کشور نروژ به دلیل موقعیت جغرافیایی، دارای شهرهایی با خیابانهای تپه‌ی و شیب‌های تند است. مردم این کشور به دلیل سختی تردد دراین خیابانها به ناچار روی به ماشین‌های شخصی آوردند. ماشین‌هایی که هم ترافیک و هم هوای شهر را سنگین کرده بودند.
شهرداری شهرهای بزرگ در طول سالیان سال، بیش از میلیارد‌ها کرون برای زیرساخت حمل و نقل و شبکه جاده سازی، سرمایه گذاری کرده‌بودند. به این امید که بتوانند مردم را برای استفاده از دوچرخه و وسایل عمومی ترغیب کنند.
از اینرو با تشویق شهرداری شهر تروندهایم، طراحان و مهندسان شهر سازی به فکر چاره‌افتادند.
تروندهایم یکی از سومین شهر بزرگ نروژ است که بیش از 150 هزار شهروند دارد. از این تعداد بیش از 30 هزار دانش آموز و دانشگاهی وجود دارد که 90 درصدد آنها با دوچرخه مسیر مدرسه و دانشگاه تا خانه را طی می کنند. ترافیک سنگین شهر، دوچرخه را به یک وسیله نقلیه اصلی تبدیل کرده است.
جارل ونویک Jarle Wanvik یکی از شهروندان تروندهایم و یک علاقمند واقعی دوچرخه سواری است. او از هر فرصتی برای استفاده از دوچرخه برای تردد در شهر استفاده می‌کند.
در همین اوضاع و احوال این مهندس نروژی برای استفاده هر چه بیشتر عموم از دوچرخه به فکر، رفع مشکلات و موانعی که بر سر راه دوچرخه سواری و تردد در داخل شهر بود، افتاد.
جرال با الهام گرفتن از تکنولوژی بالا بر اسکی شروع به طراحی برای بالابری آسان دوچرخه سواران کرد.
او مخترع و طراح آسانسور دوچرخه با نام Sykkelheis و صاحب امتیاز آن است. شرکتی که در حال حاضر میلیارد‌ها دلار درآمد دارد. استقبالی که از طراحی و دستگاه او شد بی نظیر بود.
البته با در نظر گرفتن موقعیت جغرافیایی و نحوه اسکان مردم تروندهایم (خانه‌ها در بالای تپه‌های پر شیب و مراکز اداری، خرید، مدارس و دانشگا‌ه‌ها در پایین تپه‌ها)، استقبال از چنین طرح و دستگاهی برای تردد چندان دور از انتظار نمی‌تواند، باشد.
بعد از نصب اولین دستگاه توسط شهردار شهر تروندهایم بیش از 2000 شهروند در صف استفاده از این آسانسور ایستاده بودند.
کار با این دستگاه بسیار ساده است. تنها کافی است دوچرخه سوار یا فردی که کالسه‌ی بچه‌ی را می‌راند یک پای خود را بر روی پدال آسانسور و پای دیگر خود را بر روی رکاب دوچرخه یا رکاب کالسه بگذارد و دگمه استارت یا شروع را فشار دهد.
آسانسور دوچرخه به آرامی فرد با دوچرخه را به بالای تپه‌هدایت می‌کند. این آسانسورها در اندازه‌های متفاوت یعنی در طول‌‌های 300 تا 600 متر ساخته می‌شوند و به تناسب شیب خیابان نصب و کار گذاشته می‌شوند.
استقبال خوب شهروندان از این آسانسورها، سایر شهرداران شهرهای نروژ را به فکر خرید و راه‌اندازی این آسانسورها در شهر خود انداخت.
سال 2010 نیز نمونه‌های پیشرفته‌تر این آسانسورها با حفظ استانداردهای امنیتی از سوی کشورهای دیگر خریداری و مورد بهره‌برداری قرار گرفتند.
نکته مهم در نصب این آسانسورها در سطح شهر این است که هیچ مانعی برای تردد مردم پیاده و سایر وسایل نقلیه وجود نمی‌آورند.
حال، بعد از گذشت 15 سال این آسانسورها دچار تغییرات و پیشرفت بسیاری شده‌اند. اساسی‌ترین تغییر در پدال یا جای پای دوچرخه سوار است.
پدال یا جای پای دوچرخه سوار در آسانسورهای اولیه، بعد از پیاده شدن فرد همچنان عمود بر زمین باقی می‌ماند در حالیکه در آسانسورهای جدید و پیشرفته این پدال بعد از پیاده شدن فرد، ناپدید می شود، یعنی با سطح زمین یکسان می شود. این تغییر، امنیت بیشتری برای تردد مردم و سایر وسایل نقلیه در سطح شهر بوجود آورده است.
نظرسنجی های موجود، بعد از نصب و راه اندازی این آسانسورها در خیابانهای شهر نشان می‌دهد که بیش از 41 درصد از مردم عادی به سمت دوچرخه سواری روی آورده‌اند.