و فوتبال ایران با شناخت قهرمان باشگاهی خود، هرچند در فاصله‌ای کوتاه، فرصت بازیابی را برای آغاز فصل دیگری دارد.
رقابت‌های این دوره در حالی به پایان رسید که تیم‌های ملی فوتبال ایران درگیر رقابت‌های انتخابی جام‌جهانی و بازی‌های آسیایی و... بودند و چهار نماینده فوتبال ایران نیز در رقابت‌های جام باشگاه‌های آسیا حضور داشتند. به همین دلیل برنامه مسابقات نسبت به دوره‌های گذشته دستخوش تغییرات زیادی شد؛ تغییراتی که شاید چندان مورد پسند باشگاه‌ها و به ویژه هواداران فوتبال نبود.
فشار مسابقات و مصدومیت‌های زیاد بازیکنان از یک سو و غیبت بخشی از هواداران در روزهای غیرتعطیل در ورزشگاه‌ها بیشترین انتقادی بود که می‌شد به برگزاری مسابقات در روزهای غیرتعطیل هفته وارد کرد؛ ولی به نظر برای سازمان لیگ نیز چاره‌ای جز این باقی نمانده بود.
لیگ دهم از نظر فوتبال چندان نمره خوبی نگرفت. در این دوره کمتر شاهد ظهور پدیده و ستاره‌ای بودیم. معدود بازیکنان خارجی حاضر در لیگ هم بیش از بازیکنان ایرانی نگاه‌ها را به خود جلب کردند و در این روزها جزو مهره‌های اصلی فصل نقل و انتقالات فوتبال به شمار می‌آیند.
دوره دهم، پدیده تیمی نیز نداشت؛ البته سقوط باشگاه استیل‌آذین با تمام بازیکنان ملی‌پوش خود را باید یک پدیده عجیب در 10 دوره برگزاری این رقابت‌ها دانست.
لیگ دهم متأسفانه از نظر اخلاقی نیز نمره قبولی نگرفت. از محرومیت تماشاگران از حضور در ورزشگاه در آغاز لیگ و وقایعی که در سکوها اتفاق افتاد گرفته تا محرومیت تعدادی از بازیکنان حتی در همین روزهای پایانی لیگ، همه و همه این اتفاق‌ها باعث شدند فوتبال که در یکی، دو سال اخیر کمتر با استقبال عموم روبه‌رو شده، از نظر اخلاقی افت کند. در کل، لیگ دهم نه از نظر فوتبال و نه از نظر اخلاق چندان مورد قبول واقع نشد.
در این دوره با همه فعالیت و تلاش کمیته انضباطی و... فوتبال باشگاهی حواشی بسیاری را سپری کرد؛ حواشی‌ای که تا حدود زیادی از جذابیت‌های رقابت‌های فوتبال کاست. به هر حال لیگ دهم می‌تواند تجربه خوبی باشد؛ به ویژه این‌که حالا زمزمه خصوصی شدن تیم‌ها بیش از گذشته به گوش می‌رسد.