وب تنها در عرض کمتر از ۱۵ سال به حدی از شکوفایی رسید که قابل قیاس با دیگر اختراعات نیست. امروزه می‌توان به راحتی و تنها به وسیله یک رایانه معمولی از تمامی اطلاعات دنیا آگاه شد. حتی با دوستان خود که هزاران کیلومتر از ما فاصله دارند در ارتباط بود. این شبکه سرعت دستیابی به اطلاعات را میلیون‌ها بار سریعتر کرده است.
اطلاعاتی که در گذشته پس از ماه‌ها نامه‌نگاری و پیگیری به دست ما می‌رسید، اکنون در کسری از ثانیه در اختیار ماست.
این پدیده نتیجه تلاش نابغه‌‌ای بزرگ به نام تیم برنرزلی است. مردی که در انستیتوی تکنولوژی ماساچوست (MIT) کار می‌کند.
این مخترع علاوه بر طراحی شبکه تارگستر جهانی وب (www) به معرفی زبان هایپرتکست (HTML) و پروتکل‌های انتقال هایپرتکست (HTTP) پرداخت. او برای اولین‌بار تشخیص‌دهنده منبع یکسان (URI) را برای آدرس‌دهی منابع معرفی کرد که بعدها URL متداول‌ترین روش این آدرس‌ها شد.
نرم افزاری که او برای خواندن صفحه‌ها طراحی کرده بود، فقط شامل نوشته‌هایی بود که بعدا با ابتکار مارک اندرو به شکل گرافیکی امروزی درآمد. او اولین سرور شبکه (info.cern.ch) را روی رایانه Next مرکز CERN ایجاد کرد و تمامی کدهای HTML و اطلاعات را روی آن قرار داد.
با گذشت 3 سال ۵۰ سرور وب در مراکز تحقیقی و دانشگاه های جهان ایجاد شد. تعداد سرورها در سال ۱۹۹۹ به ۷۲۰ هزار رسید که بیشتر آنها اطلاعاتی قابل استفاده برای عموم ارایه می‌دادند.
5 سال بعد تعداد سرورها از مرز ۲۴ میلیون گذشت و هر روز نیز صدها سرور به این مجموعه افزوده می‌شود.
تیم برنرزلی برای سازمان دادن و استاندارد کردن این شبکه در هم تنیده، در سپتامبر ۱۹۹۴ کنسرسیوم شبکه گسترده جهانی (W3C) را بنیان‌گذاشت.
پایگاه‌های W3C که در آزمایشگاه علوم رایانه و هوش مصنوعی MIT، کنسرسیوم تحقیق‌های ریاضیات و انفورماتیک اروپا در فرانسه و دانشگاه کیو (Keio) ژاپن قرار دارد، هر روز بر استاندارد شدن وسایل، نرم افزارها، کاربردها و چارچوب این شبکه نظارت دارد و آماده پذیرش پیشنهادهای جدید از افراد نو آور است.