در این روش آب و چریی بافت‌ها با پلاستیک‌های مخصوص جایگزین می‌شود، و به این ترتیب بافت‌ها قابل لمس هستند، بو نمی‌دهند و متلاشی نمی‌شوند، و حتی اغلب خواص نمونه اصلی را حفظ می‌کنند.
در یک روند استاندارد پلاستینه‌کردن چهار اقدام صورت میگیرد:
فیکس کردن که با استفاده غوطه‌ور کردن بدن در محلول فرمالدئید انجام می‌شود تا مانع متلاشی شدن آن شود.
بعد از اینکه هر برشی که لازم باشد انجام شد، نمونه در حمام استون قرار میگیرد. بعد تحت شرایط انجماد، استون از همه آب بافت‌ها را می کشد و جایگزین آن درون سلول‌ها می‌شود.
در مرحله سوم این نمونه در حمام پلیمری مانند سیلیکون، پلی استر یا رزین اپوکسی قرار داده می‌شود. بعد با ایجاد خلا، استون در درجه حرارت پایین یه جوش می‌آید. د رحالی که استون بخار می‌شود و سلول‌ها را ترک می‌کند، مایع پلیمر را پشت سر خود می کشد، و سلول را با پلاستیک مایع پر می‌کند.
بعد پلاستیک باید با گاز، گرما،یا نور فرابنفش تحت تاثیر قرار میگیرد تا سفت شود.
نمونه‌ای که این شیوه بر روی آن اجرا می‌شود ممکن است از یک بدن کامل انسان یا یک قطعه کوچک اندام حیوان متفاوت باشد، و به آن "پلاستینیت" می‌گویند. بافت‌ها یا بدنی که پلاستینه شده را می توان دستکاری کرد و در وضعیت دلخواه قرار داد.
تاریخچه پلاستینه‌کردن
در نوامبر 1979 گونتر فون هاگن، متخصص آناتومی آلمانی تقاضای ثبت اختراعی در این کشور داد که ایده حفظ دائمی بافت‌های گیاهی و جانوری را بااستفاده از اشباع بافت‌ها با رزین مصنوعی را ارائه می‌کرد. بعدها او در آمریکا نیز حق ثبت در مورد کار بر روی حفظ بافت‌های زیستی با پلیمرها را به دست آورد.
فون هاگن در سال 1993 به انستیتو پلاستینیشن در هایدلبرگ آلمان پیوست. این انستیتو به همکاری فون هاگن اولین نمایشگاه بدن‌های پلاستینه شده را در در سال 1995 در ژاپن برگزاری کرد که بیش از سه میلیون بازدیدکننده را به سوی خود جلب کرد. و پس از آن نمایشگاه‌های مشابه متعددی را در سراسر جهان برگزار شد.
پلاستینه‌کردن به جز بالابردن آگاهی عمومی در مورد بدن انسان، به عنوان مدل و ابزار آموزش آناتومی مورد استفاده بوده است. و اکنون در بیش از چهار دانشکده پزشکی و دندانپزشکی در جهان به عنوان مکملی برای تشریح اجساد مورد استفاده قرار میگیرد.