به گزارش خبرگزاری فرانسه به گفته این پزشکان این درمان پیشرفت قابل‌ملاحظه‌ای در جستجو برای یافتن راه علاجی برای آسیب‌های فلج‌کننده نخاع محسوب می‌شود.
سوزان هارکما، استاد در مرکز پژوهش نخاعی دانشگاه لوئیزویل در کنتاکی که سرپرست گروهی 11 نفره پژوهشگران برای ساخت این ایمپلنت را به عهده داشته است، میگوید: "این وسیله یک پیشرفت راهگشا ست. با استفاده از این وسیله فرصت فوق‌العاده‌ای برای بهبود کارکرد روزانه افراد دچار فلج است... اما ما راهی دراز را در برابرمان داریم."
این کار که نتایج آن در نسخه آنلاین جورنال لنست، منتشر شده است، بر روی یک داوطلب جوان، که اکنون 25 سال دارد، انجام شد؛ این مرد پس از یک حادثه رانندگی در سال 2006 به طور کامل از زیر قفسه سینه به پایین فلج شده بود.
امروز این بیمار پس از 26 ماه تمرین مجدد عضلات ساق پا، به دنبال این جراحی بی‌سابقه،، میتواند خود را به وضعیت ایستاده برساند و هر بار تا چهار دقیقه وزنش را تحمل کند.
او میتواند با کمک تسمه حمایتی و مقداری کمک بوسیله درمانگر، میتواند حرکات گام برداشتن مکرر را روی تردمیل انجام دهد. او همچنین به طرو ارادی میتواند پنجه پا، قوزک پا، زانوها و مفاصل لگنش را حرکت دهد.
بیمار، راب سامرز، گفت بسیار هیجان‌زده است.
او گفت: "این شیوه به طور کلی زندگی من را دگرگون کرد. برای من که چهار سال بود که نمی‌توانستم حتی یک انگشت پایم را تکان دهم، توانایی و امکان ایستادن روی پای خودم مهیج‌ترین احساس است."
فلج اندام‌ها ناشی از آسیب واردشده به طناب نخاعی است، که مغز از طریق آن پیام‌های الکتریکی را به پایین می‌فرستد تا نهایتا از طریق رشته‌های عصبی به اعضا برسد و باعث حرکت اندام‌ها شود.
این پژوهش بر شبکه‌های عصبی متمرکز است که در بخش پایینی ستون فقرات قرار دارند و به طور نسبی خودکار هستند- یعنی می‌توانند دستورات مربوط به تحمل وزن و گام برداشتن هماهنگ را بدون دریافت ورودی از مغز صادر کنند.
این مکانیسم ناشی از آن است پیام‌های بازخوردی (فیدبک)ایجاد شده در اعصاب عضلات ساق پا و پنجه پا به طور مستقیم به طناب نخاعی فرستاده می‌شود.
این پیام های ورودی، حسی را ایجاد میکند که فرد بر اساس آن میتواند تعادل و سرعت حرکتش و میزان تحمل وزن را در پاسخ به سطوح و شیب‌ها تنظیم کند.
رجی ادگرتون، استاد زیست‌شناسی تلفیقی وفیزیولوژی مقایسه‌ای در دانگشاه کالیفرنیای اوس‌آنجلس میگوید:"طناب نخاعی میتواند به طور مستقل این داده‌ها را تفسیر کند و دستورات حرکتی را به پاها بفرستد، بدون اینکه قشر مغز دخالتی داشته باشد."
این تکنیک شامل 26 ماه آموزش لوکوموتور (حس حرکت) بر روی بیمار بود تا او عضلات پاهایش را دوباره برای حس حرکت مورد استفاده قرار دهد، و این سیستم بازخورد را دوباره فعال کند.
جراحان 16 الکترود را در طناب نخاعی کمری- خاجی بیمار کاشتند و آنها را به یک دسته عصبی ضخیم که وصل کردند که عمدتا حرکت قوزک پا، لگن، زانوها و انگشتان پا را کنترل میکند.
سپس پیام‌های الکتریکی برای تقلید پیام‌های مغزی، به پایین فرستاده می‌شود تا حرکت ایجاد شود.
در مورد سامرز، این تحریک الکتریکی بخشی از جلساتی بود که تا 250 دقیقه طول می‌کشید.
این موفقیت برای برخی افراد مبتلا به فلج نخاعی امیدوارکننده است، چرا که میتواند با استفاده از یک واحد تحریک‌کننده قابل‌حمل حرکات مورد نیاز برای ایستادن و تحمل وزن را در خود ایجاد کنند.
امید بر این است که چنین بیمارانی با کمک یک واکر بتوانند تعادل خود را حفظ کنند و راه رفتن تاحدی موثر را انجام دهند.
این تکنیک، منافع حتی بزرگتر ثانوی دارد، از جمله شاید بازگرداندن کنترل مثانه و اسفنکترهای دفع و پاسخ جنسی.
اما باید توجه داشت تا به حال یک بیمار، از پنج بیمار تایید شده بوسیله سازمان غذا و داروی آمریکا، این درمان را دریافت کرده است.
سامرز که به طور کامل از زیر قفسه سینه فلج شده بود، در طبقه‌بندی آسیب نخاعی آمریکا، در رده B قرار داشت، چرا که تا حدی در پایین نقطه‌ای که آسیب رخ داده بود، دارای حس بود.
بنابراین معلوم نیست که این شیوه در بیماران رده A، که هیچ حسی در پایین نقطه آسیب ندارند، موثر واقع شود. به علاوه سامرز جوان بود و پیش از حادثه آمادگی بدنی خوبی داشت.
داروهایی در حال تولید است که حساسیت و کارکرد این شبکه عصبی طناب نخاعی را بالا می‌برد، و به این ترتیب ممکن است این تکنیک را تقویت کرد.