در قرن 18 میلادی ویلیام هرشل ضمن محاسبه زمان و چرخش محوری مریخ اعلام کرد که یخ و برف به طور قطع به یقین در مریخ وجود دارد.در قرن نوزدهم نیز ستاره‌شناسان با تلسکوپ به انجام اکتشافات در مریخ پرداختند و نظریاتی درباره وجود لکه در مریخ ارائه دادند. بر مبنای نظریات یکی از دانشمندان فرانسوی لکه‌های سیاره مریخ بستری از اقیانوس‌های پیشین هستند.
از سال‌های میانی قرن بیستم به بعد دانشمندان با توجه به رشد جمعیت جهان به فکر یافتن مکان‌های جایگزین جهت زندگی انسان در سده‌های بعدی افتادند تا درصورت بروز واقعه انفجار جمعیتی بتوانند جای جدیدی برای زندگی ابنا بشر در آینده بیابند.
به‌دلیل آنکه مریخ یکی از سیاراتی بود که پیش‌تر دانشمندان درباره آن تحقیقاتی انجام داده بودند و اعلام کرده بودند که نشانه‌هایی از وجود اقیانوس در گذشته‌های دور در این سیاره وجود دارد، تصمیم بر گسترش اکتشافات فضایی در مریخ گرفته شد.
در سال‌های اخیر نیز پس از ارسال فضاپیمای پت‌فایندر و عکسبرداری از مریخ و تجزیه و تحلیل خاک این سیاره، فضاپیمای اودیسه نیز به فضا فرستاده شد تا امکان وجود آب و احتمال وجود حیات در مریخ مورد بررسی قرار گیرد. اودیسه در سال 2001 دور مریخ گشت و در سال 2002 مقادیر زیادی یخ زیر سطح این سیاره پیدا شد.
اخیرا در جریان اکتشافات که برای یافتن امکان حیات انسان بر مریخ انجام گرفته مشخص شده که امکان بچه‌دار شدن انسان در مریخ وجود ندارد.
خبرگزاری مهر در این باره گزارش داده است که گروهی از دانشمندان ناسا در بررسی‌های خود نشان دادند که درصورت مهاجرت به مریخ و زندگی در روی سیاره سرخ، انسان از بچه‌دار شدن محروم می‌شود.
حدود 3ماه قبل خبری منتشر شد مبنی بر اینکه آژانس فضایی آمریکا در حال بررسی احتمال اعزام فضانوردان به مریخ در یک سفر بدون بازگشت در سال 2030 است.
این پروژه که کشتی ستاره‌ای صد ساله نام دارد با بودجه 7میلیارد دلاری و تا سال 2030 اجرا می‌شود و هدف از آن تبدیل کردن سیاره سرخ به مستعمره جدید زمین و مهاجرت انسان‌ها به این سیاره است.
مرکز تحقیقات آرمز در راستای همین پروژه نشان داد که بدون یک حفاظ بسیار پرقدرت برای فضاپیماها که بتواند در مقابل ذرات پروتون‌ها مقاومت کند، بارداری در اعماق فضا غیرممکن خواهد بود. به گفته این محققان، حل این مشکل با استفاده از فناوری‌های رایج و با تجهیزات علمی فعلی بسیار دشوار است.
تور‌استرام‌بیو، فیزیک‌دان پرتوهای فعال در این خصوص توضیح داد: توانایی‌های فعلی محافظ‌ها احتمالا مانع امکان بارداری روی مریخ خواهند شد. پوشش‌های محافظتی برای جلوگیری از پرتوهای خطرناک برای بارداری آنچنان پیشرفته نیستند که بتوانند از این خطر پیشگیری کنند.
مریخ
بر مبنای تعریف ارائه شده در ویکی‌پدیا، مریخ (بهرام) چهارمین سیاره در سامانه خورشیدی است که در مداری طویل‌تر از زمین و با سرعتی کمتر از زمین حرکت می‌کند. هر یک باری که به دور خورشید می‌چرخد معادل 689روز زمین طول می‌کشد و شب و روز کمی طولانی‌تر از کره زمین است.بزرگی مریخ حدودا نصف زمین است و قطر آن 6790 کیلومتر است. مساحت سطح این سیاره برابر با مساحت خشکی‌های روی زمین است. همانند زمین، یخ‌های قطبی، دره‌های عمیق، کوه، غبار، توفان و فصل دارد. در دشت‌های آن مانند ماه، گودال‌هایی حاصل از برخورد سنگ‌های آسمانی دیده می‌شود. با وجود اندازه کوچکش، بلندترین قله سامانه خورشیدی یعنی کوه المپوس و بزرگ‌ترین دره سامانه خورشیدی در این سیاره پیدا شده‌است.
جو این سیاره سرخ‌فام است و در آسمان شب نیز سرخی آن دیده می‌شود. مریخ 2ماه کوچک به نام‌های فوبوس و دِیموس دارد که شکلی نامنظم دارند. این دو ماه احتمالا شهاب‌سنگ‌هایی هستند که در مدار مریخ به‌دام افتاده‌اند. اگر شخصی در مریخ باشد مشاهده خواهد کرد که فوبوس 3بار در یک روز طلوع و غروب می‌کند. دیموس نصف فوبوس بوده و چنانچه از مریخ به آن نگاه کنیم این ماه بیشتر شبیه به یک ستاره خواهد بود تا یک قمر.
روزهای مریخ 24 ساعت و 37دقیقه طول می‌کشد. از آنجا که محور سیاره مریخ همانند زمین 24درجه کج است در این سیاره نیز فصل‌های سال وجود دارند اما هر سال بهرامی تقریبا دو برابر سال زمینی یعنی 689 روز به‌درازا می‌کشد.
توجه به مدت زمان سال مریخی (689 روز) و سال زمینی (365 روز) نشان می‌دهد که فاصله زمانی هر دو مقابله حدود 2 سال و 2 ماه است. اما با عنایت به بیضی‌بودن مدار هر دو سیاره می‌توان انتظار داشت که فاصله بین زمین و مریخ در هر مقابله متفاوت باشد.
کمترین فاصله، زمانی رخ می‌دهد که زمین در اوج و مریخ در حضیض مدار خود باشد. در این حالت زمین و مریخ تا ۵۶ میلیون کیلومتر به هم نزدیک خواهند شد. دورترین فاصله بین دو سیاره در مقابله می‌تواند تا ۱۰۰میلیون کیلومتر افزایش یابد.