با اینکه او توانسته است طی 10سال تیم ایران را از رتبه 57 به 35 جهان برساند، اما بلافاصله پس از بازگشت از روسیه استعفای شفاهی خود را تقدیم زارع‌پور، سرپرست فدراسیون تنیس روی‌میز کرد تا به گفته خودش دست مسئولان جدید فدراسیون را برای تغییر و تحولات احتمالی باز بگذارد. به نظر می‌رسد با توجه به زمزمه‌های حضور یک سرمربی اروپایی، خداحافظی فواد کاسب جدی‌تر از همیشه رنگ واقعیت به خود بگیرد.
گفت‌وگوی ذیل، هم پاسخی است به تحلیل مجید احتشام‌زاده و ابراهیم علیدخت از عملکرد تیم ملی در مسابقات جهانی و هم دربرگیرنده نکاتی مهم از حضور ده‌ساله بازیکن سابق تیم‌ملی در رأس سرمربیگری این تیم.
- خیلی‌ها به ترکیب تیم اعزامی به مسابقات جهانی ایراد گرفته بودند که همگی چپ‌دست بودند و معتقد بودند که اگر در این ترکیب نفرات راستدست یا آشنا به شیوه دفاعی حضور داشتند احتمال کسب نتیجه بهتری نیز برای تیم ایران می‌رفت؟
گفت‌وگوی این عزیزان را در روزنامه همشهری خواندم. من سؤالم از این آقایان این است که آیا بودند بازیکنانی راستدست شایسته‌تر از این بازیکنان که من از آنان چشم‌پوشی کرده باشم؟ هنگامی که در مسابقات انتخابی با توجه به سرمایه‌گذاری استان‌ها چپ‌دست‌ها گوی سبقت را از راست‌دستان می‌ربایند گناه من چیست؟ واقعیت اینکه در حال حاضر بازیکن راستدست خوب آنچنانی نداریم و در یک دوره خاص زمانی شرایط به‌گونه‌ای درآمده است که تمامی بازیکنان مطرح کنونی چپ‌دست هستند.
البته این نوع صحبت‌ها همیشه وجود داشته است و چه موفق باشیم و چه ناموفق باید به نوعی خود را در مقابل واکنش‌های این‌چنینی واکسینه کنیم. در مورد انتصاب برخی از نفرات نیز در گذشته این کار را انجام دادیم و چوبش را خوردیم و به‌عنوان نمونه همین آقای محمدرضا نعمتی که دوستان توصیه کرده بودند چرا از او استفاده نکردیم یک‌بار از طریق انتصاب در ترکیب تیم ملی 3سال پیش در مسابقات آسیایی قرار گرفت و بعد با این انتقاد روبه‌رو شدیم که چرا به مسابقات انتخابی احترام نگذاشتید و به‌سراغ انتصاب رفتید.
- شما در بازگشت از مسابقات جهانی گفتید که این تاریخی‌ترین حضور تیم ایران در این رقابت‌ها بوده است.
بله واقعا به هدف‌گذاری تعیین‌شده دست پیدا کردیم.شکست دادن انگلیس یک پیروزی تاریخی برای ما بود. ما تیمی را بردیم که 2 تن از بازیکنانش در زمره 100بازیکن برتر تنیس روی میز جهان بودند. من تازه اعتقاد دارم که ما بسیار بدشانس بودیم و حتی می‌توانستیم اسلواکی و اسلوونی که تیم‌های دوم و سوم دسته یک و دسته 2 شدند را هم ببریم. به هند هم در عین غافلگیری باختیم و این اتفاق در شرایطی افتاد که اخلاق‌پسند در آستانه کسب برد مقابل بهترین بازیکن هند بازی را واگذار کرد.
- در مجموع اخلاق‌پسند بهترین بازیکن ایران در مسابقات جهانی شد.
اخلاق‌پسند از مجموع 9بازی 7بازی را برد و کارنامه‌ای بسیار درخشان از خود برجا گذاشت.
- اما مثل اینکه نوشاد عالمیان هنوز در تیم بزرگسالان برخلاف تیم‌های نوجوانان و جوانان جانیفتاده و صاحب اعتمادبه‌نفس کافی نشده است.
بین مسابقات نوجوانان و جوانان با مسابقات بزرگسالان اختلاف سطح زیادی وجود دارد و به همین دلیل جدا از آمادگی جسمانی، شرایط روحی و روانی هم یک نیاز جدی برای بازیکن جوانی مثل نوشاد محسوب می‌شود که قبلا به‌عنوان یک پدیده در رده‌های نوجوانان و جوانان مطرح بوده است. در بزرگسالان نمی‌توان یک‌شبه تمامی بازیکنان بزرگ جهان را برد و با یک شکست هم نباید نوشاد عالمیان خودش را سرزنش کند. در مجموع از کار نوشاد راضی‌ام ولی او باید بپذیرد که بازی در سطح بزرگسالان جهان نیاز به تجربه و ابزار قوی‌تری دارد. او حالاحالاها فرصت دارد تا در بزرگسالان نیز همانند رده‌های پایین‌تر، خود را مطرح کند.
- خیلی‌ها اعتقاد دارند که عالمیان تنها به‌دلیل داشتن استعداد ذاتی و زحمات پدرش (عضو سابق تیم ملی) توانسته مبدل به یک بازیکن بزرگ شود و محصول کار سیستماتیک نیست که شهنازی، رئیس سابق فدراسیون به آن اعتقاد داشت.
این حرف درستی نیست که از ناحیه افراد زیادی زده می‌شود؛ این درست که نوشاد مقدمات پینگ‌پنگ را نزد پدرش آموخت. او حکم دانش‌آموزی را دارد که پس از طی‌کردن دوران دبستان، در مراحل بعد، دوران راهنمایی و دبیرستان را در تیم‌های ملی رده‌های سنی مختلف طی کرد و در حقیقت معلمان دیگری نیز جز پدرش برایش زحمت کشیدند تا او امروز به اینجا رسیده است. در پینگ‌پنگ از جمع 10 تا 20 بازیکن تنها یک بازیکن والدنر، اشنایدر و عالمیان می‌شود.
- برخی از منتقدان می‌گویند حضور در اردوی مشترک چندین ماهه در کشورهای صاحب تنیس روی میز مثل سوئد و چین پرفایده‌تر از حضور مستمر در مسابقات بین‌المللی است و بهتر جواب می‌دهد.
این فقط بخشی از راه برای رسیدن به تیم‌های طراز اول جهان است و برای رسیدن به هدف، حضور در رویدادهای مختلف هم باید لحاظ شود. بهترین مربیان کنونی دنیا معتقدند که یک بازیکن بین‌المللی در طول سال نیاز به 30تا40 بازی بین‌المللی دارد و به جز این مورد باید در بعد داخلی نیز حداقل 300 روز از 365 روز را روزی 4 ساعت تمرین کند. در مورد اردوهای برون‌مرزی در کشور ما، به‌سختی پدران و مادران اجازه می‌دهند که فرزندان نوجوانشان مدت‌ها از آنان دور باشند و من برای گرفتن اجازه بسیاری از بازیکنان که پدرانشان از دوستان نزدیکم بودند برای حضور در آکادمی ملی پینگ‌پنگ و تمرین مشترک با بازیکنان کره‌ای سخت به مشکل برخوردم.
- شما نقش مربیان طراز اول را برای موفقیت تیم ملی ایران تا چه اندازه الزامی می‌بینید؟
جذب مربیان طراز اول خارجی برای تیم تنیس روی میز ایران یک ضرورت است و من از همین تریبون اعلام می‌کنم که بنده حاضرم به عنوان دستیار، همه تجربیات چندین ساله‌ام در تیم ملی را در اختیار او قرار دهم.
- چه اتفاقی افتاد که کاسب پس از موفقیت با تیم ملی در مسکو یکباره اعلام کرد که دیگر نمی‌خواهد به عنوان سرمربی با فدراسیون همکاری کند؟
من از 10 سال پیش با نیت خدمت به تنیس روی میز از خانواده‌ام در سنندج جدا شدم و بدون هیچ درخواست مادی به دعوت فدراسیون پاسخ مثبت دادم. باور کنید با این حرکت دنبال ناز کردن نیستم و فقط خواستم دست مسئولان جدید فدراسیون را برای تغییرات احتمالی در کادر فنی باز بگذارم. من حتی قبل از مسابقات جهانی و رفتن آقای شهنازی و آمدن آقای زارع‌پور خدمتشان رسیدم و اعلام کردم که اگر آنها به دنبال سرمربی دیگری هستند من هیچ مشکلی ندارم و ایشان با خوشرویی از من خواستند که ادامه دهم و جا دارد از همه محبت‌ها و کمک‌هایشان چه قبل و چه در حین مسابقات جهانی تشکر کنم.