دیگر لازم نیست هفت تیر و میدان ولیعصر و شهرک غرب را بالا پایین کنی برای پیدا کردن چند مدل جدید. این جا تا دلت بخواهد مدل وجود دارد با چاشنی برازنده یک بانوی ایرانی.
سالن بزرگ شو کمی تاریک است. پروژکتورهای نورانی و رقصان سکو یا به اصطلاح cat walk روشن است. از پشت دکور شاپرکانی صورتی رنگ، دخترانی با اندام کشیده و لباس‌هایی کاملا جدید و خوش رنگ و لعاب، یکی یکی وارد می‌شوند.
قدم‌های‌شان با موزیک ملایم صحنه، استیل جذابی به هیبت این مانکن‌ها بخشیده است. دخترکان در بدو ورود به cat walk ابتدا با توقفی کوتاه نمایی کلی از لباس را به تماشاگران ارایه می‌دهند.انگار دارند از زیر طاق نصرت می‌گذرند. سپس با قدم‌هایی آرام، به سمت جلوی سکو می‌آیند یا به اصطلاح «دفیله» می‌روند. جلوی سکو، با مکثی چند ثانیه‌ای می‌ایستند و نمایش خود را از لباس کامل می‌کنند، دست به کمر.
دکور حریر صورتی به cat walk سفید جلوه خاصی داده است. اولین مانکن، با مانتوی خوش دوختی ظاهر می‌شود. حاشیه‌های پایین مانتو با بته‌جقه تزیین شده و سر دست‌هایش هم به رنگ سبز یشمی با رنگ شلوار و شال هماهنگ شده است. مانکن دوم، ژیله قرمز رنگ بلندی به تن دارد و آن را با دامن مشکی به تن کرده است. یکی از دختر‌ها با جلیقه بلندی که آن را روی سارافون پوشیده، جذاب‌تر از بقیه به نظر می‌رسد. بعضی از مانتوها را فقط باید با چکمه بلند پوشید تا خودش را نشان دهد. یکی از مانتوها دو تکه است و رنگ‌های شادی در آن به کار رفته. مانکن بلندقامتی، مانتوی راحتی زیبایی از کتان پوشیده و از همان پارچه، کیف شیکی را دور گردنش انداخته است.مانتوها در هر طرح و رنگی، طراحی و دوخته شده است.
طرح چادر‌ها هم جالب است. خصوصیت مشترک تمام این چادر‌ها، حالت شنل مانند آن‌هاست، جوری که به راحتی از سر نمی‌افتد و مانکن آن‌ها را مثل لباس یا مانتو می‌پوشد. در سالن جای سوزن انداختن نیست. دوربین به دست‌ها هیچ فرصتی را از دست نمی‌دهند. یکی از چادر‌ها کلاه دارد و مانکن زیر کلاه یک شال یا روسری با رنگ مخالف سرش کرده است. چادر دیگری، آستین دوردوزی شده دارد که با طرح‌های متداول در چادر‌های ایرانی یک کم توفیر دارد. 60 مانتو و پنج چادر. یکی از یکی زیباتر چشم ها را به دنبال خود می‌کشند.
بعد از 5 سال
30 دختر بلند قامت در اتاق پرو پشت صحنه در تکاپوی پوشیدن لباس برای دفیله هستند.
از یکی از دختران که مانتوی سنگین و رسمی پوشیده می‌پرسم: «حاضری با این مانتو بیرون بروی؟» با خنده‌ای زیرکانه می‌گوید: «نه!» اشاره می‌کند که نسل جوان امروز به دنبال رنگ‌های شاد و لباس‌های راحت و اسپرت است. این لباس‌ها در عین این که زیباست، رسمی و مجلسی است. تعدادی از مانتوها که بر مبنای سلیقه جوانان دوخته شده، برگ برنده این شو‌های لباس است.
طراحان جوان در پوشیدن لباس و بستن شال و روسری، به مانکن‌ها کمک می‌کنند. مثل فضا نوردی که چند دقیقه مانده به پرتاب سفینه‌اش. این‌ها دانشجویان رشته طراحی لباس از دانشگاه‌های مختلف تهران هستند که زیرنظر «فروزان شاه کوپا» کارگردان این شوی لباس فعالیت می‌کنند.
شاه کوپا، طراح لباس و مدرس دانشگاه الزهرا در رشته طراحی است. او با برگزاری 25 شوی زنده لباس بر اساس استاندارد‌های فرانسه و ایتالیا یکی از موفق‌ترین زنان مجری در این مدل جشنواره‌هاست.
او که با جمع آوری 30 دختر جوان که 10 نفر آن‌ها کاملا حرفه‌ای هستند، گروه ثابتی را در جشنواره «زنان سرزمین من» تشکیل داده، می‌گوید: «رشته modeling سال‌هاست که در دانشگاه‌های دنیا تدریس می‌شود. من از طریق آموزش مکاتبه‌ای با آن‌ها در تماسم، تا در جریان آخرین متد‌های شوی لباس قرار بگیرم.»
بعد هم می‌گوید: «بعضی از مانکن‌ها پنج سال است که با من کار می‌کنند. هرچند حجم زیاد لباس‌های طراحی شده در این دوره باعث شد، تعدادی مانکن استخدام کنم و به آن‌ها آموزش دهم، اما به طور کلی این دختران در راه رفتن یا همان دفیله، کمتر از مانکن‌های جورجیو آرمانی و ورساچه و والنتینو نیستند. استاندارد قد مانکن‌ها 175 سانت است و مانکن‌های ما بین 170 تا 180 سانت قد دارند.
دفیله ریلی
ردیف اول صندلی‌های سالن، در قرق مهمانان خارجی از جمله همسران سفرای خارجی و تعدادی طراح و کارگردان شوی لباس است. آن‌چه آن‌ها به عنوان لباس رسمی و مانتو بر تن دارند، برگرفته از مدل‌های ایرانی اسلامی در بازار ایران است. «کریستینا شیمل»، بانوی جوانی از کشور آلمان، این شو را نمونه بدیعی در شو‌های رایج دنیا عنوان می‌کند:
«دلم می‌خواست بعضی از مانتوها تن من بود. به نظرم فشن بسیار جالبی است و چه خوب که سال آینده شوی بین‌المللی آن هم برگزار شود. امیدوارم آن موقع در ایران باشم.»
حالا نوبت آخرین مرحله از این شوی لباس است. حاضران سرگرم سان دیدن هستند. 30 مدل جوان به ترتیب در دفیله ریلی، با گلچینی از بهترین لباس‌ها پشت سرهم و با فواصل مشخص وارد cat walk می‌شوند.این نمایش آخر، بهترین نمایش این شو است.
بدون شک نمی‌توان برگزاری چنین شوی ابتدایی‌ای را با باشکوه‌ترین فشن‌های خارجی با آن مانکن‌ها و نورهای رقصان و cat walk شیشه‌ای مقایسه کرد، اما آن‌قدر تمهیدات و امکانات در کشوری مثل ایران که قرار است ایده دهنده و طراح لباس اسلامی زنان باشد وجود دارد که از این شوها بیشتر از این انتظار برود. اگر دومین دوره جشنواره زنان سرزمین من بیشتر از آن که یک مزون‌دار مایه‌دار بالاشهری باشد، حاصل ایده چند طراح جوان خوش ذوق است. همان‌طور که آن مانکن جوان گفت حتی خود مانکن‌ها مایل به پوشیدن بسیاری از این لباس‌ها نیستند، چه رسد به زنان سرزمین ما!