بررسی سه بازیکن برتر سال 2006 از نگاه فرانس فوتبال
این تحلیل نشان می‌دهد که این سه بازیکن چگونه توانسته‌اند در پست‌هایشان به بهترین‌ها تبدیل شوند.
شکارچی قدرتمند و ظریف
قدرت انفجاری استثنایی
این روزها فضای حرکت و زمان برای مهاجمین، کمتر و کمتر می‌شود و او برای این‌که بهترین تصمیم را بگیرد و از مهاجمین یک قدم جلوتر باشد، از سرعتش به بهترین شکل استفاده می‌کند؛ برای حذف مدافع مستقیم، شیوه‌های خودش را دارد: فرار در جهت‌های مختلف، دریبل‌های بلند، تحرک بخشیدن به خط حمله و به طور کلی جدا شدن از یار مستقیم و تصمیم ناگهانی بر روی توپ‌ها.
ظرافت تکنیکی
حرکت پا به توپ عالی، توانایی کنترل، استفاده از همة سطح بدن برای مهار توپ و انعطاف مچ پایش به او گزینه‌های زیادی برای ضربه زدن می‌دهد. همچنین واکنش سریع او که تعادل مدافعین را به هم می‌زند، به همراه ضربات حساب شده‌اش از ویژگی‌های دیگر اوست. غنای تکنیکی‌اش به او اجازه می‌دهد که زودتر و دورتر از دیگران ببیند. غریزة او که به قول خودش 40 درصد از توانایی‌اش است، به همراه خلاقیت‌اش بقیة مشکلات را حل می‌کند.
ضربات دقیق
ضربات آخر، همیشه سخت‌ترین کار است. بدین ترتیب، دقت او مقابل دروازه و ضربات دقیقش که از هر منطقه و فاصله‌ای خطرناک است، ارزش طلا دارد. ضربات ایستگاهی هم همین‌طور. ضربة داخل پای راستش حرکت مورد علاقه‌اش و در واقع امضای اوست. این، روشی برای گفتن این است که دقت و پیچ توپ، اغلب از ضربات محکم خطرناک‌تر است.
بازی صحیح
او علاوه بر این‌که تمام‌کننده‌ای بزرگ و پاسوری عالی است، در بازی کوتاه و بلند نیز تبحر دارد. او با جابه‌جایی‌هایش همیشه در خدمت تیم است و مدافعین حریف را خسته می‌کند. در هر موقعیت، بهترین تصمیم را می‌گیرد و بازی‌خوانی فوق‌العاده‌ای دارد. دنیس برگ‌کمپ، هم‌تیمی سابقش در آرسنال می‌گوید: «او به محض دریافت توپ، سرش را بلند می‌کند و بازی را می‌بیند.» بدین ترتیب، خوب بودن درون زمین، برای او به معنی مفید بودن برای تیم است.
یک لیدر واقعی
درخشش فنی، شخصیت استوار، فروتنی و پشتکار، او را در 29 سالگی به بازیکنی نمونه تبدیل کرده است. او جنگجویی واقعی با روحیة بالاست و در مسابقات حساس، اغلب در بالاترین سطح ظاهر می‌شود. همة این مشخصات، او را به لیدری واقعی تبدیل کرده است. کسی که در روزهای خوب، برای تیمش مزیتی اضافه است و در لحظات دشوار با نبوغش مشکل تیم را حل می‌کند.
دفاع با تمام وجود
زمان‌سنجی استثنایی
با وجود قد کوتاهش (176 سانتی‌متر) که برای مدافعین میانی، غیرمتعارف است، در ضربات سر فوق‌العاده است، چه در دفاع چه در حمله. در مسابقة نیمه‌نهایی جام جهانی، او در تمام مصاف‌های هوایی مقابل کلوزه و بالاک، دو سرزن قهار آلمانی، پیروز بود. رمز موفقیت او، پرش‌های بلندی است که همه را به یاد دانیل پاسارلا یا روبرتو آیالا، دیگر مدافع آرژانتینی می‌اندازد. زمان‌سنجی او هم استثنایی است و می‌داند که بهترین لحظه برای پریدن کدام است. چیرو فرارا، مدافع سابق یوونتوس می‌گوید: «احساس می‌کنید که فابیو می‌تواند جزئی از ثانیه، بیشتر از حریفان در هوا بماند.»
یک لیدر مادرزاد
کاریزما و تجربه‌اش، در کنار فریادها و حرکاتش از او بازیکنی ساخته که می‌تواند دیگران را سازماندهی کند، اشتباهاتشان را گوشزد کند و به تیم اطمینان ببخشد. دشان در این مورد می‌گوید: «او جنگجویی واقعی است که به تیم، اطمینان، آرامش و قدرت می‌دهد. اگر یک بازیکن بود که می‌خواستم او را در ابتدای فصل در یووه حفظ کنم، خود کاناوارو بود. چون او به عنوان یک بازیکن، یک فرمانده و یک انسان، ارزش زیادی برای تیم دارد.» قدرت روحی او، تأثیرش بر روی تیم، توانش در فرماندهی دفاع، خونسردی‌اش، و درخشش او در بازی‌های بزرگ، نکاتی است که همیشه می‌توان روی آن‌ها حساب کرد.
قدرت انفجاری
کاناوارو اندامی عضلانی دارد و انرژی‌ای ناتمام. بدین ترتیب، او قدرت فوق‌العاده‌ای دارد که با توجه به جثه‌اش، در آغاز راه فاقد آن بوده است. او می‌تواند به سرعت بچرخد، در کورس‌ها از حریف پیش بیفتد و با توجه به قدم‌های سریعش در پنج متر اول بی‌رقیب است. فرارا می‌گوید: «او بسیار چابک و شاداب است و قدرت پاهایش کمکش می‌کند که در هر لحظه تغییر جهت دهد. این برای یک مدافع، حیاتی است.» او به لطف این توان بدنی می‌تواند این کورس‌ها را در طول بازی بارها تکرار کند.
پیش‌بینی بازی
کمتر بازیکنی می‌تواند مانند او بازی را بخواند و دفاع منطقه‌ای و فردی را با هم بیامیزد. کمتر مدافعی چنین توانایی‌ای را در جاگیری و تغییر جا با چنین سرعت و هوشیاری دارد. بدین ترتیب، او دخالت مؤثری در حملات حریف دارد و در اکثر موارد، آن‌ها را ناتمام می‌گذارد. مهارت اصلی او در این است که همیشه مقابل توپ می‌ایستد و مسیر توپ‌ها را قطع می‌کند. دشان می‌گوید: «او حملات را به خوبی حس می‌کند و هرگز درنگ نمی‌کند. او بدون خطا وارد درگیری می‌شود و به جای پاس‌های قطری، از پاس‌های کوتاه استفاده می‌کند تا توپ از دست نرود.»
چگونه در دوئل‌ها پیروز شویم؟
چابکی و پیشدستی برای موفقیت در دوئل، از قدرت بدنی محض مهم‌تر است. باید در لحظه‌ای که حریف در موقعیت ضعیفی است، وارد عمل شوید؛ مثلا وقتی سرش پایین است یا توپ از پاهایش دور شده. باید در بهترین لحظه اقدام کنید، بدون این‌که خطا کنید چون می‌تواند منجر به ضربة ایستگاهی شود. من به لطف تجربه، کمتر خطا می‌کنم و تا آخرین لحظه تکل نمی‌زنم.
بهترین جاگیری
قدرت یک مدافع، در قرار گرفتن در موقعیت صحیح در لحظة صحیح است. اطمینان هم مسألة مهمی است. تو در یک موقعیت می‌ایستی، چون اطمینان داری که هم‌تیمی‌ات در موقعیت خاصی قرار دارد. شناخت حریفان هم بسیار مهم است. از جوانی، می‌خواستم که مهاجم روبه‌رویم را کاملا بشناسم و عاداتش را بدانم. مثلا چند بار از چپ و چند بار از راست فرار می‌کنند.
پیشرفت در بازی هوایی
من قد بلندی ندارم، ولی فکر می‌کنم که زمان‌سنجی‌ام مناسب است. در ابتدا در بازی هوایی ضعیف بودم، ولی ملاقاتم با «ونترون» در ناپولی تعیین‌کننده بود. مربی بدنساز ما که بعدا به یووه آمد، مرا مجبور کرد که به روی حجم عضلانی و واکنش‌ها کار کنم و در چهار سال پیشرفت فوق‌العاده‌ای داشتم.
افزایش قدرت بدنی
مرا به عنوان بازیکنی با قدرت بدنی عالی می‌شناسند. من در تمرینات تا حد مرگ تلاش کردم تا به این سطح برسم. این موضوع، اجتناب‌ناپذیر بود، چون مهاجمین روز به روز سریع‌تر و قوی‌تر می‌شوند. من اندام درشتی ندارم و در ابتدا برخی معتقد بودند که شرایط این کار را ندارم. ولی توانستم خودم را به عنوان یک مدافع میانی تحمیل کنم.
هدایت دفاع
هنر هدایت دفاع، مسأله‌ای است که با گذشت زمان و کسب تجربه به وجود می‌آید. به علاوه، من این شانس را داشتم که در کنار قهرمانانی چون مالدینی، نستا و کاستاکورتا بازی کردم و دیدم که آن‌ها چگونه بازیکنان کناری‌شان را هدایت می‌کنند. من برای این کار در زمین خیلی صحبت می‌کنم. گفت‌وگو برای من مسأله‌ای حیاتی است. تمرکز هم بسیار مهم است. در هر لحظه برای خطرات باید آماده باشید.
استاد موقعیت‌های تک به تک
دوئل‌ها و یارگیری، اساس بازی او را تشکیل می‌دهند. در مصاف‌های تک به تک و بازی هوایی نیز به ندرت می‌توان بازیکنی با مهارت او یافت. دیدیه دشان که بارها با پیراهن یوونتوس و تیم ملی فرانسه مقابل او بازی کرده، می‌گوید: «او یک مدافع واقعی ایتالیایی است. او خشن است، در برخوردها ضمن بازی با توپ محکم است و اعتماد به نفس مهاجم را متزلزل می‌کند. حضور قدرتمند او، به تیم اطمینان‌خاطر می‌دهد.
خلاصه این‌که عبور از او تقریبا غیرممکن است.» البته او به ندرت در بازی‌سازی شرکت می‌کند و توپ‌ها را با پاس کوتاه به مدافع کناری یا هافبک دفاعی می‌دهد. در عوض، این هنر را دارد که ایستاده دفاع کند (بی‌جهت تکل نمی‌زند). او فضا و زمان کمی به مهاجم می‌دهد و با جاگیری خوبش همیشه میان توپ و دروازه است. او همیشه در فاصلة مناسبی با مهاجم حریف می‌ایستد و ضمن بستن زاویة شوت و فضای فرار، او را به گوشه‌های زمین هدایت می‌کند.
مردی با دستان طلایی
دیدیه دشان که هر روز در تمرینات با او روبه‌رو می‌شود، اعتراف می‌کند: «او دروازه‌بانی است که نقطه ضعف ندارد. روی خط دروازه، در محوطه جریمه، در دوئل‌ها، بازی هوایی و شوت‌گیری بی‌نقص است. او مسیر توپ‌ها را به خوبی تشخیص می‌دهد، دائم مداخله می‌کند و با هر دو پایش کار می‌کند.»
او اشتباهات را به حداقل می‌رساند و توانایی تکنیکی‌اش با توجه به پستش تأثیر او را به حداکثر می‌رساند، به ویژه در مسابقات بزرگ.
اندام تأثیرگذار
علاوه بر توانایی‌اش در بازی‌خوانی، جاگیری و سرعت واکنش‌ها، اندام مؤثرش (91/1 متر، 83 کیلوگرم) هم نکته‌ای کلیدی در موفقیت اوست. دشان می‌گوید: «او درون دروازه فضای زیادی اشغال می‌کند. با حضور مؤثر و خروج‌هایش، حریفان را هنگام زدن ضربات و تک به تک‌ها می‌ترساند و از سوی دیگر، اطمینان فراوانی را به تیم تزریق می‌کند.»
روحیه استثنایی
مانند فابین بارتز، قدرت روحی، اعتماد به نفس و تمرکز بی‌نظیرش از نکات بارز بازی اوست. بدین ترتیب، فشار سنگین مسابقات بر روی او بی‌تأثیر است و در هر بازی، سه یا چهار مهار سرنوشت‌ساز دارد. دشان می‌گوید: «فکر می‌کردم که او کاملا جدی است، ولی دیدم که برعکس کاملا آرام است و همیشه لبخند کودکانه‌ای دارد. او این شعف را به هم‌تیمی‌هایش منتقل می‌کند و به کمک آن، همیشه در روزهای حساس آماده است.»
سبک دروازه‌بانی منحصر به‌فرد
مربی‌اش در یووه می‌گوید: «او بازیکنی است که در طول فصل، امتیازات زیادی را برای تیمش می‌گیرد و برعکس هرگز موجب از دست رفتن امتیاز نمی‌شود.» اما او مهارهای موفقش را با سبکی عجیب و شخصی انجام می‌دهد. هیلده‌براند، دروازه‌بان اشتوتگارت و تیم‌ملی آلمان می‌گوید: «گاهی احساس می‌کنم که او همة اصول دروازه‌بانی را زیر پا می‌گذارد و با این وجود در همة صحنه‌ها راهی برای نجات پیدا می‌کند.»
تمرینات دیوانه‌وار
او خیلی زود به بالاترین سطح رسید (در هفده سالگی با پارما در سریA و در نوزده سالگی در تیم‌ملی ایتالیا بازی کرد) و این شانس را داشت که خیلی زود تجربه کسب کند؛ نکته‌ای که برای این پست، اجتناب‌ناپذیر است. بدین ترتیب توانست از رقیبانش پیش بیفتد. او هیچ چیز را به اتفاق نمی‌سپارد. دشان می‌گوید: «او با وجود شوخ‌طبعی‌اش، دیوانة تمرین است. در تمرینات همیشه جدی است و به کوچک‌ترین جزئیات نیز دقت می‌کند. مثلا هنوز هم زاویة ضربات همة مهاجمین حریفان را مطالعه می‌کند.» او نمونه‌ای برای بالاترین سطح فوتبال است.