عکس از CNN
به گزارش مهر، آلودگی هوا دیگر به یکی از آشناترین و رایجترین مشکلات تمامی شهرهای بزرگ جهان تبدیل شده است، مشکلی که هر یک از شهرها برای کنترل آن شیوه ای ویژه و مختص به خود را دارند.
شهر پاریس نیز جدا از دیگر شهرهای بزرگ جهان نیست و در زمینه آلودگی هوا روزهای خوب و بد متعددی را سپری کرده است اما برای کنترل آلودگی هوا مانند بسیاری از مکانها از دانشمندان و متخصصان استفاده نمی کند زیرا پاریسی ها برای فهمیدن میزان آلودگی هوا تنها کافی است گاهی به آسمان نگاه کنند.
در ارتفاع 150 متری بر فراز منطقه "پارک آندره سیتروئن" پاریس بالن غول پیکر هلیومی در آسمان شناور است که به پاریسی‌ها از خوبی یا بدی کیفیت هوا خبر می‌دهد. زمانی که هوا پاک و تمیز باشد این بالن که ابعادی در حدود 22 متر عرض و 32 متر ارتفاع دارد به رنگ سبز شفاف می‌درخشد و در هنگام آلودگی هوا، رنگ این بالن بزرگ به قرمز تغییر پیدا می‌کند.
اما در زمانی که میزان آلودگی هوا به حد اخطار برسد بالن نارنجی رنگ شده و نمایشگرها و بنرهای موجود بر روی آن به رنگ نارنجی فلش زده و اخطار می‌دهند.
کیفیت هوا بر اساس اطلاعات جمع آوری شده از حسگرهایی که در اطراف شهر میزان دی اکسید نیتروژن، ازون و ذرات معلق هوا را اندازه گیری می کنند تعیین و محاسبه شده و به بالن انتقال داده می شود. این بالن در اصل به منظور ایجاد جاذبه توریستی طراحی و ساخته شده بود تا مناظری هوایی را از پایتخت فرانسه به نمایش بگذارد اما در سال 2008 طراح آن پیشنهاد داد در کنار استفاده توریستی از این بالن عظیم به عنوان کنترل کننده زیست محیطی استفاده شود.
استفاده از بالن به برای کنترل کیفیت هوا و نمایش میزان پاکی یا آلودگی هوا حرکتی نمادین برای نمایش حمایت از محیط زیست نیز به شمار می‌رود زیرا به گفته مدیر اجرایی پروژه بالن Aerophile بالن به خودی خود نشانه‌ای از احترام نسبت به هوا و طبیعت است زیرا هیچ صدایی خود به خود ایجاد نمی‌کند، از هیچ موتوری برخوردار نیست و هیچ سوختی نمی‌سوزاند؛ تنها از نیروی طبیعی گاز برای اطلاع رسانی درباره آلودگی هوا استفاده می‌کند.
اما مهمتر از همه حیاتی بودن اطلاعات این بالن برای افرادی است که به بیماری‌های تنفسی ابتلا دارند زیرا با استفاده از آن محدوده حرکت خود را در سطح شهر تعیین کرده و از بروز اختلالات تنفسی پرهیز می‌کنند.
بر اساس گزارش سی ان ان، آلودگی هوا در پاریس می‌تواند 9 ماه از زندگی شهرنشینان را نسبت به ساکنان حومه شهر کاهش دهد، همانطور که این پدیده سالانه دو تا سه هزار نفر از پاریسی‌ها را به کام مرگ می‌کشاند.