همشهری آنلاین و تیم آن باغبان بی‌ادعای این گلخانه هستد، آنها به پروش گل ها می‌پردازند و علف‌های هرز را بر می‌چینند و در نهایت مخاطب تنها لذت لمس آن را می‌برد.
بهتر است از مثال خارج شوم و کمی به عمق آن بپردازم. همشهری آنلاین با متونی که منتشر کرده منبع آنلاینِ معتبر، وب فارسی است. سعی در دسته بندی مفاهیم و آشنا کردن مخاطب با ناآشناها دارد. مخاطب را با چگونگی می‌آموزد و راه را برایش هموار می‌کند.
تاریخ نگاری آفلاین‌ها در همشهری آنلاین به فضای آنلاین هویت عطا می‌کند و تاریخ را در چرخه کلیک قرار می‌دهد. اینجاست که شخصیت‌ها و زندگینامه‌ها در ذهن تداعی می‌شود.
همه این‌ها با عنوان چانک به خورد مخاطب داده می‌شود. عنوانی که به این متن هم خورانده می‌شود. اما لازم است کمی با این عنوان سر و کله بزنیم تا بفهمیم که چه می‌گوید و چه می‌خواهد.
چانک به متن جان می‌دهد. چانک سوار بر موج لینک است. از دری، وارد دروازه‌ای دیگر می‌شود بدون آنکه مخاطب دچار سردرگمی شود، نقشه راه می‌شود، اطلاعات بیشتر، بدون کیوسک اطلاع رسانی می‌دهد.
چانک، شاخ و برگ متن است. به متن بقاء می‌بخشد و آن را وارد بازی تودرتو می‌کند. بازی که جزء اطلاعات چیزی در آن ساری نیست.
چانک در پس زمان است زمان را در خود جای می‌دهد و منبعی فرازمانی برای مخاطب محسوب می‌شود. این به همان دلیل است که چانک‌های همشهری آنلاین زمان سرش نمی‌شود و تازگی را به رخ می‌کشد.
محدودیت در چانک معنا ندارد، هرچه که بخواهید می‌تواند به نوعی چانک شود.
هر طور که نگاه کنیم، متن و چانک به نوعی محتوا هستند و محتوا چرخه حیات وب است. وبی که امروز ملغمه ایست از محتوا؛ همشهری آنلاین سعی در سامان این آشوب بازار را دارد.
همشهری آنلاینی که ارتباطاتی‌ها با دکتر شکرخواه می‌شناسند و غیر ارتباطی‌ها با روزنامه همشهری؛ اما غیر ارتباطی‌ها ندانسته با متون ارتباطی‌ها سرکار دارند و بی تردید همشهری‌آنلاین در این بین نقش منبع و مبتکر آنلاین نویسی و سایبر ژورنالیسم ایران را دارد؛ منبعی که دغدغه‌اش بسط حرفه‌ای فضای آنلاین با نگاه آکادمیک است
* کارشناس ارشد ارتباطات