ژاپن می‌گفت که آسیا مال آسیایی‌هاست و مهاجران اروپایی که به حالت تعرض وارد استرالیا و... شده‌اند باید حکومت را به بومیان بسپارند.
جغرافی‌دانان آسیایی از دیرزمان، خواندن استرالیا و نیوزیلند به‌عنوان اقیانوسیه (اشاره به قاره‌ای جدا از آسیا)را بخشی از توطئه استعمارگران اروپایی بیان کرده‌اند که به این ترتیب خواسته‌اند برای آن سرزمین‌ها ماهیت جداگانه بتراشند تا اعتراض آسیاییان به مهاجرنشین انگلیسی ساختن آنها را عملا رد کرده باشند.
روزی که سپهبد رزم آرا ترور شد
16اسفند 1329 (هفتم مارس1951) سپهبد‌حاجعلی رزم‌آرا، نخست‌وزیر وقت که برای شرکت در یک مجلس ترحیم به مسجدشاه (واقع در بازار تهران) رفته بود با گلوله خلیل‌طهماسبی، از اعضای جمعیت فدائیان اسلام کشته شد و 2روز بعد حسین‌علاء برجای وی نشست و نخست‌وزیر شد و از یکم فروردین1330 در تهران حکومت نظامی برقرار کرد.
طهماسبی در بازجویی گفته بود که چون رزم‌آرا خائن به ملت بود او را کشتم. 4 روز پیش از این رویداد، جمعیت فدائیان اسلام در همان مسجد اجتماعی برپا کرده بود و از رزم آرا که با ملی شدن نفت مخالفت می‌کرد، شدیدا انتقاد کرده بود.
روز بعد از رویداد، آیت‌‌‌الله‌کاشانی اقدام خلیل‌طهماسبی را در کشتن رزم‌آرا امری واجب اعلام داشت و از طهماسبی به‌عنوان نجات‌دهنده ملت یادکرد. مجلس ماه‌ها بعد ضمن تصویب طرحی خلیل طهماسبی را از مجازات معاف کرد و از زندان آزاد شد که پس از براندازی 28مرداد، این قانون لغو و وی، نواب صفوی (رئیس) و تنی چند از اعضای جمعیت فدائیان اسلام در یک روز و در کنار هم تیرباران شدند.
یک روز پس از کشته‌شدن رزم‌آرا، کمیسیون مجلس ویژه طرح ملی شدن نفت را که رزم‌آرا با آن مخالفت می‌کرد به تصویب رساند. به‌رغم اعتراض دولت انگلستان، مجلس شورای ملی 24اسفند و سنا 4 روز بعد براین مصوبه صحه گذاردند که 29اسفند به‌صورت قانون درآمد. گزارش آن زمان روزنامه‌های تهران نشان می‌دهد که از 17اسفند تا پایان سال1329 تظاهرات و شادمانی ایرانیان یک لحظه قطع نشده بود.
سازش ایران و عراق در الجزایر
در این روز از مارس1975 و در حاشیه نشست سران کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) که در الجزایر برگزارشده بود، با میانجیگری «حواری بومدین» رئیس‌جمهوری وقت الجزایر، شاه سابق با صدام حسین (در آن زمان معاون رئیس‌جمهوری عراق) ملاقات کرد،
پیرامون اختلافات طولانی دو کشور که چندین بار باعث زد و خوردهای مرزی و کشانده شدن کار به شورای امنیت شده بود مذاکره شد و در پایان مذاکرات اعلامیه‌ای به امضای هر 3 صادر شد که حکایت از سازش و رفع اختلافات می‌کرد و مقرر می‌داشت که نمایندگان 2دولت بعدا بنشینند و مرزهای مشترک را بر پایه پروتکل‌های پیشین و در مورد شط‌العرب (اروندرود) با توجه به ضابطه جهانی خط القعر (تالوگ) بازنگری و سازش‌نامه تنظیم کنند که این سازش‌نامه تنظیم و 13ژوئن همان سال امضا و از 26 دسامبر قطعی شد.
مرور زمان نشان داد که 5سال و چند ماه بعد صدام حسین که شهرت دشمنی خونی با ایران و هرچه ایرانی داشت سازش‌نامه را که طبق قاعده اسناد بین‌المللی نمی‌توان یکجانبه ملغی ساخت ابطال کرد و متعاقب آن دست به تعرض نظامی به ایران زد که جنگ دو کشور 8سال طول کشید.