با اینکه دیروز اخبار ضد‌و نقیضی درباره اتفاقاتی که منجر به بی‌انگیزه شدن بازیکنان تیم امید در ظهر روز مسابقه با عراق شد، منتشر گردید اما باید واقع‌بین بود و پذیرفت که تیم ما به هر حال حذف شده است و باید هدف، جلوگیری از تکرار چنین اتفاقاتی باشد. با توجه به اینکه مانند همیشه همه افراد مسئول قصد دارند توپ قصور و کم‌کاری را به زمین دیگری بیندازند، ضروری است متهمان احتمالی این پرونده ورزشی سنگین با پرهیز از فرافکنی به افکار عمومی پاسخ بدهند:
متهم ردیف اول: اگر سری به پایگاه اینترنتی کنفدراسیون فوتبال آسیا بزنید، گزارش ناظر هر دو بازی رفت و برگشت ایران و قرقیزستان در مرحله نخست رقابت‌های انتخابی المپیک موجود است. در این گزارش‌ها کاملا مشخص است که کمال کامیابی‌نیا در این دو بازی کارت زرد دریافت کرده و برای بازی با عراق دواخطاره بوده است. چگونه است که کادر فنی تیم امید خصوصا سرپرست این تیم که یکی از شرح وظایفش، کنترل بازیکنان اخطاری است چنین زحمتی به‌خود نداده است؟
متهم ردیف دوم: تصمیماتی که کمیته انضباطی فیفا اتخاذ می‌کند در فاصله کوتاهی پس از پایان بازی به فدراسیون فوتبال کشور مربوط ارسال می‌شود. به هر حال دبیرکل فدراسیون به‌عنوان دریافت‌کننده نامه‌های رسمی فیفا و همچنین کمیته روابط بین‌الملل به‌عنوان پل ارتباطی فدراسیون با منابع خارجی، باید در این زمینه پاسخگو باشند. البته زمانی که سرپرست کمیته روابط بین‌الملل فدراسیون علاوه بر این پست به‌طور همزمان 2 سمت دیگر در فدراسیون دارد، طبیعی است که چنین اتفاقاتی رخ بدهد.
متهم ردیف سوم: از آنجایی که فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک هر دو خود را متولی تیم امید می‌دانند حالا باید پاسخگوی این رسوایی بزرگ باشند. آنچه علاقه‌مندان به فوتبال را بیشتر آزار می‌دهد نحوه پاسخگویی رئیس فدراسیون فوتبال، دبیرکل کمیته ملی المپیک و رئیس سازمان تربیت‌بدنی است. یکی می‌گوید اگر از این بازی هم پیروز خارج می‌شدیم حتما در مرحله بعد شکست می‌خوردیم. دیگری حرف‌های تکراری خود را برای چندصدمین بار به زبان می‌آورد و متولی ورزش کشور نیز در پایان بازی می‌گوید که عجله دارد و باید برود.
متهم ردیف چهارم: اگر بخواهیم از زاویه روانشناسی به ارزیابی این فاجعه بزرگ بپردازیم، باید سؤال کرد که آیا صلاح بود که بازیکنان تیم امید از این اشتباه بزرگ پیش از بازی مطلع شوند؟ با توجه به پتانسیل تیم امید و همچنین وضعیت تیم عراق به‌طور حتم اگر نحوه اطلاع رسانی این خبر به بازیکنان مدیریت می‌شد، تیم امید توانایی شکست دادن تیم عراق را در تهران داشت. با توجه به تجربیات قبل به‌سادگی می‌توان پیش‌بینی کرد که اتفاق خاصی برای متهمان ردیف‌های اول نیفتد و پس از چند روز این فاجعه نیز به فراموشی سپرده شود. همچنین مطمئن باشید که استعفایی نیز در کار نخواهد بود چون اصولا دست‌اندرکاران ورزش کشور با استعفا بیگانه هستند.